ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: Η συνείδηση της οικονομικής κρίσης σε μια Ελλάδα πειραματόζωο

Όσο θα εντείνονται οι συγκρούσεις στην οικονομία και όσο το εξιλαστήριο θύμα θα είναι η κοινωνία, τόσο θα γίνεται πιο αποκαλυπτικό πως η σημερινή συγκρότηση των ατόμων σε κοινωνικές τάξεις, αλλά και το πολιτικό σύστημα που επιλέχτηκε για να υπηρετεί το κράτος θα αποσαθρώνεται.

Αντίθετα με όσους ισχυρίζονται πως η κρίση είναι κρίση χρέους ή κρίση υπέρογκων δαπανών, από όσα συμβαίνουν στο Νότο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτός ο ισχυρισμός είναι αδύναμος.

Βεβαίως έχουν οξυνθεί όλα τα οικονομικά μεγέθη, αλλά αυτό είναι συνέπεια μιας μη οικονομικής κρίσης.

Τα ΜΜΕ αλλά και οι κυβερνητικές πολιτικές, καθώς και ο αντιπολιτευτικός λόγος επισκιάζουν εντέχνως το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα του σχεδιασμού που δεν καθιστά την Ελλάδα απλά πειραματόζωο, αλλά που ναι, μπορεί να στοχεύει και σε καταστροφή των κεφαλαίων που συγκροτούν την βάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και που είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και το εμπόριο αλλά κυρίως ότι σχεδιάσθηκε, σχεδιάσθηκε για την καταστροφή των πολιτιστικών προτύπων και του συστήματος των παραδοσιακών κοινωνικών σχέσεων που δημιούργησαν το νεοελληνικό κράτος και με βάση αυτό , που συγκρότησαν την ελληνική κοινωνία, επειδή αυτά αποτελούν εμπόδιο στην ενθρόνιση του νεοφιλελεύθερου ιμπεριαλισμού, κυρίως σε μικρές και φτωχές οικονομίες όπως η χώρα μας, όπου υφίστανται έντονα τα στοιχεία παραδοσιακότητας στις οικονομικές σχέσεις και στην διαμόρφωση των δεικτών οικονομίας.

Οι βασικοί συντελεστές της Ελληνικής εκδοχής καπιταλιστικής ανάπτυξης, έχουν απόλυτη συνάφεια με το πολιτιστικό πρότυπο της συγκρότησης του Κράτους ως ανάγκη μιας κοινωνίας ατόμων που έμαθε να πολεμά για την ελευθερία της και που η ιστορία της βασίζεται όχι σε μεγάλες οικονομικές επαναστάσεις αλλά σε απελευθερωτικούς αγώνες, σε έναν εμφύλιο και σε πολλές δικτατορίες.

Για να κατανοήσουμε περισσότερο την κρίση, θα πρέπει να πάρουμε υπόψη τις παραδόσεις και τα εθιμικά, αν μπορούμε να τα πούμε έτσι, στοιχεία , πάνω στα οποία και με τα οποία οδήγησαν τον Ελληνικό λαό σε μια συγκεκριμένη μορφή συγκρότησης της Κοινωνίας και σε ένα αντίστοιχο της, Κράτος.

Ο Ελληνικός λαός, είναι από εκείνους τους λαούς που έχουν ενσωματώσει στο dna του, την διαρκή πάλη για ελευθερία και ανεξαρτησία, κάτι που καθόρισε και την θέση του απέναντι στην οικονομία και στην δημιουργία οικονομικών μεγεθών που στόχευαν από την μια στην εμπέδωση της ανεξαρτησία και της οικονομικής ελεύθερης δημιουργίας, ως κυρίαρχοι συντελεστές στον εθνικό καταμερισμό εργασίας και από την άλλη στην αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους ως ισότιμο πολιτισμένο και οικονομικά αυτοδύναμο, ισάξιο να συγκριθεί με κάθε άλλο στον Ευρωπαϊκό χώρο.

Ο Ελληνικός πολιτισμός παρά τις έξωθεν πιέσεις και παρά την εθελοδουλεία του Πολιτικού Προσωπικού του Κράτους, το οποίο βιαζόταν να αναγνωρισθεί ως εκπρόσωπος μιας αναπτυγμένης οικονομίας και ως εκ τούτου ναρκοθετούσε κάθε προσπάθεια χειραφέτησης της Κοινωνίας και της οικονομίας υπηρετώντας με ανήθικους τρόπους και πολιτικές τα ξένα συμφέροντα που τους καθιστούσαν ιδιοκτήτες της εξουσίας , δεν μπόρεσε να θυσιάσει την συνείδηση των Ελλήνων ως προς την καταγωγή, το Έθνος και την Πατρίδα.

Παρ’ ότι το Πολιτικό Προσωπικό που διαχειριζόταν και διεύθυνε το Κράτος ήταν έντονα εθελόδουλο και διεφθαρμένο, εντούτοις ουδέποτε αποσκίρτησε από την Ελληνική του συνείδηση, την Ελληνική γλώσσα, τα έθιμά, τα ήθη και την Ελληνική του καταγωγή.

Φτάνω σήμερα να ισχυριστώ πως χωρίς να το θέλει, χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, χωρίς να το επεδίωξε ποτέ, ο εθνικισμός της Ελληνικής καταγωγής των νεοελλήνων, ως συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού των αρχαίων ελλήνων, δημιούργησε κατά έναν αντίθετο ως προς τον καπιταλισμό, καπιταλιστικό σύστημα ανάπτυξης που βασιζόταν σε δύο σταθερές. Στην οικονομία της αλληλεγγύης, της ελεύθερης δημιουργίας και στην παραγωγής ανθρωπιστικών κοινωνικών σχέσεων που βρίσκονταν σε σύγκρουση με τις κοινωνικές – οικονομικές σχέσεις ενός συστήματος οικονομίας που είχε επιβληθεί απ’ έξω και που καθόριζε ένα πλήθος ταξικών αντιθέσεων, συγκρούσεων και συγκροτήσεων , κάτι που δεν αποτελούσε την κυριαρχική οικονομία των επαρχιακών πόλεων και τα χωριών και στην εισαγωγή οικονομικών προτύπων καπιταλιστική ανάπτυξης στο οποίο κυριαρχούν συγκρουσιακά στοιχεία που διαιρούν την κοινωνία σε υποτελείς δούλους και αφέντες κεφαλαιοκράτες σε αντίθεση με εκείνο που ορίζεται ως δημιουργία οικονομίας της προόδου και της ανάπτυξης ανθρωπιστικών σχέσεων.

Οι βασικές αντιθέσεις στην παραδοσιακή οικονομία, ενώ μπορούν σε κάποιο βαθμό να μοιάζουν με τις κυριαρχικές αντιθέσεις μιας καπιταλιστικής ή ιμπεριαλιστικής ανάπτυξης, εντούτοις από οποιανδήποτε πλευρά τις προσεγγίσεις, θα διαπιστώσεις πως είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Άλλη είναι η αντίθεση μεταξύ πλούσιου και φτωχού και άλλη η αντίθεση μεταξύ καπιταλιστή και εργάτη.

Τα πολιτιστικά στοιχεία που ενέπνευσαν τον Ελληνικό λαό από γένος σε Έθνος, από Κοινωνία σε Κράτος, δεν συναντιόνται σε άλλους λαούς και Κράτη, σαν και αυτά της Ευρωπαϊκής Δύσης ή της πέραν του Ατλαντικού.

Ενώ το κυρίαρχο δόγμα που συγκρότησε τις Δυτικές Κοινωνίες και τις ταύτισε με το Κράτος, ήταν ότι, τα άτομα συγκροτούνται σε Κράτος - Κοινωνία, για να υπηρετούν την οικονομία και το κέρδος, ώστε να αιτιολογείται από αυτό η υπόσταση του Κράτους και των πολιτιστικών του προτύπων όπου το άτομο υποβιβάζεται σε οικονομική μονάδα αναζητούσα την ανθρώπινη διάσταση της μέσα από το χρήμα, το αντίστοιχο κυριαρχικό δόγμα της Ελληνικής ιδιαιτερότητας ήταν πως η οικονομία υπηρετεί το άτομο και την κοινωνία για να υπηρετηθεί από αυτήν ως εργαλείο ευημερίας της ίδια της κοινωνίας και το Κράτος. Και αυτό έχει να κάνει με την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και επιστήμη που ποτέ οι σημερινοί Έλληνες δεν τα απαρνήθηκαν ως ιστορική τους καταγωγή, απλά αμφισβητείται η καταγωγή τους αυτή από τους Δυτικούς.

Αυτό άλλωστε το δόγμα αποτέλεσε το κυρίαρχο και δεσποτικό αίτιο στις σχέσεις που αναπτύχθηκαν τόσο στην διαμόρφωση μιας αμυντικής – συντηρητικής οικονομίας των επαρχιακών πόλεων σε αντίθεση με την Αθήνα και άλλα μεγαλοαστικά κέντρα όσο και στις συγκρούσεις μεταξύ μισθωτών εργαζομένων και Καπιταλιστικού τρόπου δημιουργίας Κεφαλαίων και ανάπτυξης.

Και σήμερα ακόμα, μπορούμε να παρατηρήσουμε στις κοινότητες όπου εξακολουθούν να βιώνονται παραδοσιακές κοινωνικές σχέσεις, η οικονομία ανταλλαγής με βάση την χρηστική τους αξία αγαθών αντιτάσσεται στην καπιταλιστική οικονομία. στην οποία δεν υφίστανται αγαθά, παρά μόνο εμπορεύματα.

Για να γίνω ακόμη πιο κατανοητός,. όταν δεν έχεις ένα αβγό να τηγανίσεις, πηγαίνει στο πλησιέστερο μίνι μάρκετ για να το αγοράσεις. Από αυτήν την σχέση με το ιδιοκτήτη του μίνι μάρκετ προκύπτει μια οικονομική και κοινωνική σχέση, στην οποία εμπεριέχεται μια αξία χρηστική, το κέρδος για τον πωλητή και η διατροφική για τον καταναλωτή, μια δεύτερη αξία, το νταβατζιλίκι στο Κράτος, που λέγεται ΦΠΑ. και μια τρίτη, η κοινωνική. Η θέση δηλαδή του ατόμου σε σχέση με τα πράγματα, τις βιοποριστικές του ανάγκες και με την ανθρώπινη του υπόσταση.

Ανάλογα με τον τρόπο που το άτομο προμηθεύεται προϊόντα κατατάσσεται σε μια κλίμακα που ο ίδιος επινόησε, και κατηγοριοποιείτε ως προς αυτήν. Αν ο εργαζόμενος αγοράζει τα αναγκαία είδη βιοπορισμού του με πραγματικό χρήμα ή με πιστωτική κάρτα ή με πίστωση ( βερεσέ) , ο τρόπος αυτός τον κατατάσσει σε διαφορετικές βαθμίδες της κλίμακας. Επομένως κάθε οικονομική συναλλαγή κατηγοριοποιεί το άτομο στην κοινότητα, από το μείον ως το απόλυτο θετικό.

Στο χωριό, όπου κυριαρχούν οι ανθρωπιστικές κοινωνικές σχέσεις πιο έντονα από τις οικονομικές, δηλαδή ανταγωνιστικές προς την Καπιταλιστική οικονομία, πηγαίνεις στην γειτόνισσα σου και παίρνεις ένα αβγό. Την επομένη που γεννούν οι κότες σου της το επιστρέφεις χωρίς να πληρώσεις τόκο. Χωρίς να πληρώσεις φόρο.

Αυτή η οικονομία συγκρούεται με την καπιταλιστική.

Είναι η σχέση ανάμεσα στις ανάγκες σου, στην ικανοποίηση των αναγκών, του τρόπου και τον μεσολαβητή που στον καπιταλισμό αποτελεί μια κατ’ εξοχήν εμπορευματική οικονομική σχέση, ενώ στο παράδειγμα με το χωριό, οι σχέσεις βιοπορισμού είναι κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικές και όχι αναγκαστικά οικονομικές που υποκρύπτουν εκμετάλλευση , κέρδος και υπεραξία.

Μπορούμε επίσης να διαπιστώσουμε πως η οικονομία που αναπτύσσεται στις επαρχιακές πόλεις και τις μικρές ή μεγάλες κοινότητες διατηρεί ως βασικό στοιχείο ύπαρξης την ελευθερία σχέσεων με την παραγωγή και την ικανοποίηση των βασικών αναγκών μέσα από αυτή. Αυτή καθορίζει μέχρι έναν βαθμό και την διαμόρφωση κοινωνικών-οικονομικών σχέσεων πέραν των παραδοσιακών μεταξύ των ατόμων, ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα που ανθίζουν οι εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις, το εμπόριο, η βιομηχανική παραγωγή, οι υπηρεσίες και οι σχέσεις οικονομικής ανάπτυξης, οι συγκροτήσεις κοινωνικών στρωμάτων και η ικανοποίηση των βασικών βιοποριστικών αναγκών χαρακτηρίζονται από την ανελευθερία, την υποταγή, την διαφθορά, το εξαναγκασμό και έναν ανταγωνιστικό ταξικό εκτοπισμό των ατόμων ως προς τις ανάγκες του σε σχέση με την παραγωγή και την ιδιοποίηση του πλούτου που η παραγωγή δημιουργεί.

Η διαφθορά του πολιτικού προσωπικού, το οποίο διέφθειρε και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα , αλλά και τον ίδιο τον λαό, δεν αποτελεί συγκυριακό φαινόμενο που συναντιέται στον παρόντα χρόνο.

Από την εποχή των προεστών, πριν την απελευθέρωση από τους Τούρκους, οι φόροι που η κοινότητα πλήρωνε στην Πύλη, χρηματοδοτούσαν τα πλούτη των προεστών αφού οι ίδιοι έβαζαν καπέλο στους φόρους για κάθε μέλος της κοινότητας. Άλλωστε μετά την απελευθέρωση οι ίδιοι προνομιούχοι από τους Τούρκους που είχαν χριστεί και ήρωες της επανάστασης, όταν ο Καποδίστριας τους αφαίρεσε το προνόμιο της συλλογής των φόρων για λογαριασμό τώρα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, τον δολοφόνησαν.

Το ελληνικό κράτος καθ’ όλη την διαδρομή εξέλιξης του, δεν αποτελεί παρά συνέχεια της νεοσύστατης συνείδησης του, από τον Καποδίστρια μέχρι σήμερα.

Μια συνείδηση που διαμορφώνεται τόσο από κατάλοιπα προνομίων που παραχωρήθηκα από κατοχικές δυνάμεις, όσο και μετά, από νέα προνόμια που ανταλλάσσονται μεταξύ των οικονομικά εύρωστων φατριών και της δυτικοευρωπαϊκής οικονομικής δυναστείας και μήλον της έριδος την διαφέντευση της χώρας από δυνάμεις – κράτη που βρίσκονται μεταξύ τους σε διαμάχες υπεροχής, με δυσβάστακτα δάνεια και χρέη και ως αντιπαροχή στο πολιτικό προσωπικό να εκμεταλλεύεται προνομιακά αυτό την εξουσία πάνω στο Κράτος και τον λαό.

Από αυτή την σχέση γεννήθηκε μια συγκεκριμένη τύπου ηθική της εξουσίας, που στο όνομα της οι πολιτικοί δεν διστάζουν να υπονομεύσουν όχι μόνο την ευημερία του λαού αλλά και του κράτους. Φαίνεται να αποτελεί αξίωμα στην εξέλιξη του Κράτους, της οικονομίας και του Πολιτικού Προσωπικού, που έχει δηλητηριάσει και το σύνολο της Κοινωνίας , μέχρι και το νεογέννητο μέλος της που εκπαιδεύεται ως τέτοιο.

Αυτή λοιπόν η συνείδηση εξουσίας και ηθικής της εξουσίας και των εραστών της, διαμόρφωσε ένα περιβάλλον συγκρούσεων, δυνάμεων οικονομικών με πολιτικές διασυνδέσεις, καθώς και σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης οικονομικών δυνάμεων και πολιτικού προσωπικού. Στο επίπεδο της Κοινωνίας οι συγκρούσεις αυτές και η ηθική που τις περιέβαλε συγκροτούσαν «στρατόπεδα επιρροής» και εξαναγκασμού ή εξαγοράς κοινωνικών τμημάτων τα οποία κυρίως, τα καθοδηγούσε στις επιλογές τους αυτές η ανάγκη βιοπορισμού, η αμάθεια και η ιδιοτέλεια που το ίδιο το κράτος προπαγάνδιζε. Δηλαδή ο ατομικισμός.

Παρ’ όλα αυτά όμως, στις προηγούμενες γενιές λαού και πολιτικού προσωπικού, τίποτε δεν μπορούσε να μπει εμπόδιο σε εκείνο που τους όριζε ως γένος των Ελλήνων με την αδιάσπαστη στον χρόνο ιστορική συνέχεια με τους Αρχαίους Έλληνες, ως πολιτισμό και ως έθνος, αν και το «έθνος» ξεπερνά τα στενά όρια του «γένους».

Γιατί το «έθνος» δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι , με τα κοινά ήθη , τα κοινά έθιμά τους, η κοινή αιματολογική καταγωγή ή ιστορία των προγόνων ή η κοινή τους θρησκεία αλλά και εκείνα τα φύλλα ανθρώπων, που κατοικούσαν στα ίδια εδάφη και που μαζί τους πολέμησαν, ενώθηκαν , πέθαναν και απελευθέρωσαν τούτον τον δύστυχο τόπο.

Στο πέρασμα των χρόνων μέχρι σήμερα, παρ’ ότι το Πολιτικό Προσωπικό και οι κρατικοί θεσμοί αποτελούσαν εργαλεία ξένων δυνάμεων, εντούτοις ποτέ δεν επιχείρησαν να ξεριζώσουν τον Έλληνα από τις ρίζες του.

Αυτόν που σήμερα συμβαίνει, είναι πως κάποια ανδρείκελα, εκπαιδευμένοι πρακτορίσκοι ξένων δυνάμεων, μαζί με μια προδοτική κάστα δικαστών χωρίς Ελληνική συνείδηση και χωρίς Ελληνική παιδεία., απόγονοι των «νικητών» του εμφυλίου, εκμαυλισμένοι των ίδιων δυνάμεων που υπηρέτησαν τις κατοχικές δυνάμεις του Γ΄ Ράιχ ή ως συνεργάτες αργότερα των Άγγλο-αμερικάνικων συμφερόντων εναντίον των Ελλήνων που πρόβαλλαν πραγματική αντίσταση κατά των κατακτητών και οδήγησαν έναν λαό στον εμφύλιο πόλεμο για λογαριασμό των ξένων συμφερόντων που μετέπειτα τους έχρησαν οικοδεσπότες-εξουσιαστές, αφού ιδιοποιήθηκαν το κράτος και τον μόχθο του λαού, αφού τον υπερχρέωσαν, πλούτισαν, λήστεψαν και εξακολουθούν να τον ληστεύουν, τώρα διαμοιράζουν τα ιμάτιά του για να διατηρήσουν τα προνόμια εξουσία τους , για μια θέση Πρωθυπουργού, Υπουργού, Βουλευτή, Δικαστή , Δημάρχου, Συνδικαλιστή .

Εκείνο στο οποίο εγκληματούν, εκείνο όμως που ξεριζώνουν από τον λαό, δεν είναι μόνο η γη , το νερό, οι Δημόσιες επιχειρήσεις, ο ορυκτός πλούτος, εκείνο που κάνουν είναι ξεριζώνουν τον λαό από τις ρίζες του.

Να ξεριζώσουν την συνείδηση από αυτό που τους γέννησε. Από αυτό για το οποίο πολέμησαν για την απελευθέρωση το 1821, για την απελευθέρωση καταπατημένων εδαφών μέχρι που και πάλι οι ξένες δυνάμεις καθοδήγησαν την Μικρασιατική καταστροφή. Από αυτό για το οποίο πολέμησαν το 1940, από αυτό για το οποίο δεν χαρίστηκαν στην ζωή τους αλλά οργάνωσαν την αντίσταση και σκοτώθηκα, με χιλιάδες νεκρούς και καμένα χωριά από του Ναζί..

Μας υποχρεώνουν μέσα από ανήθικους φόρους να χάσουμε την ατομική μας ιδιοκτησία και την γη μας, τα σπίτια μας, τον τόπο μας για να τα αγοράσουν ξένοι έποικοι.

Μας βιάζουν την αρχή της Ελληνικής οικογένειας , της ασφάλειας της οικογένειας, την αλληλεγγύη της οικογένειας, υποχρεώνοντας τα παιδιά μας, επειδή έτσι κάνουν στις χώρες τους, να καταθέτουν φορολογικές δηλώσεις μόλις γίνονται 18 χρονών.

Υποχρεώνουν τα παιδιά μας να μένουν άνεργα και να φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό.

Μας υβρίζουν και χυδαιολογούν εναντίον της δημιουργίας της οικογένειας, επειδή αναπαράγεται. Μεταχειρίζονται τα παιδιά μας ως κρυμμένο πλούτο που δεν το δηλώσαμε. Λένε, πως για να έχεις παιδιά πρέπει να κρύβεις εισοδήματα από το Κράτος. Γιατί, με τα μέτρα και τους φόρους που έχουμε πάρει πως μπορεί να γεννήσεις παιδιά και να τα ζήσεις.

Χρησιμοποιούν τα παιδιά μας σαν αντικείμενα, σαν οικονομικούς δείκτες, σαν αυτοκίνητα πολυτελείας, που πρέπει για αυτά να πληρώσουμε φόρο πολυτελείας.

Μας λοιδορούν που φτωχύναμε επειδή αυτοί που μας έκαναν άνεργους, διατείνονται πως μαζί τα φάγαμε. Μας βάζουν φόρους για να χάσουμε τις οικονομίες και τα σπίτια μας και έρχονται στην συνέχεια και μας λένε πως θα σας δώσουμε ένα επίδομα αλληλεγγύης μόνο αν δεν έχετε τίποτα δικό σας.

Δημιουργούν το δήθεν κοινωνικό τιμολόγιο στο ηλεκτρικό ρεύμα και η ΔΕΗ μας βάζει καπέλο επειδή το Κράτος έμαθε να κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα.

Ξεδιάντροπα αυθαδιάζουν απέναντι στην δυστυχία που μας προκάλεσαν λέγοντας πως παίρνουν ή θα πάρουν μέτρα βοήθεια μόνο για εκείνους που έμειναν χωρίς δουλειά και χωρίς εισόδημα, αλλά με την προϋπόθεση να έχουν απολέσει την ατομική τους περιουσία, διαφορετικά θα τους επιβληθούν φόροι κατοχής, που αν δεν τους πληρώσουν θα κατάσχουν όσα και ότι εκείνοι επιθυμούν.

Κάθε οικογένεια από το σύνολο όσων είχαν και εξακολουθούν να έχουν την «ευτυχία» να εργάζονται, μαζί με την άγρια φορολόγηση έχουν και κάποιο μέλος στην οικογένεια τους άνεργο. Όμως όσοι , και είναι οι περισσότεροι, δεν εργάζονται πως ζουν; Αυτό τους απασχολεί μόνο ως φόβητρο εναντίον μας.

Για την Ελληνική οικογένεια αποτελεί ιερό πατροπαράδοτο καθήκον και ηθικό πολιτιστικό αξίωμα να βοηθά τα μέλη της που βρίσκονται σε δυσκολία, πόσο μάλλον όταν είναι άνεργα.

Τότε το κράτος των διατεταγμένων πρακτορίσκων, σε κατηγορεί ότι για να βοηθάς την οικογένειά σου ή την οικογένεια του παιδιού σους από την πενιχρή σου σύνταξη ή τον πενιχρό σου μισθό, κλέβεις το κράτος, κλέβεις φόρους και είσαι φοροφυγάς.

Τότε σου βάζουν περισσότερους φόρους, σου κόβουν περισσότερο τον μισθό ή την σύνταξη, σου στέλνουν ραβασάκια πως αν δεν πληρώσεις τους φόρους θα σου κατασχέσουν το σπίτι, το αυτοκίνητο το μισθό.

Σου λένε πως δεν μπορεί με έναν μισθό, με ένα μικρό χωράφι, με ένα μικρομάγαζο να έχεις ατομική ιδιοκτησία. Να έχεις σπίτι και αυτοκίνητο. Ακόμα χειρότερα να έχεις και εξοχικό ή ατομική επιχείρηση.

Για δες στην αναπτυγμένη και πολιτισμένη Ευρώπη; Μόνο το 10% έχει τέτοια προνόμια και μόνο το 3% έχουν ατομική επιχείρηση. Πως είναι δυνατό οι έλληνες μισθοσυντήρητοι να έχουν ιδιοκτησία;

Πρέπει να την χάσουν. Γι’ αυτό από την μια θα τους μειώνουμε τον μισθό και από την άλλη θα αυξάνουμε τους φόρους, θα βάζουμε φόρους πάνω στους φόρους, θα αυξάνουμε τις τιμές στα είδη καθημερινής ανάγκης, για να τους αναγκάσουμε να γίνουν ευάλωτοι και εύχρηστοι. Χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ιδιοκτησία και μόνο με την υποχρέωση να δουλεύουν φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, απελπισμένοι για όσο θέλουμε για μας. Έτσι δεν θα αποτελούν κίνδυνο, έτσι θα τους αφαιρέσουμε την συνείδηση, θα τους υποβάλλουμε σε μια εξαθλιωμένη ζωώδη ύπαρξη.

Σχεδιάζουν να χάσουν την γη τους οι μικροί γεωργοί, να χάσουν τα κοπάδια τους οι μικροί κτηνοτρόφοι, να τα πουλήσουν σε ξένες εκμεταλλευτικές εταιρίες που θα παράγουν για τα κέρδη τους ότι γεωργικά προϊόντα επιθυμούν. Ενώ ο λαός θα πεινάει αυτοί θα παράγουν βιοκαύσιμα ή άλλα γεωργικά προϊόντα ή μεταλλαγμένα, τα οποία μόνο θα εξάγουν.

Δες τε τι προπαγανδίζει η τηλεόραση για νέες καλλιέργειες και νέους καλλιεργητές. Παραδοσιακά γεωργικά ή καινούργια προϊόντα γης, συσκευασμένα σε πολυτελείς συσκευασίες που εξάγονται μόνο σε πλούσιους.

Δες τε πως εκμεταλλεύονται τις Τρίτες αναδυόμενες οικονομίες, όπως την Ινδία.

Οι πολυεθνικές έχουν αγοράσει τεράστιες εδαφικές εκτάσεις και παράγουν μεταλλαγμένα και βιοκαύσιμα. Όμως οι γεωργοί πεθαίνουν από την πείνα.

Δες τε τι προπαγανδίζουν για επιδοτήσεις σε νέους αγρότες. Να παράγουν βιοκαύσιμα που δεν έχουν μεγάλο κόστος παραγωγής αλλά αποφέρουν μεγάλα κέρδη ή να παράγουν νέα προϊόντα που θα τα εξάγουν, μιας και η αγοραστική αδύναμη των καταναλωτών έχει σχεδόν εκμηδενισθεί. Την έχουν ενσυνείδητα εκμηδενίσει.

Όμως η χώρα μας για να θρέψει τον πληθυσμό της εισάγει γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα.

Η Κυβέρνηση δημιουργεί συνθήκες απολίτιστων τριτοκοσμικών λαών στην χώρα μας για να έρθουν νέες επενδύσεις, με έναν λαό εξαθλιωμένο από τους φόρους, την ανεργία, την φτώχεια, τα αδιέξοδα και την έλλειψη αυτοσεβασμού.

Η Κυβέρνηση αφού έκλεισε πολλά νοσοκομεία και κατάργησε πολλές κλίνες, αφού σχεδίασε την έλλειψη φαρμάκων και υποχρέωσε σε οικονομική αδυναμία τα ασφαλιστικά ταμεία για να αυξήσει την βιολογική θνησιμότητα του λαού, σήμερα κλείνει Πανεπιστήμια και Τεχνολογικά ιδρύματα για να διευκολύνει την θνησιμότητα της γνώσης. Δεν χρειάζονται οι πλουτοκράτες επενδυτές μορφωμένους εργαζόμενους, παρά μόνο αγράμματους δούλους.

Σε αυτήν την χώρα με αυτό τον εξαθλιωμένο λαό θα κερδοσκοπήσουν μεγάλες ή μικρές τυχοδιωκτικές πολυεθνικές επιχειρήσεις, που θα έρθουν για ένα κομμάτι ψωμί να κερδίσουν δισεκατομμύρια καθιστώντας τον λαό μας υπόδουλο και ληστεύοντας τον εθνικό μας πλούτο.

Αλήθεια ποιος άνεργος ακόμα και για διακόσια ευρώ, δεν θα πάει να εργαστεί για δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα, όταν θα τον κοιτούν τα μάτια των αδυνατισμένων παιδιών του, τα οποία καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε πως μπορούμε να τα ξεγελάσουμε;

Τι μας λένε τα γελοία πρακτοράκια των ξένων κεφαλαιοκρατών;

Η κακή κρίση, οι κακές κυβερνήσεις του ….παρελθόντος, οι κακές συνήθειες να ζητάμε όλο και περισσότερα, να ζητάμε λιγότερα πλούτη για τους λίγους και περισσότερα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα για τους πολλούς, δημιούργησαν την ανεργία και εξαθλιώνουν τον λαό και η μόνη διέξοδος είναι η ανάπτυξη, όπως οι προστάτες και φίλοι μας, ξένες δυνάμεις και τρωκτικά μας καθοδηγούν.

Με την είσοδο ξένων κεφαλαίων, νέων επενδύσεων, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Θα βρουν δουλειά οι άνεργοι.

Αλλά για να έρθουν οι νέες επενδύσεις οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα. Πρώτα απ’ όλα ο μισθός τους θα τον καθορίζει ο Υπουργός.

Αφεντικό των αναγκών του κάθε εργαζόμενου θα είναι ο κύριος Υπουργός.

Οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν όσο τους έχει ανάγκη η εταιρία και για όσο χρόνο μέσα στην ημέρα τους χρειάζεται.

Δεν θα παίρνουν επιδόματα και θα ζουν με όσα ο κ. Υπουργός θα αποφασίζει αφού πρέπει να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των νέων επενδύσεων.

Ο μισθός τους θα ανταποκρίνεται στο δικαίωμα του εργοδότη τους να κρίνει μόνο εκείνος και τον εργαζόμενο και την δουλειά του και τις ανάγκες του.

Ο μισθωτός δεν θα μπορεί να αντιδράσει αφού οι άνεργοι θα απειλούν την θέση εργασίας τους και το μεροκάματό του.

Έτσι με αυτόν τον τρόπο κάποιοι θα δρουν δουλειά. Κάποιοι θα νιώθουν ευτυχισμένοι επειδή θα εργάζονται έστω και με 250 ευρώ ασχέτως αν ο κ. Υπουργός θα έχει θεσπίσει βασικό μισθό 586 ευρώ.

Η μεγάλη ανεργία και η ύφεση είναι εκείνοι οι παράγοντες που διαμορφώνουν τους μισθούς, όταν δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, δημοκρατικά δικαιώματα και έντιμοι δικαστές.

Ποιο ευτυχισμένοι θα νιώθουν εκείνοι που δεν θα έχουν παιδιά και ατομική ιδιοκτησία. Γιατί θα πληρώνουν πολύ λίγους φόρους και θα ζουν «καλλίτερα».

Άλλωστε σημασία έχει το ταξίδι.

Δεν έχει σημασία πόσα λεφτά θα παίρνεις, σημασία έχει να εργάζεσαι.

Και αν δεν έχεις καμιά ιδιοκτησία, τόσο το καλλίτερο για σένα.

Άλλωστε ποιος είναι πιο ευτυχισμένος; Το ρολόι ή ο άνεργος;

Αυτή είναι η πολιτική της κυβέρνησης και δυστυχώς δεν υπάρχει λαός για να την ανατρέψει.

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η παραίτηση της κυβέρνησης Μπορίσοφ στην Βουλγαρία και η αιτιολογία της σε πρώτη ανάγνωση δίνει την εικόνα μιας πραγματικά εύθικτης πολιτικά κυβέρνησης, που παραιτείται από τις μαζικές διαδηλώσεις πολιτών και θίγεται από τον ξυλοδαρμό τους από τους αστυνομικούς. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή κάτι βαθύτερο που αφορά και την Ελλάδα, υπάρχει πίσω από όλα αυτά ;

            Η πρώτη ανάγνωση της παραίτησης της κυβέρνησης της Βουλγαρίας, ακόμα και εάν η επίσημη αιτιολογία της αποτελεί πρόφαση ή αφορμή, δείχνει για την γείτονα χώρα ένα πολιτικό πολιτισμό ανώτερο από αυτόν της Ελλάδας και της ελληνικής κατ’ επίφαση κυβέρνησης. Το γεγονός ότι ως αιτιολογία παραίτησης χρησιμοποιήθηκε η μαζική αντίδραση των πολιτών και η αστυνομική βία, δείχνει ότι υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων και ο πολιτικός και κοινωνικός πολιτισμός που δικαιολογεί την παραίτηση με την αιτιολογία αυτή.

Α. Τι υπάρχει πίσω από την αιτιολογία:

Το Κίνημά μας έχει επανειλημμένα υποδείξει κράτη υπό Δυτική κατάληψη και υπό τον φασισμό και ολοκληρωτισμού του νεοφιλελευθερισμού, όπως η Βουλγαρία, ως παραδείγματα για αυτό που σχεδιάζουν και εφαρμόζουν για την Ελλάδα. Πρόκειται για μια χώρα που γνώρισε μείωση πληθυσμού 25% την τελευταία 15ετία, όπου ο μηνιαίος μισθός δεν αρκεί ούτε για ένα δεκαήμερο. Είναι μία χώρα που κυριαρχείται από παράνομες συμμορίες και με την μαφία σε πρώτο ρόλο συνδεδεμένη με πολιτικούς παράγοντες. Οι Γερμανοί φρόντισαν τα τελευταία χρόνια να καταλάβουν πλήρως την Βουλγαρία και να την θέσουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους. Πριν από λίγο καιρό άρχισαν να την εγκαταλείπουν. Ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου βουλγαρικού ονείδους ανήκει και στους βρυκόλακες, επιδοτηθέντες και μη, Ελληνες «επιχειρηματίες» της Βουλγαρίας, που επιβάλλουν σε Βούλγαρους πολίτες μισθούς ακόμα κατώτερους και από τους μισθούς του αίσχους που επέβαλλε η βουλγαρική κυβέρνηση.  

Είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι στην Βουλγαρία της συνολικής εξαθλίωσης και της μαφίας η κυβέρνηση παραιτήθηκε από ευθιξία και λόγω των μαζικών διαδηλώσεων για την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Ηδη από την Δευτέρα, μέλη του Λαϊκού Κινήματος, σχολιάζαμε και αναλύαμε, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η βουλγάρικη κυβέρνηση εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από λόγους επίσημα άδηλους, αλλά και προφανείς για το αναλυτικό βάθος του Λαϊκού Κινήματος. Για εμάς οι λόγοι είναι καθαρά γεωπολιτικοί, καθώς ένας ακήρυχτος πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη στην σκακιέρα της Ευρώπης.

Β. Το ξεδόντιασμα της Γερμανίας από τις Η.Π.Α.

Πριν από μήνες, οι αναλυτές του Λαϊκού Κινήματος, άνοιξαν τα μάτια σε πολύ κόσμο, με το κείμενο – ανάλυση : ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ : ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΩΣ ΕΝΩΣΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Ο ακήρυχτος πόλεμος των Η.Π.Α. στους βουλιμικούς αμετανόητους Γερμανούς εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς και έχει μπει στην 3^η φάση του. Στα μέσα του Δεκέμβρη, η δεξιά κυβέρνηση Γερμανόφιλων της Ρουμανίας έπεσε. Το αποτέλεσμα των εκλογών, που έδωσαν μεγάλη πλειοψηφία στην αμερικανόφιλη κεντρο-αριστερά, χαρακτηρίστηκε από ναζιστικής κουλτούρας φυλλάδες των Γερμανών, όπως η Algemeine Zeitung, ως ήττα της Γερμανίας και της Ευρώπης (!!!). Η σημειολογία των όρων που γενικά χρησιμοποιούν οι νεοναζιστές νεοφιλελεύθεροι Γερμανοί, είναι χαρακτηριστική της εικόνας και της αντίληψής τους για την «Ευρώπη».

Η παραίτηση της κυβέρνησης της Βουλγαρίας είναι για εμάς σαφές ότι αποτελεί ένα ακόμα αποφασιστικό βήμα των Η.Π.Α. στο ακήρυχτο πόλεμο και για το ξεδόντιασμα της Γερμανίας. Υποθέταμε, ότι ο Μπορίσοφ μπορεί να απειλήθηκε από μυστικές υπηρεσίες ακόμα και με την ζωή του, προκειμένου να παραιτηθεί και να ανοίξει το δρόμο στις εξελίξεις κατά τον σχεδιασμό των Η.Π.Α. . Υποθέταμε, ότι οι μαζικές διαδηλώσεις του βουλγάρικου λαού, ενός λαού, που έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να έχει πάρει με τα γιαταγάνια τα κεφάλια των νεοφιλελεύθερων δυναστών του δεν ήταν τόσο «αυθόρμητες», αλλά ενεργητικά παροτρυνόμενες … . Την πρώτη μας υπόθεση την επιβεβαίωσε χθες ο ίδιος ο Μπορίσοφ, όταν κατήγγειλε απειλές για την ζωή του και αναφέρθηκε σε μυστικές υπηρεσίες (φυσικά δεν θα μπορούσε να τα πει όλα). Η δεύτερη υπόθεσή μας, θα επαληθευτεί τον Απρίλιο, όταν θα γίνουν οι εκλογές στην Βουλγαρία.

            Όπως έχουμε αναλύσει, οι Η.Π.Α. δεν επρόκειτο να μείνουν με σταυρωμένα χέρια στην γερμανική κατάληψη της Ευρώπης και όσα συμβαίνουν και θα συμβούν στην Ε.Ε. δεν θα είναι απλώς τυχαία, αλλά αποτέλεσμα σχεδιασμού.

Γ. Τι πρεσβεύουν οι Γερμανοί/Ε.Ε. και τι οι Η.Π.Α.

            Με την επισήμανση ότι και οι πολιτικές και των δύο αντιμαχόμενων είναι καταστροφικές για τους λαούς, είναι σαφείς οι πολιτικές διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις αντιμαχόμενες δυνάμεις.

            Τους Γερμανούς/Ε.Ε. και την πολιτική τους, την βιώνουμε για τα καλά στην ζωή μας. Για μία ακόμα φορά διεξάγουν πόλεμο στην Ευρώπη και επιχειρούν διαμέσου της καταστροφής των άλλων, της αναγκαστικής υστέρησης, να επιβάλλουν ταχύτατα την κυριαρχία τους με εξαγορές και έλεγχο των πάντων. Βρισκόμαστε σε πόλεμο και το πρώτο σύγχρονο μέσο που χρησιμοποιείται είναι η καταστροφή κάθε κοινωνικού ιστού και δεδομένου κάθε κράτους, ώστε να κυριαρχήσουν σύντομα και απόλυτα, «αναδομώντας» με προτεσταντική λογική κάθε λαό και κοινωνία.

            Οι Η.Π.Α. από την άλλη λειτουργούν ξανά στο εσωτερικό τους στα πλαίσια του παλαιού τύπου «φιλελευθερισμού». Οι πολιτικές που εφαρμόζει ο Ομπάμα (εφαρμόζει μόνο) είναι οι πολιτικές του λιμπεραλισμού, αντίστοιχες με τις πολιτικές του Ρούζβελτ. Βλέπουν οι Αμερικανοί αναπόφευκτες τις κοινωνικές συγκρούσεις στον Δυτικό κόσμο, αλλά και τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις της Ασίας και σπεύδουν να στηρίξουν ένα επίπεδο ζωής που θα επιφέρει κοινωνική ειρήνη, πίστη στο υπάρχον σύστημα και ίσως και στρατιώτες αποφασισμένους να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους.    

            Είναι βέβαιο ότι ο αμερικάνικος λιμπεραλισμός και η αποκατάστασή του, όσο απατηλός και καταστροφικός και εάν είναι, αποτελεί μια πολιτική που μπορεί να ελαφρώσει προσωρινά τα βάρη από τις πλάτες των Ελλήνων πολιτών.

Δ. Τι θα γίνει με την Ελλάδα

            Οι Η.Π.Α. προφανώς θα επιδιώξουν την αντικατάσταση της κυβέρνησης με άλλη πριν τις γερμανικές εκλογές.

            Η συνάντηση των αρχηγών της γερμανόφιλης κυβέρνησης – καρνάβαλου την Δευτέρα 18/2, είναι βέβαιο ότι δεν είχε το περιεχόμενο που ανακοινώθηκε. Επειδή το κίνημά μας έχει χαρακτηριστικά και κρυφής οργάνωσης αγνών πατριωτών πολιτών, είχαμε την πληροφορία ότι κάποιοι έβαλαν το «μαχαίρι στον λαιμό» του Σαμαρά και του είπαν να τα μαζεύει μέχρι το καλοκαίρι.

            Είναι κοινό μυστικό ότι η γερμανοφιλία των συντελεστών της κατ’ επίφαση ελληνικής κυβέρνησης δεν έχει πολιτική προέλευση. Είναι κοινό μυστικό ότι οι Γερμανοί έχουν καταγράψει τις όχι και τόσο αθώες επαφές τους με γερμανικές εταιρείες και τους έχουν στο χέρι, μετατρέποντάς τους στα κοινά ανδρείκελα που βλέπουμε όλο αυτό τον καιρό. Μάλλον πρόσβαση στα ίδια αρχεία έχουν πια και οι αμερικάνοι … .

            Η επίσκεψη του κάποτε αμφιταλαντευόμενου Ολαντ, δεν είναι επίσης τυχαία και φυσικά δεν ήλθε να μιλήσει μόνο για φρεγάτες. Εθιξε και ζήτημα πετρελαίων. Αυτό που δεν έχουμε ακόμα αξιολογήσει είναι το για λογαριασμού ποίου μιλούσε: των Η.Π.Α., των Γερμανών ή της γαλλικής Total ; Μάλλον προσπαθεί να στηρίξει την Γαλλία, επιδιώκοντας οφέλη από την σύγκρουση των άλλων δύο, αλλά αυτό θα φανεί, όταν ο βοναπαρτισμός του (αυτή είναι η κουλτούρα και αναφορά αντίληψης όλων των Γάλλων ηγετών) σκάσει σαν αυγό στην Ευρώπη.

            Οι αμερικάνοι όμως δεν πρόκειται να αφήσουν κανένα να σπάσει την συμφωνία για τα πετρέλαια της Ελλάδας. Ποια είναι η συμφωνία; Γράφτηκε σε ξένα μέσα και δεν διαψεύστηκε από πουθενά, ότι η Χίλαρυ (των Η.Π.Α.) συμφώνησε σε ποσοστά 60% Η.Π.Α. (Energy Oil), 20% Ελλάδα και 20% Τουρκία. Το ότι οι Γερμανοί μίλησαν ανοικτά για ευρωπαϊκά πετρέλαια αναφερόμενοι στα πετρέλαια της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό των επιδιώξεών τους και σηματοδοτεί την επόμενη φάση του πολέμου των ψυχασθενών (όλων των ανωτέρω) σε βάρος των ανθρώπων και των λαών.

            Κάνοντας τις αναλύσεις μας και τροφοδοτώντας με πραγματικά δεδομένα τις «υποθέσεις εργασίας» μας αυτές, βλέπουμε φανερά ότι το πιο φιλο-αμερικανικό πολιτικό μόρφωμα στην χώρα μας γίνεται σιγά- σιγά αλλά απόλυτα και απαρέγκλιτα σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ.

            Είναι εντυπωσιακές οι πραγματικές και πολιτικές μετακινήσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, προς την Αμερική και τον λιμπεραλισμό. Ακόμα και άκομψες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι δηλώσεις του και οι έπαινοί του στις πολιτικές του Ομπάμα. Εγκατάλειψη του αντιμνημονιακού μπλοκ (για επαναδιαπραγμάτευση μιλούν πλέον μόνον και αυτοί), πυλώνες της οικονομίας χαρακτηρίζονται οι τράπεζες, ευπρόσδεκτοι οι ξένοι «επενδυτές», δεκάδες μυστικές επαφές με ντόπιους επιχειρηματίες (αυτούς που πριν λίγο τους ονόμαζαν ολιγάρχες), πλήρης επιθετική απομόνωση του «αριστερού ρεύματος», δηλώσεις περί «επιχειρηματικότητας» και πολλά άλλα, αφήνουν έντονο ένα άρωμα «Γιωργάκη» και συνθέτουν ένα πάζλ μεταστροφής που θα ήταν απίστευτο ένα χρόνο πριν. Η πολιτική μεταστροφή προετοιμάζει μία κυβέρνηση από την μία, αλλά και ίσως την πιο ακραία πολιτική κυβίστηση (κωλοτούμπα) στη νεότερη Ιστορία της χώρας. Οσο για την εξωτερική πολιτική … η ελληνίδα Χίλαρυ ορίστηκε ως εκφραστής όλου του αμερικάνικου liberal πολιτικού πακέτου συμφερόντων και ακολουθεί τις οδηγίες μεταφράζοντάς τις.

            Ο προσωπικός κομφορμισμός και η πολιτική κενότητα και ανικανότητα καταστρέφουν κάθε προοπτική καθώς ο σκοπός της πρωθυπουργίας ασχέτως πολιτικής υπόστασης, προοιωνίζει ένα ακόμα κατασκευασμένο κάδρο πρωθυπουργού στην αίθουσα του Μαξίμου … .

            Οι προσκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε πορείες για να πέσει η κυβέρνηση μάλλον δόθηκαν ως οδηγίες made in somewhere, όπως και οι οδηγίες του «ακροδεξιού» σε ήθος υπουργού καταστολής να μην χτυπηθεί η τελευταία μεγάλη πορεία. Είναι βέβαιο ότι από τον Μάρτη και μετά θα πυκνώσουν οι πορείες διαμαρτυρίας του λαού και θα δυναμώσουν αριθμητικά, ώστε να αυξηθεί η εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και να ξεκουμπιστούν οι γερμανόφιλοι και γερμανοδεμένοι κυβερνήτες, βρίσκοντας και ένα καλό άλλοθι αλά Μπορίσοφ. Αλλωστε, η αποτυχία της πολιτικής τους θα είναι μέχρι τότε εμφανής και σε αριθμούς (για τους ανθρώπους ουδείς λόγος) και θα προπαγανδίζεται σταθερά από μία σειρά ΜΜΕ, που θα θεωρούν πλέον ανυπόφορα τα προς επιβολή νέα μέτρα. Δεν θα μείνουν με δεμένα τα χέρια οι Γερμανοί, απλά δεν θα μπορούν να κάνουν και πολλά. Θα προετοιμάζουν απλά την γερμανο-ναζιστικής προέλευσης και χρηματοδότησης «Χρυσή Αυγή» για να παίξει τον ρόλο της και προς την εξουσία και θα πατρονάρουν την ηττημένη κεντροδεξιά των δύο ή τριών κομμάτων (όχι αρχηγών) της σημερινής κυβέρνησης, ώστε να συνενωθεί ως παράταξη δήθεν δημοκρατών για να ελέγξουν το παιχνίδι των μετέπειτα εξελίξεων.

            Για εμάς το «τρίο Στούτζες» της κυβέρνησης αυτής είναι έτοιμο να παραδώσει σύντομα την σκυτάλη. Αν δεν τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του, αναγκαστικά θα έχει εταίρους τους ΑΝ.ΕΛ. (που αναζητούν ταυτότητα) και το μπαλαντέρ Κουβέλη – ΔΗΜ.ΑΡ. ή ό,τι πρόθυμο.

            Οσο για το Κ.Κ.Ε. , έχει τόσο δίκιο στις αναλύσεις του, αλλά είναι τόσο πολύ «μονόχνωτο», που συγκεντρώνει τις ιδιότητες του Μωϋσή με τις δέκα εντολές στα χέρια και του Μωάμεθ μαζί. Η τακτική της ιδεολογικής καθαρότητας και η αντίληψη της κατοχής της απόλυτης γνώσης δεν επιτρέπει στο ίδιο και στον υπόλοιπο ελληνικό λαό καμιά ελπίδα. 

Ε. Και ο «ελληνικός λαός»

            Κάποιοι δώσαμε και δίνουμε διαρκείς μάχες. Καταλήξαμε από απογοήτευση για το επίπεδο σκέψης του ελληνικού λαού να στηρίζουμε (έστω) την αλλαγή σκηνικού στην εξουσία, την ήττα των Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ και συνοδοιπόρων. Καταλήξαμε να μην μπορούμε να συγκροτήσουμε τίποτα ουσιαστικό και νέο και να αναλωνόμαστε οργανωτικά και λειτουργικά από ηγετίσκους που φαντασιώνονται τους εαυτούς τους ηγέτες, πρωθυπουργούς και υπουργούς. Κάποιοι από αυτούς εκτός από ηλίθιοι, αποδεικνύονται και κατευθυνόμενοι. Καταλήξαμε κάποιοι να στηρίζουμε απλά μια ήττα των άλλων και όχι μια νίκη του λαού. Καταλήξαμε να στηρίζουμε το κάποτε δευτερογενές πολιτικό σύστημα για να απαλλαχθούμε από τους Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ και να τους τιμωρήσουμε. Τους αξίζει η τιμωρία και η εκδίωξη, αλλά δεν αξίζει στον ελληνικό λαό η σύντομη επάνοδος των ίδιων πολιτικών πίσω από άλλα πρόσωπα και προσωπεία.    

            Δυστυχώς η πλειοψηφία του ελληνικού λαού επιβεβαιώνει με την στάση της τον σύντροφο Καραμήτσα και όσα έγραψε περί «Δημοκρατίας των Μπεεε».           Ο σύγχρονος ελληνικός λαός είναι για τα καλά δομημένος μέσα από τους μηχανισμούς του συστήματος. Ουσιαστικά αμόρφωτος πολιτικά και κοινωνικά, ατομιστής, άτολμος, άοσμος, τηλε-κατευθυνόμενος, αδύναμος να σκεφτεί και να αναλύσει, έρμαιο των τηλεκανίβαλων της «ενημέρωσης», αποκομμένος από την παράδοση των Ελλήνων, ίσως δεν είναι πια Έλληνας, αλλά μόνο υπήκοος και υπάκουος καταναλωτής.

            Οσο για τη νεολαία …, χρόνια την προετοίμαζαν με τον ξενόφερτο για την Ελλάδα σχολαστικισμό στο σύστημα καταναγκαστικής εκπαίδευσης να πειθαρχεί, να είναι ετερόφωτη, αδρανής και να φορτώνει τις ευθύνες στους άλλους (ίσως επειδή την «καλόμαθαν»). Ρουθούνι δεν άνοιξε,  φύλλο δεν κουνιέται, ούτε μύγα δεν ενοχλήθηκε. Τα μεγαλύτερα θύματα αυτών των «πολιτικών» , η νεολαία, οδηγούνται ως σιωπηλές και πειθήνιες Ιφιγένειες στον βωμό της πιο άδικης θυσίας. Αν δεν ξεσηκωθούν, αν δεν οργανωθούν για την κοινωνική επανάσταση οι νέοι της Ελλάδας, δεν θα υπάρξει μέλλον για κανένα.

            Χρόνια τώρα καλλιεργήθηκαν σκόπιμα οι μηχανισμοί της αδράνειας, της κριτικής εκτόνωσης, του καταναλωτικού κοινωνικού αυτοπροσδιορισμού, του βολέματος, της φυγής και της ένοχης σιωπής. Δυστυχώς, μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας ανήκουν ουσιαστικά στο είδος των προβάτων, χωρίς ουσιαστική σκέψη και με γνώμονα το προσωρινό ατομικό τους βόλεμα. Δυστυχώς για αυτούς το παιχνίδι της ζωής και της επιβίωσης έγινε σκληρό και αυτοί δεν έμαθαν να παλεύουν, αλλά μόνο να χάνουν. Ας αντιληφθούν τουλάχιστον ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στην Ελλάδα.

            Οσο για τους πιο ενεργούς και λίγο πιο σκεπτόμενους. Αποδείχτηκε, ότι είναι καλά μπολιασμένοι από όλα τα στοιχεία του καπιταλισμού και δεν μπορούν οι περισσότεροι να κάνουν την πραγματική υπέρβαση. Ουσιαστικά επανέρχονται στο σύστημα στο οποίο γεννήθηκαν, το θεωρούν ως το μοναδικό δυνατό (με αυτή την αντίληψη μπολιάστηκαν) και το υπηρετούν ως αντίβαρα. Όπως η λύσεις δεν μπορούν να έλθουν από αυτούς που αποτελούν και δημιούργησαν το πρόβλημα, έτσι και ο καπιταλισμός θα παράγει ολοένα μεγαλύτερα σε μέγεθος και συνέπειες προβλήματα. Οσο οι δομές και κανόνες λειτουργίας της κοινωνίας θα παραμένουν στην βάση τους καπιταλιστικές, τόσο θα παράγονται τα ίδια απάνθρωπα αποτελέσματα. Η στρεβλότητα ενός κερδοκεντρικού μηχανισμού, που λειτουργεί με πρώτη ύλη ανθρώπους είναι παρανοϊκά απάνθρωπη. Χρειάζεται μια νέα φιλοσοφία, μια νέα αντίληψη προορισμού ζωής, νέα δομή, νέο σύστημα και νέες αξίες με κέντρο τον άνθρωπο, το νόμο του και τις ανάγκες του για να ξεπεραστεί η ανθρωποβόρος κερδοκρατία του καπιταλιστικού συστήματος. Αν δεν μπορούμε να το πραγματώσουμε, ας προσπαθήσουμε να το εννοήσουμε ως ιδέα και ας εργαστούμε για αυτό.

            Μέχρι τότε θα βολοδέρνουμε μεταξύ εκμεταλλευτών κάθε τύπου και υπόστασης και θα κυριαρχεί ως επιλογή το «μη χείρον βέλτιστον».

            Σίγουρα η επιλογή μεταξύ του γερμανικού δεσποτισμού και του αμερικάνικου φιλελευθερισμού δεν είναι δύσκολη. Αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίζει σε πρώτη ανάγνωση είναι το πως και με ποιους μπορεί η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί τις αντιθέσεις των ισχυρών και να αποκτήσει αυτόνομη οντότητα[1]. Κοιτώντας πιο βαθειά και αναλύοντας ουσιαστικά θα πρέπει να δούμε την αυτονομία, την συλλογικότητα, την δημιουργική προσέγγιση ως κοινό κτήμα, την ανθρωποκεντρική δημοκρατία του ελληνικού μέλλοντος.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ       

  

---

[1] Μην νομίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι αυτοί που τους ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές έριξαν άγκυρα και βρήκαν την Ιθάκη τους. Η πολιτική ασυνέπεια και οι μεταλλάξεις θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Συνεχίστε να ρέπετε προς τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία και θα λάβετε ηχηρά ραπίσματα.

ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ & Ο ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΤΟΥΣ

Ας θυμηθούμε λοιπόν μια προσφιλή διακήρυξη – σύνθημα του αναρχικού χώρου. « Τρομοκρατήστε τους Τρομοκράτες».

Σήμερα, και μετά την έκθεση του ΔΝΤ, οι τρομοκράτες βρίσκονται υπό το καθεστώς τρόμου.

Όχι μόνο νιώθουν πως ακόμα υπάρχει ήλιος, υπάρχει φως, υπάρχουν δυνάμεις αντίστασης και αμφισβήτησης της παντοδυναμίας τους, αλλά επειδή ο σχεδιασμό της λήστευσης των λαών και των κρατών, όσο και αν εκβιάζεται ή τον απειλούν με διάφορα τεχνάσματα και πρόθυμους φίλαρχους να υπηρετούν και τον σχεδιασμό και του σχεδιαστές του, ο τρόμο που έχουν εξαπολύσει τους έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο και τώρα τους εκδικείται.

Η έκθεση του ΔΝΤ, αποκαλύπτει τον πανικό στον οποίο βρίσκεται η παγκόσμια κλεπτοκρατία και οι πρόθυμοι υποτακτικοί τους στην χώρα μας, ώστε ομολογούν πως αν σε πολύ σύντομο χρονικό περιθώριο δεν εντάξουν στην ιδιοκτησία τους τον δημόσιο πλούτο της χώρας, τον ενδεχόμενο ή αναμενόμενο πλούτο υδρογονανθράκων, τις δημόσιες επιχειρήσεις και την ιδιοκτησία των τοπικών κοινωνιών αλλά και την ατομική ιδιοκτησία των πολιτών, με ορατό τον κίνδυνο της συντριβής του κυβερνητικού συνασπισμού των προθύμων υπαλληλίσκων και την ανάληψη της διακυβέρνησης του κράτους από την Αριστερά , όλος ο σχεδιασμός υφαρπαγής της δημόσιας, κρατικής και ιδιωτικής περιουσίας και εξαθλίωσης της Ελλάδας και ως Κρατική οντότητα και ως Κοινωνία πολιτών, θα εξανεμιστεί.

Γνωρίζουν ότι σε κανένα διεθνές δικαστήριο δεν μπορούν να νομιμοποιήσουν τις αποφάσεις τους, τις ενέργειές τους, τον επαχθή και ταπεινών ελατηρίων δανεισμό της χώρας μας.

Από την στιγμή που ο Ελληνικός λαός, μέσα στον φόβο και την αφέλεια του, επέτρεψε το δικαίωμα στην ντόπια κλεπτοκρατία των πολιτικών ελίτ που ηδονίζονται να προσφέρονται μετά επικλήσεως της δωσιλογικής τους καταγωγής, στην εύνοια των παγκόσμιων αφεντικών, επιζητώντας τους να επέμβουν στην επιλογή, στην βούληση ελευθερίας ψήφου των πολιτών, όπως στις πρόσφατες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ανερυθρίαστα το ΔΝΤ παρεμβαίνει σήμερα απειλητικά και προεξαγγελτικά στην συνείδηση και το δικαίωμα ελεύθερης βούλησης και αυτοπροσδιορισμού του Ελληνικού λαού.

Το ΔΝΤ, στην προσπάθειά του να καταστήσει με κατηγορηματικό και σαφή τρόπο, την αμέριστη αποδοχή που έχει η συμμορία των δωσιλογικών κομμάτων που σχηματίζουν την ντόπια κλεπτοκρατική κυβέρνηση, ανακοίνωσε δια της εκθέσεως του, ότι αν τυχόν οι Έλληνες στραφούν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, θα τιμωρηθούν παραδειγματικά, με την χρεοκοπία της χώρας τους.

Επίσης ο επιστάτης της διεθνούς κλεπτοκρατίας στην Ελλάδα, κ. Ράϊχενμπαχ απαίτησε να προσαρμοστεί η συμμορία που κυβερνά την Ελλάδα στην εξυπηρέτηση του σχεδιασμού και των στόχων που εκείνος βάζει, εξαιρώντας ή μην επιτρέποντας την Βουλή να συνέρχεται, να διαβουλεύεται, να ελέγχει και να νομοθετεί επί του σχεδιασμού και των αποφάσεων που λαμβάνονται προς την εξυπηρέτηση των στόχων.

Η ίδια η έκθεση επανέρχεται στην παγιωμένη θέση, ότι το νέο μοντέλο οικονομίας χρειάζεται πολύ μικρό αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών του κράτους, εκτός εργασίας το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού, μείωση μισθών στο επίπεδο ανταγωνιστικού εργατικού κόστους προς την Κίνα, άμεση και ταχύτατη εκποίηση κάθε δημόσιας ή κρατικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Εκείνο που δεν λέει η έκθεση του ΔΝΤ αλλά και οι εκθέσεις της Ε.Ε. και της Γερμανίας είναι, πως η προσπάθεια να παραμείνει το ίδιο πρότυπο οικονομικής ανάπτυξη που αποτυπώνει την ευημερία του κεφαλαίου σε σχέση με την το αντίστοιχο και ανταγωνιστικό της Κίνας, επιβάλεται να ανασταλούν όποια δημοκρατικά - κοινωνικά δικαιώματα στήριξαν και βοήθησαν στην συγκρότηση των κοινωνιών του Νότου της Ευρώπης, αφού ο σχεδιασμός περιλαμβάνει ως βασικό του εργαλείο την Κινεζοποίηση, με διαβαθμίσεις, όλων των κοινωνιών αυτών.

Επομένως ούτε το εξωτερικό χρέος της χώρας μας, ούτε το δημοσιονομικό έλλειμμα, ούτε οι αστοχίες των προηγούμενων κυβερνήσεων ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση κρίσης, αλλά όλα αυτά αποτελούν επιχειρήματα με δύο στόχους. Ο ένας, να συσκοτηθεί ο σχεδιασμός ώστε να μην είναι ευκόλως ορατός, άρα και ευάλωτος και ο άλλος μέσα από τον αποπροσανατολισμό και τα εμπόδια που δημιουργούνται να χειραγωγηθεί το σύνολο της κοινωνίας και να ασκηθούν πάνω της, με κάθε εύκαιρο τρόπο, πολιτικές τρομοκρατίας και αφαίρεση δικαιωμάτων.

Ο εσωτερικός σχεδιασμός εκτός των άλλων, περιλαμβάνει την ενοχοποίηση των συμβόλων, όπως το δικαίωμα στην συντεχνία και στην οργάνωση των κοινωνικών στρωμάτων που δεν εξουσιάζουν οικονομικά το κράτος, όπως η ελευθερία των συλλογικών συμβάσεων, η ελευθερία λόγου, και άρα βούλησης, να εκφραστεί ως δημοκρατικό δικαίωμα από κάθε πολίτη η υποστήριξη του πολιτικού χώρου που εκείνος πιστεύει πως μέσα από αυτόν θα νιώσει μεγαλύτερη ασφάλεια και πως η έξοδος από την κρίση δεν θα έχει θύματα την υπόσταση και την ζωή των εργαζομένων ή των αγροτών ή των χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων.

Δεν είναι αξιοπερίεργη η ενορχηστρωμένη εμφάνιση «τρομοκρατικών» οργανώσεων και η σύνδεσή τους με τις κόντρες ανάμεσα σε αναρχικές ομάδες και Δένδια.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Το μέσο τρομοκρατία, στοχοποίηση κτιρίων-στόχων με βομβιστικές ενέργειες, στόχων με συμβολική σημασία και στον αντίποδα εκκαθαρίσεις κατειλημμένων κτηρίων υπηρετούν το στόχο, δηλαδή της ενοχοποίησης της αντιπολίτευση και ειδικά εκείνου του χώρου, που καθ’ ομολογία τους τρέμει το ΔΝΤ και η Γερμανία, του ΣΥΡΙΖΑ.

Στα ίδια πλαίσια που καθοδηγούν πράξεις τρομοκρατίας και νεκρανάστασης του παλαιού παρακράτους, η συσχέτιση των πράξεων αυτών με τα κόμματα που μάχονται την μνημονιακή υποταγή της χώρας μας και ειδικά με το ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπούν στο να διαβρωθεί το σύνολο της Αντιπολίτευσης στο βαθμό εκείνο, ώστε να συμφωνήσουν άπαντες στην ενοχοποίηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, στην ενοχοποίηση της αντίστασης και της διεκδίκησης και να συνδράμουν στο καθεστώς τρομοκρατίας που θα πρέπει να βιώνει ο λαός καθημερινά, για να διευκολυνθούν οι επιδιώξεις των ξένων και ντόπιων οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων και με πρόσχημα την σωτηρία της Πατρίδας στην σωτηρία του χρεοκοπημένου ΔΝΤ και στην επιβεβαίωση της ανωτερότητας της Γερμανικής οικονομίας.

Οι ίδιοι πιστεύουν πως μια χώρα αδύναμη στρατιωτικά και οικονομικά, θα είναι προστατευμένη μόνο σε καθεστώς προσάρτησης από ισχυρά οικονομικά και στρατιωτικά μπλοκ δυνάμεων.

Είναι αξιοπερίεργο, ότι σε δύο νομοσχέδια, το ένα που αφορούσε την νέα φορο-επιδρομή στην ζωή και την ατομική ιδιοκτησία των εργαζομένων και το άλλο, που αφορούσε την άρση ασυλίας του Κράτους και την παροχή δυνατότητας της κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων του Κράτους από του δανειστές, η ΓΣΕΕ δεν είδε, δεν άκουσε, δεν έμαθε, δεν αντέδρασε, ΔΕΝ προκήρυξε ούτε ένα συλλαλητήριο.

Το παρακράτος δεν κινείται όπως το παρελθόν στο σκοτάδι, αλλά την ημέρα. Έχει αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό, που έχει εντάξει στις τάξεις του θεσμούς και του Κράτους και της Κοινωνίας. Ανώτερα και Ανώτατα Δικαστήρια, Επιμελητήρια, Κρατικοδίαιτη διανόηση οσφυοκαμπτών, Δημάρχους και Περιφερειάρχες, Δημοτικά και Περιφερειακά Συμβούλια, Συνδικαλιστικές ηγεσίες και οργανώσεις, Δημοσιογράφους, έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και τηλεοπτικά κανάλια.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό τοπίο, ο λαός μας είτε από φόβο, είτε από απώλεια μνήμης, είτε από έλλειψη αυτοπεποίθησης, είτε από άρνηση ευθύνης, είτε κινούμενος από ταπεινά ελατήρια, σαν και αυτό του ατομικισμού, ενδίδει στην τρομοκρατία που του ασκείται είτε από την συμμορία της ντόπιας κλεπτοκρατίας είτε από την συμμορία των δανειστών.

Ένα επιπλέον οδυνηρό και αποτελεσματικό εργαλείο άσκησης τρομοκρατίας και χειραγώγησης αποτελούν οι δημοσκοπικές εταιρίες που δεν αποτυπώνουν την στιγμιαία αίσθηση της κοινής γνώμης, αλλά κατασκευάζουν ευρήματα, κατ’ εντολή συγκεκριμένων συμφερόντων, για να χειραγωγήσουν και να ασκήσουν αυτοτελή τρομοκρατία στους πολίτες.

Ο εσωτερικός σχεδιασμός, επιδιώκει με κάθε τρόπο να εμπεδωθεί στους Έλληνες Πολίτες ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος όπου και αν κοιτάξουν, όπου και αν ακουμπήσουν τις ελπίδες τους, ακόμη και στην περίπτωση που θα εξεγερθούν ή που θα προστρέξουν μαζικά σε έναν αντίθετο προς τον σχεδιασμό πολιτικό – κομματικό χώρο, το αποτέλεσμα είτε έτσι είτε αλλιώς θα είναι το ίδιο. Γι’ αυτό το μόνο που τους επιτρέπεται είναι να υποταχθούν χωρίς αντίρρηση και χωρίς αντίσταση.

Μέσα στον ίδιο σχεδιασμό εντάσσεται και η κοινοβουλευτική επένδυση του οργανωμένου εγκλήματος, που είχε ως αποτέλεσμα την κοινοβουλευτοποίηση του νεοναζιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής.

Η βοήθεια της Χρυσής Αυγής στην αποτελεσματικότητα του σχεδιασμού αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά μέσα που χρησιμοποιεί το παρακράτος και η επίσημη κλεπτοκρατία.

Η μόνιμη αναφορά της Χρ. Α. στην έτσι και αλλιώς καταδικαστέα πολυτελή διαβίωση των βουλευτών, επιχειρείται από τον Σαμαρά να αποτελέσει εφαλτήριο για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας με πολύ λιγότερους βουλευτές και λιγότερα κόμματα στην βουλή. Ο φόβος και η ομηρία του τρόμου στην οποία βρίσκεται η συγκυβέρνηση των κλεπτοκρατών δωσιλόγων, τους καθοδηγεί να επιστρατεύσουν κάθε μέσο, κάθε εργαλείο, κάθε κατάσταση που δεν θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση και να απομυθοποιηθούν οι μπαμπούλες της χρεοκοπίας.

Για τον λόγο αυτό χαιρέτησαν με την στάση τους τον εκβιασμό προς τους Έλληνες και τις Ελληνίδες του ΔΝΤ, όταν στην έκθεσή του τονίζει απερίφραστα πως κάθε επιλογή των πολιτών που θα βοηθούσε τον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει Κυβέρνηση αποτελεί πράξη τιμωρητική, που θα επιφέρει την ποινή της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.

Την ίδια στιγμή το επίσημο καθοδηγητικό κέντρο των παρακρατικών οργανώσεων, η συγκυβέρνηση της κλεπτοκρατίας, υπόσχεται ότι σε όλο το υπόλοιπο διάστημα θα βομβαρδίζει την καθημερινότητα με ζητήματα αποπροσανατολισμού του Ελληνικού λαού. Σαν τέτοιο και μόνο τέτοιο μπορεί να ερμηνευθεί η βομβιστική ενέργεια στο αυθαίρετο του Λάτση, γνωστό ως «mall».

ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ : ΟΙ ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ

Ας θυμηθούμε μια από το παρελθόν προσφιλή έκφραση Πασοκ, «Οι μη προνομιούχοι» και μην βιαστούν κάποιοι να προβάλλουν τον θυμό τους ως επιχείρημα.

Ο Ιμπεριαλισμός, γνήσιο παιδί του Προτεσταντισμού, υιοθετημένο παιδί της τρικολόρε κυβέρνησης που νέμεται την χώρα μας, διδάσκει πως εκείνος που είναι προνομιούχος πρέπει και να το αποδεικνύει και να φαίνεται..

Σύμφωνα με το Προτεσταντισμό, οι εκ δεξιών του πατρός καταδεικνύονται στην ζώσα πραγματικότητα ως οι ξεχωριστοί από τον θεό και εσωσμένοι .

Το αντίθετο προβάλλεται τόσο από την ορθοδοξία όσο και από τους Καθολικούς. Δηλαδή εις την Δευτέρα παρουσία και ως ενάρετοι μπορεί να καθίσουν Δεξιά του Πατρός.

Πως λοιπόν φαίνεται ο προνομιούχος; Πρέπει να ξεχωρίζει ώστε να αποτελεί εν τοις πράγμασοι εσωσμένος και επί της ζώσας πραγματικότητας ο εκ Δεξιών του πατρός;

Ο προνομιούχος, πρέπει να έχει βίλα με πισίνα και να μην πληρώνει φόρους, να έχει κότερο και πολυτελή αυτοκίνητα και να μην πληρώνει φόρους, να έχει υπηρετικό προσωπικό, σκυλάκια ράτσας και όλα τα έξοδα την καθημερινότητας του, του ιδίου, της οικογένειάς του, υπηρετικού του προσωπικού, να εγγράφονται ως έξοδα της επιχείρησής του. Εκείνος να δηλώνει εισόδημα μικρότερο από έναν απλό προϊστάμενο στην επιχείρηση του, να κατέχει πλήθος μετοχών και μεγάλα αποθηκευμένα εισοδήματα σε επιφανείς τράπεζες του εξωτερικού, να κοσμεί τις στήλες κουτσομπολιού της Αριστοκρατίας, να γίνεται πρώτη είδηση ως καλλιτεχνική δραστηριότητα , να ηγείται εκείνος ή η σύζυγος, ή η κόρη σε οργανώσεις φιλανθρωπίας και διεθνούς κοινωνικής δραστηριότητας οργανισμών υπό τη αιγίδα κάποιου διεθνούς οργανισμού, αλλά ποτέ να μην πληρώνει και ποτέ να μην συμμετέχει σε εκδηλώσεις οικονομικής συνδρομής, παρά να συμβάλει ώστε οι τρίτοι να προβάλλουν τα «ανθρωπιστικά» τους ιδεώδη.

Ο προνομιούχος πρέπει να κατέχει προβεβλημένη θέση στα Δημόσια πράγματα, να συναγελάζεται με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να χρηματοδοτεί πολιτικούς και πολιτικές, να έχει αποφασιστικό ρόλο και λόγο στην διαμόρφωση πολιτικών στρατηγικών στην οικονομία και στην «παραχώρηση» δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Αλλά και στους προνομιούχους υπάρχουν διαβαθμίσεις και προβάλλονται κατά τρόπο τέτοιο που να προσελκύει πλήθος «υπηρετικού» προσωπικού που να υπηρετεί το αξίωμα του Προνομιούχου.

Έτσι παρακολουθούμε δίπλα σε αυτούς να συνωστίζονται «ευγενή» επαγγέλματα, Πολιτικοί, Συνδικαλιστές, Άρχοντες Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Μάνατζερ επιχειρήσεων και Τραπεζών.

Είναι εκείνοι που «Θυσιάζονται» για την «από-ενοχοποίηση» της τάξης των Προνομιούχων.

Στον αντίποδα βρίσκονται οι Μη Προνομιούχοι. Οι Μη εσωσμένοι, εκείνοι που δεν επελέγησαν από τον Θεό να κατέχουν επιφανή θέση ως γνήσιοι αντιπρόσωποί του στην διάρκεια της ζωής τους.

Σε εκείνους διδάσκεται η ενάρετη ζωή, οι Δέκα ή είκοσι ή όσοι οι νόμοι ενός Κράτους, εντολές που θα πρέπει να υπηρετήσουν ώστε μετά θάνατο και αν ποτέ γίνει η Δεύτερη Παρουσία, να επιλεγούν για την προνομιούχου θέση των εκ Δεξιών του Πατρός.

Ο Μη Προνομιούχος, ξεχωρίζει επειδή δουλεύει και ΟΧΙ επειδή εργάζεται.

Ένα παράδειγμα πριν συνεχίσω: Ένας μισθωτός εργάζεται κατά την διάρκεια ενός Σαββάτου ή Κυριακής ή χρόνου εκτός δουλειάς, όταν ας πούμε περιποιείται το κήπο του σπιτιού του, αν επισκευάζει κάποιο εργαλείο στο σπίτι του, αν δηλαδή ό,τι κάνει δεν συγκαταλέγεται στην ανάγκη να καλύψει τις βιοποριστικές του ανάγκες.

Ακόμα και όταν η κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών δεν εξαρτάται από τρίτο, από έναν εργοδότη και πάλι τότε εργάζεται.

Συνεχίζουμε λοιπόν. Ο Μη Προνομιούχος κατʼ αρχή πληρώνει φόρους, δουλεύει στην ιδιοκτησία κάποιου, αμείβεται με όρους και προϋποθέσεις που ο Κάποιος ορίζει, από τον Κάποιο ζει εκείνος και η οικογένειά του, από τον Κάποιο μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του, από τον Κάποιο μπορεί να αγοράσει ένα αυτοκίνητο, ένα ψυγείο μια κουζίνα, από τον Κάποιο μπορεί να αγοράσει τρόφιμα, ενδύματα , θέρμανση, ψύξη. Από το Κάποιον θα αποκτήσει την δυνατότητα να πληρώσει φόρους, να διασκεδάσει, να κάνει διακοπές, να έχει ατομική δραστηριότητα, να χαρεί την οικογένειά του.

Στον Μη Προνομιούχο, παρέχονται ελευθερίες και δικαιώματα την ίδια στιγμή και παράλληλα, επιβάλλονται αυξήσεις στα προϊόντα, επιπλέον φόροι, μειώνονται οι αποδοχές του, ευελικτοποιούνται οι σχέσεις που ορίζουν την δουλειά και τον μισθό, την υγεία και την πρόσβαση στα νοσοκομεία, την εκπαίδευση και την εύρεση εργασίας.

Ο Μη προνομιούχος, έχει κάθε Δικαίωμα και κάθε Ελευθερία να έχει ελεύθερο χρόνο, να οργανώνεται, να διεκδικεί, να απεργεί, να καταναλώνει, να εκλέγει ή και να εκλέγεται.

Αλλά εφʼ όσον έχει αυτά τα δικαιώματα και αυτές τις ελευθερίες, παράλληλα οι φόροι, οι απολύσεις, η ανεργία, οι αυξήσεις των προϊόντων καθημερινότητας, οι διαφημίσεις αναγκών, οι έκτακτες καταστάσεις, οι οικονομικές κρίσεις, οι ανάγκες της οικογένειας, οι ανάγκες των παιδιών του, η ανάγκη να δημιουργήσει οικογένεια, δεν του επιτρέπουν ούτε να έχει ελεύθερο χρόνο, ούτε να σκέφτεται, ούτε να οργανώνεται, ούτε να διεκδικεί, ούτε να απεργεί, παρά να υποτάσσεται στις ανάγκες του και στα δικαιώματα του άλλου. Του εργοδότη του. Του Κράτους. Των Κυβερνήσεων.

Αν λοιπόν, την προηγούμενη περίοδο υπήρξε εκείνο το οικονομικό χρονικό διάστημα κατά το οποίο οι Προνομιούχοι έδιναν μικρή σημασία αν τα σύμβολα που τους καθιστούσαν "επιφανείς" κατρακυλούσαν στο επίπεδο των Μη Προνομιούχων, αν δηλαδή επετράπη στους Μη Προνομιούχους να αποκτήσουν μόνιμη κατοικία, ακριβό αυτοκίνητο, ευκολία στην κατανάλωση, άνετες διακοπές σε ακριβά ξενοδοχεία, ταξίδια αναψυχής στο εξωτερικό, πρώτη και δεύτερη εξοχική κατοικία, αυτό ήταν μια παρένθεση που χρεώνεται ως ενοχική για τους Προνομιούχους και καταδικαστέα σύμπραξη και αυθάδεια σε μια ευημερία με δανεικά, για τους Μη Προνομιούχους.

Τις τελευταίες μέρες που πέρασαν, ας αναρωτηθεί καθένας από εμάς, πόσο χρόνο αφιέρωσε για να παρακολουθήσει τα τεκταινόμενα στο Κοινοβούλιο σε σχέση με ένα Τούρκικο σίριαλ ή μια άλλη σαπουνόπερα ή βλέποντας ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.

Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, πόσο χρόνο αφιέρωσε για να προβάλει την αντίθεσή του εναντίων των φοροεισπρακτικών μέτρων που ψήφισαν οι σερβιέτες της Μέρκελ, γιατί δεν υπήρξε οργανωμένη και μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, γιατί αν συνδικαλίζεται θα ψηφίσει και πάλι τα ίδια συνδικαλιστικά στελέχη των κομμάτων, γιατί αν γίνουν εκλογές θα ψηφίσει και πάλι τους ίδιους βουλευτές ή θα εγκλωβιστεί στα ίδια κλεπτολαϊκά σύμβολα και κόμματα που του καταστρέφουν την ζωή και το μέλλον του;

Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, γιατί εγκλωβίζεται σε προπαγανδιστικές φιέστες "Τρομοκρατίας", γιατί δέχεται ότι πρέπει να τον χρησιμοποιούν είτε ως μέσον είτε ως εργαλείο είτε ως αιτιολόγηση υποτέλειας, εξαναγκασμού, προβολή των προνομιούχων, ανθελληνισμού της Ελληνικότητα του Κράτους, υποτακτικών σε φόρους και πατριωτικού καθήκοντος υπεράσπισης ξένων οικονομιών και ξένων επικυρίαρχων κρατών και καθεστώτων, υποτακτικών και δούλων εκφυλιστικών προτύπων παραίτησης από την Κυριαρχία, ή την Ανεξαρτησία, ΄την Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, τον Αυτοπροσδιορισμό.

ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, ΔΗΜ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΑΣ : ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Με την σύμφωνη γνώμη του συντρόφου Δημ. Καραμήτσα αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο του. Το είδαμε δημοσιευμένο σε πολλά σημεία χωρίς το όνομά του. Για εμάς στο Λαϊκό Κίνημα το κείμενο είναι συστατικό στοιχείο της αντίληψης και της σκέψης μας, του λόγου δημιουργίας και ύπαρξης του Λαϊκού Κινήματος. 

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 Α. ΣΥΣΤΗΜΑ

Σύστημα είναι ο αλληλεπιδρών μηχανισμός και συνδυασμός κανόνων που διέπουν ενταγμένα σε αυτό υλικά και ενέργειες (δυνάμεις), ώστε αυτά να αποτελούν ένα ενιαίο λειτουργικό σύνολο.

Κοινωνικό σύστημα, αντίστοιχα, είναι ο αλληλεπιδρών μηχανισμός και συνδυασμός κανόνων που διέπουν ενταγμένους σε αυτό ανθρώπους, υλικά και ενέργειες (δυνάμεις), ώστε αυτά να αποτελούν ένα ενιαίο κοινωνικό σύνολο.

Οπως είναι ευνόητο τα ανωτέρω συστήματα διέπονται από δύο βασικές κατηγορίες κανόνων και νόμων.

Η πρώτη κατηγορία είναι οι φυσικοί – συμπαντικοί νόμοι που επιδρούν και καθορίζουν απευθείας και άμεσα την σύσταση και λειτουργία ενός συστήματος.

Η δεύτερη κατηγορία (και αναφέρομαι κυρίως στα κοινωνικά συστήματα) είναι οι κανόνες που προσθέτει ο άνθρωπος. Στην πραγματικότητα και για να λειτουργήσει ένα σύστημα, οι κανόνες αυτοί, καθώς ο ίδιος ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και υπακούει στους φυσικούς – συμπαντικούς νόμους, οφείλουν να υπακούουν στους νόμους της φύσης. Διαφορετικά και ανάλογα με την αντίθεση του συστήματος με τους νόμους αυτούς θα επέλθει αργά ή γρήγορα η κατάρρευσή του. Η συνθήκη «χρόνος» στο πλαίσιο αυτό είναι όρος σχετικού μεγέθους και εξαρτάται από τα μεγέθη και την πολυπλοκότητα του συστήματος. Αλλως ειπείν, η αντίληψη του χρόνου δεν είναι απότοκη της ύπαρξης κάποιου μέσα στο σύστημα, αλλά όρος που εξετάζεται στο ιστορικό διηνεκές και πέρα από αυτό, ακόμα και όταν η ιστορική καταγραφή δεν υφίσταται. Σε κάθε άλλωστε περίπτωση ο «ανθρώπινος χρόνος» είναι μέγεθος σχετικό και πεπερασμένο.

Τα κοινωνικά συστήματα έχουν μια βασική ειδοποιό διαφορά από τα λοιπά, είναι η λειτουργική ένταξη ανθρώπων σε αυτά με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών τους. Οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι απότοκες αυτής της αναγκαιότητας.

Αυτά βεβαίως ανήκουν στην θεωρητική σφαίρα και στις πηγές της κοινωνικής οργάνωσης, στα πρώιμα συστήματα της ανθρωπότητας.

Στην πραγματικότητα και στο διάβα της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη  τα κοινωνικά συστήματα οργανώθηκαν κατά τρόπο τόσο ολοκληρωτικό και απόλυτο, ώστε να τείνουν να μην επιτρέπουν καμία δράση κανενός έξω από τους μηχανισμούς τους. Η σκληρότερη, αλλά και πιο συχνή ποινή στην ανθρώπινη παρουσία στην Γη για την εξωσυστημική δράση ενός ανθρώπου είναι η εξόντωση, είτε άμεσα είτε έμμεσα.  

Τα κοινωνικά συστήματα που καταγράφονται στην ανθρώπινη ιστορία οργανώθηκαν όχι μόνο με την τάση της διατήρησης και αναπαραγωγής τους, αλλά και σταδιακά με την τάση του ολοκληρωτισμού και της καθολικής επικράτησης.

Στην πορεία αυτή, δυστυχώς, τα συστήματα έπαψαν να οργανώνονται από τους συγκοινωνούς ανθρώπους, αλλά η επιρροή στην επιβολή των κανόνων τους έγινε αντικείμενο της ισχύος συγκεκριμένων ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων.

Στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα π.χ. η θέσπιση των κανόνων λειτουργίας των ανθρώπων μέσα σε αυτό δεν ανήκει στον ίδιο βαθμό στον Χ μεγαλοτραπεζίτη και στην Ψ άνεργη.

Βεβαίως όλα τα κοινωνικά συστήματα υπακούουν στους νόμους της συμπαντικής και γήινης φύσης και για τον παράγοντα άνθρωπο, τέτοιος βασικός και κατανοητός από τους ανθρώπους νόμος είναι οι βιοτικές φυσικές τους ανάγκες. Αυτές αποτελούν την κυρίαρχη και αναπόφευκτη ανάγκη της ανθρώπινης οντότητας και ύπαρξης. Οι βιοτικές ανάγκες είναι ο νόμος του ανθρώπου και αιτία της συστημικής του κοινωνικής οργάνωσης. 

 Β.        ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο καπιταλισμός ως σύστημα που κυριαρχεί παγκόσμια εκμεταλλεύτηκε αυτές τις ανάγκες για να επηρεάσει τους ανθρώπους να ενταχθούν σε αυτόν και να τον ισχυροποιήσουν. Εδωσε σε περισσότερους και ανεξαρτήτως καταγωγής ανθρώπους το δικαίωμα στην χρήση αγαθών, το δικαίωμα σε στοιχειώδεις ελευθερίες και δυνατότητες. Δυστυχώς, το ίδιο αυτό σύστημα βάσισε την λειτουργία του στην μηχανιστική χρηστική αντίληψη των ανθρώπων που εντάσσονται σε αυτό και μάλιστα με δύο κύριους άξονες: την αντίληψη της προτεραιότητας της παραγωγικής διαδικασίας (πέρα και πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του) και την πλασματική αξιακή οικονομική αποτίμηση των πάντων.

Είναι δηλαδή ένα σύστημα κατ’ ουσία «αντιανθρώπινο», που δεν δημιουργήθηκε ούτε λειτουργεί με σκοπό, κριτήρια, κανόνες και στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών, αλλά την εκμετάλλευσή της κάλυψής τους.

Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίφαση του καπιταλισμού με την ανθρωπότητα, αυτή είναι και η αιτία της καταστροφικής αποτυχίας του να απελευθερώσει τους ανθρώπους, να τους εκφράσει πραγματικά, να τους καλύψει ως οντότητες και ως κοινωνίες. Ο καπιταλισμός έχει εγγενή αντιανθρώπινα χαρακτηριστικά και για τον λόγο αυτό είναι καταδικασμένος στην αποτυχία. Η κυρίαρχη αυτή και κεντρική αντίφαση είναι αυτή που γεννά μια σειρά από ψυχολογικά φαινόμενα ακόμα και στους ακραία ευνοημένους από το σύστημα.

Η διατήρηση του καπιταλισμού οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής δράσης του εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες (και πραγματικές και επίπλαστες που δημιουργεί ο ίδιος). Περαιτέρω, η αντοχή του βασίζεται στην δημιουργία μιας κουλτούρας εσωτερικής βελτίωσης, βασισμένης στην λογική της πυραμίδας (δηλ. της προσδοκίας του «καλύτερου»). Κατά συνέπεια δεν έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον φυσικό νόμο, αφού αντικείμενό του είναι και η κάλυψη αναγκών (έστω υπό την εκμεταλλευτική σκοπιμότητα και συνθήκη). Στο δε πλαίσιο της απρόσκοπτης εξέλιξής του αυτή θα έλθει είτε από εσωτερικό μετασχηματισμό εξουσιών είτε από την στυγνή εκμετάλλευση της φύσης (ήτοι την εξελικτική αντίθεση με το φυσικό νόμο).     

Το σύστημα του καπιταλισμού από την γέννηση – επινόησή του δεν έχει ως στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών και την βελτίωση των συνθηκών ζωής του είδους, αλλά την εκμετάλλευση αυτής της ανάγκης των πολλών υπέρ λίγων. Αυτοί οι «λίγοι» είναι όσοι ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, δηλ. τα εργαλεία όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός είναι όμως και ένα σύστημα κατά βάση παραγωγικό, δημιουργήθηκε και οργανώθηκε γύρω από την παραγωγική διαδικασία, αυτό σημαίνει ότι οι λειτουργικές του δομές είναι οργανωμένες γύρω από την παραγωγή και με σκοπό αυτή. Στην δομική του συγκρότηση, στο «DNA» του, ο καπιταλισμός εντάσσει και τον ανταγωνισμό, δηλ. την προσπάθεια για περισσότερα, καλύτερα και πιο εκμεταλλεύσιμα υλικά και υπηρεσίες, ήτοι για μεγαλύτερη εκμεταλλευσιμότητα της παραγωγής. Ο ανταγωνισμός ουσιαστικά αφορά το στάδιο της κατανάλωσης, εκεί στρέφεται, αφού στο στάδιο αυτό υλοποιείται και ολοκληρώνεται η εκμετάλλευση των ανθρώπων και των αναγκών τους. Υφίσταται δηλ. ένα στάδιο εκμετάλλευσης των ανθρώπων και των αναγκών τους στην παραγωγική καπιταλιστική διαδικασία που ολοκληρώνεται και υλοποιείται στην φάση της κατανάλωσης. Στην πραγματικότητα, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν υπαγορεύεται από καμία ανθρωποκεντρική ή ανθρωπιστική θεώρηση και σκοπό, αλλά από την τάση και ανάγκη της επικράτησης σε οικονομικό επίπεδο και κατ’ επέκτασης και μέσα στο σύστημα του καπιταλισμού σε κάθε επίπεδο.

Ως σύστημα, ο καπιταλισμός και κατ’ ακριβολογία οι καπιταλιστές και οι θιασώτες του συστήματος αυτού, φρόντισαν να οργανώσουν συστηματικά και απόλυτα το σύνολο της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων (φιλοσοφία, πολιτικό σύστημα, νομικό σύστημα, σύστημα ελέγχου και καταστολής, παιδεία κλπ.)  κατά τον τρόπο που βολεύει το ίδιο το σύστημα, το σύστημα παραγωγής και εκμετάλλευσης.

Λίγες εύκολες και απλές σκέψεις από τον καθένα μας, θα μας κάνουν να καταλάβουμε ότι αυτό που είμαστε, το «είναι» μας, δεν ορίζεται στον καπιταλισμό από τα πραγματικά μας χαρακτηριστικά, αλλά από την θέση στην οποία μας χρησιμοποιεί το σύστημα του καπιταλισμού.

Τα πάντα γύρω μας, το σπίτι μας, ο τρόπος που ζούμε μέσα και έξω από αυτό, οι κανόνες της συμπεριφοράς, της δράσης, της αντίδρασης, της ανοχής, το πότε ξυπνάμε, το πότε κοιμόμαστε ή μπορούμε να κοιμηθούμε, το τι γνωρίζουμε, το τι αγνοούμε, το πόση ώρα διαθέτουμε για τον εαυτό μας ή τους άλλους, όλα οργανώνονται με βάση το σύστημα του καπιταλισμού. Εάν αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει κάθε τι στην χωή μας και γιατί συμβαίνει με τον τρόπο που συμβαίνει στο τέλος των απαντήσεων θα καταλήξουμε στην συστημική εξάρτηση του ανθρώπου και στο ίδιο το σύστημα. Αυτό τάσσει, προστάζει, διατάζει, οργανώνει και ρυθμίζει.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία γίνεται όχι με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, όχι με μία ματιά στην ανθρώπινη υπόσταση και στις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητές του ανθρώπου, αλλά οργανώνεται και υφίσταται (και εμείς μαζί με αυτά) με βάση το σύστημα και την λειτουργία του. Στην πραγματικότητα και όπως προαναφέρθηκε οι ανθρώπινες κοινωνίες και το σύστημα διατάσσονται και ρυθμίζονται με βάση τα κριτήρια της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Κριτήριο του συστήματος στην παραγωγική πλευρά του είναι η λειτουργία των ανθρώπων σύμφωνα με τους όρους που τάσσουν οι μηχανές και οι μηχανισμοί παραγωγής εν γένει. Κριτήριο του συστήματος στην διαδικασία της κατανάλωσης είναι η ώθηση προς συγκεκριμένα κάθε φορά αγαθά με κριτήριο όχι τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά την εκμεταλλευσιμότητα αυτών από τους «άρχοντες» στο σύστημα.

Ετσι, σε καμία περίπτωση ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε η βελτίωση της ζωής του ή η κάλυψη των βιοτικών του αναγκών είναι ο σκοπός του.

Σκοπός του καπιταλιστικού συστήματος είναι η εκμεταλλευτική πάντων διαδικασία, τόσο παραγωγικά όσο και καταναλωτικά.

Το πολιτικό σύστημα, οι νόμοι, οι άνθρωποι και τα επαγγέλματά τους, τα πάντα όσα βιώνουμε και είμαστε πέρα από την φύση μας ορίζονται από το σύστημα. Σε ένα άλλο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης επαγγέλματα όπως του υπαλλήλου, του μισθωτού εργάτη, του εμπόρου, του μεσίτη, του δικηγόρου, του δικαστή και χιλιάδες άλλα, ούτε θα υπήρχαν, ούτε (ακόμα και εάν υπήρχαν με οποιαδήποτε μορφή) θα ήταν τα ποιοτικά τα ίδια, ούτε θα είχαν το ίδιο περιεχόμενο και ουσία. Η βίωσή μας όλη ορίζεται από το σύστημα και δυστυχώς το ίδιο το σύστημα δεν ορίζεται από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, δεν ορίζεται από την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων, αλλά από την λειτουργία των μηχανισμών παραγωγής – ανάλωσης και με στόχο την εκμετάλλευση της ανθρώπινης υπόστασης.   

Σε ένα σύστημα που είναι οργανωμένο κατά τον αντιανθρώπινο τρόπο αυτό, όσα δεν είναι ανεκτά από αυτό καταδικάζονται, πολεμούνται με σκοπό να εξαφανιστούν για να μην διαταραχθεί η λειτουργία του. Η εξαγορά ή η καταστροφή ανθρώπων που μπορούν να το βλάψουν και να το αποδομήσουν είναι μία ακόμα έκφανση της αντίληψης του συστήματος και απόδειξη της αντιανθρώπινης εκμεταλλευτικής δομής του.

Εάν αφήσουμε το μυαλό μας ανοικτό θα αντιληφθούμε πως το σύνολο των πραγμάτων και καταστάσεων που βιώνουμε ως κοινωνική συνθήκη είναι κομμάτι και παράγωγο αυτού του συστήματος. Πως το ίδιο το σύστημα δημιουργεί κουλτούρες και τρόπους ζωής, δράσης και αντίδρασης και εν τέλει εκμεταλλεύεται ακόμα και τις «αντι-κουλτούρες», όταν τις εντάξει στους μηχανισμούς παραγωγής – κατανάλωσης, ήτοι εκμετάλλευσης.

Ακόμα και οι περισσότερες αντιδράσεις μας σε «κακώς κείμενα» αναφέρονται κατά βάση στην αντίθεσή τους με συστημικές λογικές, κανόνες και ακολουθίες. Ουσιαστικά η αντίληψη των πλειοψηφιών των ανθρώπων για την ζωή τους προέρχεται μέσα από τις διδαχές και τις βιωματικές συνθήκες που δημιουργεί το σύστημα και δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη θεωρούν ότι το σύστημα αυτό είναι κάτι προδεδομένο, μεταφυσικό, ανυπέρβλητο και το μοναδικό δυνατό. Βεβαίως την ίδια ίσως αντίληψη να είχαν για την «ελέω Θεού μοναρχία» οι υπήκοοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των αυτοκρατοριών και βασιλείων που την διαδέχθηκαν. Το ίδιο και οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, οι Βαβυλώνιοι, οι Ινδιάνοι της Αμερικής και όλοι οι λαοί του πλανήτη που βίωσαν επί χιλιάδες χρόνια μέσα σε άλλα κοινωνικά συστήματα.

Γ. ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

             Το πρώτο πράγμα που θέλω γράφοντας αυτές τις γραμμές είναι να εννοήσουμε όλοι, ότι το σύστημα είναι ένα δημιούργημα των ανθρώπων, πως εμείς το δημιουργούμε και το συγκροτούμε και κανένας «Θεός», δαίμονας, συμπαντική δύναμη ή οποιαδήποτε άλλη μεταφυσική υπόσταση και οντότητα.

Τα  κοινωνικά συστήματα είναι ανθρώπινα δημιουργήματα.

Αυτό σημαίνει πως μπορούν να αλλάξουν, να μετατραπούν, να εξαφανιστούν, να γεννηθούν νέα.

Η συνειδητοποίηση των ανωτέρω είναι δυνατόν να γεννήσει, να εκκινήσει την διαδικασία μεταβολής του κοινωνικού συστήματος, από ένα σύστημα εκμεταλλευτικής ανισότητας των ανθρώπων (στον καπιταλισμό ισχύ η διάκριση με βάση την παραγωγική και καταναλωτική δύναμη και οντότητα του καθενός) σε ένα σύστημα ισότητας κάλυψης των ανθρωπίνων αναγκών.

Είναι συνεπώς σαφές το τι συμβαίνει γύρω μας, όπου όλα μετριούνται στην κλίμακα χρήματος – κέρδους – υπεραξίας. Tο κύριο ζήτημα, το πρόβλημα του συστήματος του καπιταλισμού απέναντι στην ανθρωπότητα, δεν είναι μόνο ότι έχει καταλάβει και εκμεταλλεύεται τα πάντα (αυτός είναι ο γενετήσιος σκοπός του), αλλά και συναφές και συναντίστοιχο πρόβλημα του συστήματος είναι και το ότι οι δομές και οι σκοποί του δεν έχουν ως σκοπό την κάλυψη των αναγκών του ανθρώπου, την βελτίωση των συνθηκών ζωής του, την βελτίωση και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, παρά μόνο την εκμετάλλευσή τους. Σκοπός του συστήματος είναι το κέρδος και η εξουσία που προσφέρει σε κάποιους. Αυτό είναι το πρόβλημα του, ότι δηλ. παρότι πρόκειται για ένα σύστημα που δημιούργησαν άνθρωποι, παρότι πρόκειται για ένα κοινωνικό σύστημα, η λειτουργία του δεν έχει στόχους ανθρωποκεντρικούς, αλλά στόχους ουσιαστικά απάνθρωπους, έξω από την φύση και τις ανάγκες μιας κοινωνίας ανθρώπων. Το κέρδος, η εξουσία, η δύναμη, η επικράτηση αποτελούν αξιακά του δεδομένα και με αυτός και άλλους παρεμφερείς με αυτούς σκοπούς οργανώνεται και λειτουργεί.

Οι άνθρωποι στο σύστημα του καπιταλισμού δεν αποτελούν το κέντρο της κοινωνίας αλλά ένα μέσο, ένα συστημικό γρανάζι για την επίτευξη στόχων που χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται τις απαράγραπτες βιολογικές – βιοτικές  ανάγκες του ανθρώπινου είδους. Ο άνθρωπος είναι εργαλείο του συστήματος και όχι το σύστημα εργαλείο του ανθρώπου και της ανθρωπότητας.

Τις τελευταίες δεκαετίες οργανώθηκε, επικράτησε και λειτουργεί ένα κοινωνικό σύστημα παγκόσμιας επικράτησης και ισχύος (παγκοσμιοποίηση), το οποίο δεν είναι ανθρωποκεντρικό, δεν είναι ανθρώπινο. Αδιαφορεί για τα παιδιά που πεθαίνουν από απλές ασθένειες, για τους πεινασμένους, τους καταφρονεμένους. Ανταλλάσσει με αδιαφορία και κερδοφόρο χαρά ανθρώπους με μηχανές, τους αχρηστεύει στην ανεργία, αδιαφορεί για την πραγματική χρησιμότητα και αξία όσων παράγει αρκεί να πωλούν με καλά κέρδη, αδιαφορεί για τις συνέπειες της χρήσης χημικών και τοξικών, αδιαφορεί για την φύση και την βλέπει ως πεδίο κέρδους, αδιαφορεί για τον ασθενή ως άνθρωπο και τον βλέπει ως κόστος ή κέρδος. Ουσιαστικά, το σύστημα λειτουργεί σε κάθε του επίπεδο ως μία κρεατομηχανή που αλέθει ανθρώπους και λαούς για να ταϊστούν κάποιοι άλλοι.

Το σύστημα έφτασε στο σημείο να επιθυμεί να ορίζει σχεδόν ολοτικά τον προορισμό ολόκληρων λαών.

Οπου και να κοιτάξετε θα διαπιστώσετε ότι το ανθρώπινο είδος χρησιμοποιείται από το σύστημα και δεν το χρησιμοποιεί. Θα δείτε ότι το σύστημα δεν λειτουργεί για εσάς, δεν λειτουργεί για τον άνθρωπο, αλλά για την εκμετάλλευσή του, όπου και εάν κοιτάξετε και σκεφτείτε με ανοικτό μυαλό θα δείτε απανθρωπιά ή αδιαφορία για τον άνθρωπο και την εξωγενή θέσπιση προορισμών και στόχων για τον καθένα από εμάς και για τις κοινωνίες μας.    

            Είναι ευνόητο ότι αυτό το αδηφάγο σύστημα οφείλει να γκρεμιστεί συθέμελα, όχι από την εντροπία του και όχι με τον μετασχηματισμό του σε κάτι ακόμα χειρότερο, αλλά με την θετική θέση και πρόταση ενός συστήματος που θα έχει ως κεντρικό στοιχείο του τον άνθρωπο.

            Η «εφεύρεση», γέννηση και συγκρότηση ενός κοινωνικού συστήματος που θα θέτει ως κέντρο του τον άνθρωπο και σκοπό του την κάλυψη των αναγκών του (και όχι παραγωγικότητες, υπεραξίες, κέρδη και διάφορες άλλες αχρειότητες και βαρβαρότητες) είναι όχι μόνο αναγκαία και απολύτως εφικτή.

            Ξεκινώντας από την διαπίστωση ότι ο άνθρωπος είναι ένας βιολογικός μηχανισμός με συγκεκριμένες βιοτικές ανάγκες και θέτοντας ως κεντρικό όρο για την δημιουργία του συστήματος ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει εξασφαλισμένες τις βιοτικές του ανάγκες με ισότητα, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο σύστημα, ένα νέο κοινωνικό σύστημα που θα υφίσταται και θα λειτουργεί με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Ολόκληρη η αξιακή θεώρηση των πραγμάτων, των κανόνων, των νόμων του πρέπει να αλλάξει και να είναι ενταγμένη στον σκοπό αυτό. Μόνο τότε θα μπορούμε να δημιουργήσουμε πραγματικά ανθρώπινες κοινωνίες, πραγματικές ανθρώπινες ζωές, πραγματικά ανθρώπινες συγκροτήσεις. Αυτό θα είναι το κλειδί για να οδηγηθεί ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα σε ένα πραγματικό προτσές. Εάν η ανθρωπότητα δημιουργήσει ένα σύστημα απελευθέρωσης με κέντρο τον άνθρωπο, τότε μόνο θα μπορέσει αυτός να ανακαλύψει την ταύτιση με τους συμπαντικούς νόμους και να προχωρήσει μπροστά. Οσο η ανθρωπότητα βιώνει την υποτέλεια και την μιζέρια του καπιταλισμού λύσεις και πραγματική πρόοδος δεν υπάρχει.

Η δημιουργία ενός κοινωνικού συστήματος που θα θέτει ως κεντρική δομική του αξία τον άνθρωπο και θα λειτουργεί με στόχο την κάλυψη των αναγκών του με την κατανόηση των συνθηκών των φυσικών νόμων είναι απλή και εφικτή. Με άξονα την ισότητα σε κάθε κοινωνικό επίπεδο και την πολιτική έκφρασή της (πραγματική ή «άμεση» δημοκρατία) και κυρίαρχο κανόνα σε κάθε απόφαση την αξία του ανθρώπου και την εξυπηρέτηση των αναγκών του, μπορούμε εύκολα να δημιουργήσουμε ένα σύστημα αξιών που θα αντικαταστήσει το φαύλο, απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα του καπιταλισμού.

            Το πρώτο βήμα είναι να εννοήσουμε τι σημαίνει σύστημα και πως λειτουργεί. Το με ποιο τρόπο μας θέτει ως αυτονόητες τις δοξασίες, τα δόγματα και τις αξιακές λειτουργίες του. Το με ποιο τρόπο το σύστημα μας αναλώνει και μας χρησιμοποιεί στην μηχανή του και ως αναλώσιμα υλικά. Για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία έγραψα αυτό το άρθρο, για να εννοήσουμε, να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά που βιώνουμε είναι απλά ένα σύστημα. Ένα σύστημα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι διαφορετικό, ανθρωποκεντρικό, ουσιαστικό και πως σήμερα σπαταλάμε τη ζωή μας, την αναλώνουμε σε συνθήκες, όρους και διαδικασίες χωρίς καμία σχεδόν πραγματική βιοτική αξία, αλλά και με καταστροφικές συνέπειες για το είδος μας.

            Εάν καταλάβουμε, εάν κατανοήσουμε πόσο βλακωδώς και καταστροφικά αναλώνουμε τη ζωή μας ενταγμένοι σε αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης είναι θέμα χρόνου να επαναστατήσουμε και να το αλλάξουμε. Το κοινωνικό σύστημα είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα, άνθρωποι το φτιάχνουν και το συγκροτούν και άνθρωποι το καταρρίπτουν. 

Η πρόταση ενός άλλου συστήματος είναι έτοιμη. Ας είμαστε σε εγρήγορση … .