Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΙΔΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΙΔΕΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

ΛΥΣΗ – ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ στα Α.Ε.Ι. και τα (Α)Τ.Ε.Ι.

ΛΥΣΗ – ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ στα Α.Ε.Ι. και τα (Α)Τ.Ε.Ι.

Α. Ο “σύντροφος” Φίλης
Με αρκετή ικανοποίηση ακούσαμε το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου τις εξαγγελίες – ρυθμίσεις του Υπουργού Παιδείας για το Γυμνάσιο. Φυσικά δεν μας προκάλεσε απορία το που βρήκε αυτές τις προτάσεις, αλλά και μία σειρά από αντιλήψεις που υιοθέτησε και πρόβαλε. Είναι σαφές ότι όταν στερείται κάποιος συγκεκριμένης κουλτούρας και κυρίως αντίστοιχων προτάσεων ρίχνει και καμιά κλεφτή ματιά σε όσους μπορούν να έχουν ολοκληρωμένη αντίληψη, φιλοσοφία και προτάσεις δομημένες πάνω στην φιλοσοφία αυτή. Επειδή άλλη πρόταση διαφορετικής αντίληψης, εκτός από την δική μας, δεν υπήρχε, ο Ν. Φίλης την υιοθέτησε στα βασικά της σημεία και άρχισε να την εφαρμόζει και να την επικοινωνεί. Η πρόταση υφίσταται πάνω από 12 χρόνια και είναι πολλάκις δημοσιευμένη στο παρελθόν. Φυσικά βρίσκεται και στο blog του Λαϊκού Κινήματος (http://laikometopo.blogspot.gr/2011/07/blog-post_13.html), καθώς βασικός συντελεστής αυτής της ομάδας ανθρώπων έχει την πατρότητά της.
Αν και καμιά φορά σκεφτόμαστε να κάνουμε σε κάποιους αγωγή με το άρθρο 60 του ΑΚ για τα προϊόντα της διάνοιας μας, που “τραβολογούν” πολλοί και τα παρουσιάζουν, ούτε λίγο - ούτε πολύ, ως δικά τους (!!!), μας ικανοποιεί το γεγονός ότι με κάποιους τρόπους επικοινωνούνται στην κοινωνία μας και δειλά – δειλά αρχίζουν να εφαρμόζονται.

Ενώ για το Γυμνάσιο ο υπουργός ήταν λαλίστατος και ξεκάθαρος, όπως και το αντίστοιχο κείμενό μας, για το Λύκειο και κυρίως για την εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν μπόρεσε να πει τίποτα περισσότερο από την δυστοκία και την δυσκολία να βρεθεί λύση, τον διάλογο που θέλει να κάνει και για διάφορα ξένα μοντέλα με ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι δεν είχε λύσεις, αφού εμείς παρά το γεγονός ότι έχουμε πλήρες πρόγραμμα άλλης, νέας, βιοτικής φιλοσοφίας για την παιδεία, δεν έχουμε δημοσιεύσει πρόταση για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.
Αφού μας “αφουγκράζεται” όμως, θα του κάνουμε την χάρη και θα του δώσουμε ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, που ανταποκρίνεται στα σημερινά κοινωνικά δεδομένα και λύνει ζητήματα και καχεξίες, χωρίς βέβαια να ταυτίζεται απόλυτα με το φιλοσοφικό και πολιτικό μοντέλο μας, αυτό των βιοτικών αναγκών και της κοινωνίας με κέντρο τον άνθρωπο.
Για να το ξεκαθαρίσουμε πάλι, η δική μας θέση είναι η ελεύθερη πρόσβαση κάθε πολίτη στην γνώση και η συνδιαμόρφωσή της και όχι η διαμόρφωσή της και επιβολή της από τις οικονομικές ελίτ.

Β. Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ

Ας πάμε όμως στο σύστημα εισαγωγής που ψάχνει ο Φίλης και ψάχνουν και εκατομμύρια Ελληνες.

Β.1. Γιατί λέμε όχι στο σύστημα εισαγωγής με βάση τον βαθμό του Λυκείου

Λέμε όχι στο σύστημα εισαγωγής με βάση τον βαθμό του Λυκείου, όχι επειδή δεν θα ήταν δικαιότερο από τις εξετάσεις, αλλά γιατί στην Ελλάδα βασιλεύει αιώνες η ευνοιοκρατία. Το ότι κάποιοι μαθητές ευνοούνται βαθμολογικά για δεκάδες λόγους που φτάνουν από την φιλική και την συναδελφική σχέση των γονιών τους με τους καθηγητές τους έως λόγους πολιτικούς, ακόμα και λόγους χρηματισμού, αποτελεί παγκοίνως γνωστό στην Ελλάδα, καθεστώς, κοινωνικό δεδομένο και κάτι το οποίο δεν μπορεί να αλλάξει με τις αντιλήψεις και την κουλτούρα που επικρατεί στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Εάν επιλεγόταν μία τέτοια λύση, είναι βέβαιο ότι θα έπρεπε να επινοηθεί και ένα σύστημα κοινής αντικειμενικής βαθμολόγησης των μαθητών για όλη την χώρα, πράγμα που είναι ανέφικτο. Αντίστοιχα, η επιλογή της εισαγωγής με τον βαθμό του Λυκείου θα λειτουργούσε αυξητικά ως προς όλες τις παθογένειες του συστήματος βαθμολόγησης, των σχέσεων, ακόμα και στην ταξικότητα του σχολείου/εκπαίδευσης.
Συνεπώς η λύση “γαλλικό”, “σουηδικό” ή άλλου τύπου μοντέλο που καταργεί τις εισαγωγικές εξετάσεις και εισάγει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ με βάση τον βαθμό του Λυκείου αποκλείεται και ο βαθμός αυτός, κίβδηλος πάμπολλες φορές τόσο προς τα άνω όσο και προς τα κάτω σε ένα σύστημα γνήσιο τέκνο του σχολαστικισμού και του ψιττακισμού, δεν μπορεί να είναι ούτε στο ελάχιστο κριτήριο εισαγωγής.

Β.2. Πανελλήνιες Γραπτές Εξετάσεις
Ας πάμε τώρα στο σύστημα “Πανελλήνιων Εξετάσεων” , που αποτελεί την μοναδική σήμερα λύση και ας δούμε τις παθογένειές του και τις λύσεις που προτείνουμε.
Σημαντική παθογένεια του συστήματος αυτού είναι το γεγονός ότι προκαλεί φόβο και τρόμο στους μαθητές, στους γονείς και σε όλους τους εμπλεκόμενους. Ο φόβος και ο τρόμος αυτός, μάλλον, δεν είναι τυχαίο επακόλουθο τυχαία εσφαλμένων ή πρόχειρων επιλογών, αλλά ευνοεί απίστευτα νοσηρά φαινόμενα: από την παραπαιδεία, έως τον πειθαναγκασμό των νέων και την “σχολαστικιστική αποβλάκωση”. Το σύστημα τρομάζει, γιατί με τον τρόπο που τίθενται στις εξετάσεις τα θέματα-ερωτήσεις, το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει από μία ολόκληρη χρονιά έως μία ολόκληρη ζωή. Στις πανελλήνιες εξετάσεις, τα θέματα είναι αριθμητικά λίγα, οι απαντήσεις πρέπει να είναι κατά βάση μεγάλες και πολλές φορές αφήνονται στην αυθαίρετη κρίση του βαθμολογητή. Παράλληλα: λίγα θέματα, μεγάλες πιθανότητες ενός λάθους που στοιχίζει οδυνηρά, δυνατότητα αυθαιρεσίας βαθμολόγησης σημαίνει ότι κάποιος τυχερός που δεν θα έπρεπε να πάρει καλό βαθμό μπορεί να ελπίζει και κάποιος μελετηρός θα πρέπει να φοβάται.
Η ΛΥΣΗ εδώ είναι εύκολη: Πολλές ερωτήσεις (ας πούμε) 100 που επιδέχονται μονολεκτικές ή ολιγόλογες απαντήσεις (π.χ. μέχρι 5 λέξεις), ακόμα και παράλληλη χρήση κάποιων ερωτήσεων με “multiple choice”. 100 ερωτήσεις μονολεκτικών ή λακωνικών απαντήσεων, σημαίνει ότι καλύπτεται όλη η ύλη, επιβραβεύεται ο μελετηρός μαθητής, μειώνεται το κόστος από ένα – δύο πιθανά λάθη, υπάρχει καλύτερη σχέση γνώσης – απόδοσης, μειώνεται ο φόβος, η αυθαιρεσία, η τύχη ή η ατυχία και μαζί με αυτό και ο ψιττακισμός (σ.σ. “παπαγαλία”) που θέλει τον μαθητή να τιμωρείται βαθμολογικά ακόμα και εάν ξεχάσει ένα “και” ή ένα σημείο στίξης.
Τα ανωτέρω, νομίζω και νομίζουμε, ότι πρέπει να είναι κατανοητά από όλους. Αρα το πρώτο θέμα – πρόταση έχει να κάνει με τον πολλαπλασιασμό του αριθμού των ερωτήσεων και την αλλαγή της φύσης και του περιεχομένου της ζητούμενης απάντησης.

B.3. Το δεύτερο ζήτημα – πρόταση έχει να κάνει με την επιλογή της κατεύθυνσης σε συγκεκριμένα ΑΕΙ και την θέση αντίστοιχης ομάδας ερωτήσεων.
Κάποιοι συζητούν για την επαναφορά του λεγόμενου “Ακαδημαϊκού” συστήματος, δηλαδή του παλαιά εφαρμοζόμενου συστήματος, που ήθελε τον υποψήφιο να δίνει εξετάσεις στην σχολή που τον ενδιαφέρει και να κρίνεται ως εισακτέος ή μη από τους καθηγητές της σχολής. Αν η ευνοιοκρατία βρίσκεται στον Χ βαθμό στην Μέση Εκπαίδευση, στα ΑΕΙ βρίσκεται σε βαθμό Χ εις την νιοστή δύναμη !!!. Οσοι περάσαμε από ΑΕΙ γνωρίζουμε καλά το καθεστώς ευνοιοκρατίας, αλλά και τον τρόπο που διορθώνονται τα γραπτά. Ας αφήσουμε το παρελθόν πίσω και ας δούμε τον τρόπο που θα κάνει τους μαθητές να νοιώσουν καλύτερα και να μην επιλέξουν τυχαία κάποια σχολή, αλλά και το σύστημα των εξετάσεων πιο δίκαιο και αποδοτικό.
Η πρότασή μας είναι, ότι μαζί με τις γενικές ερωτήσεις κάποιου μαθήματος (τις 100 ερωτήσεις που γράψαμε πιο πριν) θα πρέπει να υπάρχει και μία επιπλέον ειδική ομάδα ερωτήσεων ανάλογα με την σχολή ή την ομάδα σχολών στην οποία θέλει να εισέλθει κάποιος. Οι ερωτήσεις αυτές είναι δυνατόν να τίθενται την αυτή ημέρα στις ίδιες εξετάσεις ή σε διαφορετικές ημέρες εξετάσεων και θα πρέπει να έχουν την ίδια μορφή και σύστημα απάντησης (μονολεκτικές ή ολιγόλογες ή – έστω - περιορισμένου αριθμού λέξεων).
Ας πούμε, ως παράδειγμα, ότι κάποιος μαθητής θέλει να μπει σε νομική σχολή. Πραγματικά, δεν έχει κανένα νόημα να τον ταλαιπωρούν οι φιλόλογοι με εξειδικευμένες γνώσεις και ερωτήσεις στα αρχαία ελληνικά. Θα υπάρχει η εξέταση των 100 ερωτήσεων και εν συνεχεία “ομάδες ερωτήσεων” ανάλογα με την σχολή ενδιαφέροντος (βεβαίως μπορεί κάποιος να απαντήσει σε περισσότερους κύκλους ερωτήσεων - σχολών). Αν είναι κάποιος που επιλέγει “φιλολογική σχολή” θα πρέπει να απαντήσει και στην αντίστοιχη ομάδα ερωτήσεων “αρχαίων ελληνικών για σχολές φιλολογίας”, αν όμως έχει επιλέξει νομική σχολή, θα πρέπει να απαντήσει στην “ομάδα ερωτήσεων νομικών σχολών”. Οι ερωτήσεις θα πρέπει να επιλέγονται ανάλογα με το μάθημα που εξετάζεται, αλλά θα μπορούν να έχουν και άλλο αντικείμενο, π.χ. για τις νομικές σχολές ερωτήσεις από το μάθημα της “αγωγής του πολίτη” (τι είναι Σύνταγμα, τι είναι νόμος κ.ο.κ. ή ερωτήσεις που αφορούν τους θεσμούς και τους νόμους στην αρχαία Ελλάδα και όχι τους τύπους των πιο ανώμαλων ρημάτων της αρχαίας ελληνικής γλώσσας). Με τον τρόπο αυτό δεν θα εξαναγκάζονται οι μαθητές να βασανίζονται με πράγματα τελικά άσχετα με αυτό που θέλουν να ακολουθήσουν, δεν θα μισούν σχολείο και μαθήματα και θα εξετάζονται σε θέματα που αφορούν ειδικά την ομάδα σχολών που επιλέγουν. Φυσικά η βαθμολόγηση θα πρέπει να είναι συνολική και ενιαία και να μην υπάρχει ανώτερη βαθμολογία για τις ειδικές ή τις γενικές ερωτήσεις. Το ίδιο ισχύει για όλους τους μαθητές π.χ. για κάποιον που δίνει μαθηματικά, αλλά τον ενδιαφέρει να εισαχθεί σε σχολή του Πολυτεχνείου, οπότε θα υπάρχει μία αντίστοιχη ειδική ομάδα. Με τον τρόπο αυτό αυξάνουμε παράλληλα το εύρος των γνώσεων και δεν το περιορίζουμε σε συγκεκριμένες μόνο γνώσεις, μαθήματα και θέματα ενδιαφέροντος.

Καταλήγουμε λοιπόν : αυτό που μπορεί πρώτιστα να αλλάξει είναι ο τρόπος των εξετάσεων: ο αριθμός και ο χαρακτήρας των θεμάτων – ερωτήσεων. Με 100 ερωτήσεις μονολεκτικής ή λακωνικής απάντησης και ειδικούς κύκλους αντίστοιχων ερωτήσεων για κάθε σχολή ή ομάδα σχολών ειδικού ενδιαφέροντος για κάθε μαθητή, το σύστημα γίνεται δικαιότερο και λιγότερο τρομακτικό.

Αυτά κ. Φίλη ή κ. σύμβουλε του Φίλη.
Αφού μας διαβάζετε, σας δίνουμε μία λύση που θα κάνει την ζωή των ανθρώπων και κυρίως των μαθητών καλύτερη και πιο ανθρώπινη.


ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ



Υ.Γ. Μέλη του κινήματος έθεσαν:
1. Το ζήτημα του “συστημικού” χαρακτήρα της παραπάνω πρότασης. Είναι σαφώς μία “συστημική” πρόταση. Το Λαϊκό Κίνημα και πριν από αυτό βασικοί συντελεστές του έχουν πρωτοπόρα τοποθετηθεί φιλοσοφικά, πολιτικά και με ολιστικές προτάσεις πάνω στο ζήτημα “Παιδεία, Εκπαίδευση, Γνώση”. Με το παραπάνω κείμενο απλά “λύνουμε το προτασιακό αδιέξοδο του Ν. Φίλη και ως προς το θέμα των εξετάσεων. “Επαναστάσεις” από αυτούς μην περιμένετε.


2. Το ζήτημα του “επαγγελματικού προσανατολισμού”. Είναι σαφές ότι ο επαγγελματικός προσανατολισμός πάσχει στην Ελλάδα. Ακόμα και όταν αποτελεί αντικείμενο της σχολικής εκπαίδευσης, το μάθημα έχει μόνο γενικά πληροφοριακά στοιχεία. Αν και συστημικό εργαλείο, σήμερα, θα μπορούσε να δώσει στους μαθητές ουσιαστικές κατευθύνσεις με εξέταση και των ατομικών χαρακτηριστικών και δεξιοτήτων, ώστε να αποφύγουν το πλήρες χάος της εργασιακής εκμετάλλευσης και της απαξίωσης που τους περιμένει. Εχουμε την χαρά στο Κίνημα να έχουμε ως βασικό συντελεστή έναν άνθρωπο που έχει εργαστεί ουσιωδώς και με αποτελέσματα πάνω στο αντικείμενο.  

Η “ΦΙΛΙΑΔΑ”, ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ και ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Η “ΦΙΛΙΑΔΑ”, ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ και ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Α. Η “ΦΙΛΙΑΔΑ”
Την ώρα που η χώρα εκποιείται από την δοτή πολιτική εξουσία και την συντριπτική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ένα περίεργο έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζεται για δηλώσεις, θέσεις και αποφάσεις του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη.
Δηλώσεις, που είτε είναι πραγματικές είτε τελικά είναι προϊόν μονταζιέρας και σκόπιμης ή ακούσιας παρανόησης κάποιων. Φυσικά δεν θα υπερασπιστούμε κανένα Φίλη. Τον είχαμε άλλωστε καταγγείλει ως φαιδρό αστό και μη αριστερό, ακόμα και πριν βρεθεί το κόμμα του στην εξουσία. Η άποψή μας για αυτόν δεν άλλαξε και δεν αλλάζει. Ομως, από το σημείο αυτό έως το σημείο να βλέπουμε να καθυβρίζεται επειδή είναι “χοντρός” ή για δηλώσεις που δεν έκανε η απόσταση είναι τεράστια, “απέχει παρασάγγας”. Γέμισε το διαδίκτυο με ύβρεις και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, μια “Φιλιάδα” έχει γραφτεί και συνεχίζει να γράφεται ... .
Ο Φίλης, όπως και το κόμμα του, ανήκει ως αντίληψη και κουλτούρα στον “αστισμό”. Τίποτα ριζοσπαστικό, τίποτα πραγματικά αριστερό ή μαρξιστικό, τίποτα πραγματικά επαναστατικό, εναλλακτικό, ούτε καν διαφορετικό δεν κομίζει στην Ελλάδα και στην ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για αστούς που για κάποιους λόγους δεν χωρούσαν στο “λαϊκό” (μπανάλ για αυτούς) ΠΑΣΟΚ και βρέθηκαν απλώς να θέλουν να το υποκαταστήσουν. Αυτή είναι και η “κυβερνώσα τάση” του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, αυτό ήταν και η πλειοψηφία των προσώπων που αναμείχθηκαν με ένα κόμμα που κάποτε ψήφισε το “Μάαστριχτ”, τη νεοφιλελεύθερη ταφόπλακα των λαών της Ευρώπης.
Ο Φίλης λοιπόν και το κόμμα του παίζουν το ίδιο στημένο παιχνίδι σε βάρος του λαού με την ίδια σημαδεμένη τράπουλα και δεν έχουν, ούτε πρόκειται να δώσουν τίποτε άλλο από την ίδια διαχειριστική αστική αντίληψη των πραγμάτων. Χωρίς κανένα ουσιώδες θεωρητικό πρόταγμα, χωρίς καμία φιλοσοφική και πολιτική κατεύθυνση και σταθερά πορεύονται στον δρόμο που χάραξαν οι προηγούμενοι, αναμοχλεύοντας απλώς την κεντρώα σούπα τσιτάτων και αναμνήσεων.
Ολοι πρώτα από όλα, θα πρέπει να σκεφτούμε αν όλο αυτό που γίνεται με τον Φίλη είναι απλά ένα στημένο παιχνίδι εκτόνωσης της κοινωνικής απέχθειας προς την κυβέρνηση, χωρίς μάλιστα ουσία. Αν πάλι πρόκειται για την “μονταζιέρα της Ν.Δ.” είναι εύκολο να εννοηθεί η αθλιότητα της ποιότητας όσων την διαχειρίζονται.
Στα περί “πριγκηπόπουλων και βασιλιάδων” ο Φίλης αδικείται. Αυτό που διαβάσαμε είναι μία παιδαγωγική αντίληψη που είναι ορθή κατά τη γνώμη μας και έχει να κάνει με την προστασία του παιδιού από την καλλιέργεια ακραίων εγωιστικών ιδεαλισμών.
Επίσης στα περί “αρχαίων” όσα είδαμε από μία εκδήλωση, επίσης τον αδικούν. Το “παρά φύσιν” που είπε δεν αφορά τα αρχαία ελληνικά, αλλά το φαινόμενο του εβδομαδιαίου εκπαιδευτικού προγράμματος της Α’ Γυμνασίου που περιλαμβάνει διδασκαλία αρχαίων ελληνικών 3 ώρες και νέων ελληνικών 2 ώρες.
Οσο για το ζήτημα, εάν πρέπει να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά στο γυμνάσιο στην αρχαία γλώσσα και όχι από μετάφραση αυτό δεν είναι ένα τωρινό ζήτημα, αλλά ένα ζήτημα που απασχολεί δεκαετίες τον εκπαιδευτικό και τον πολιτικό κόσμο και κατ’ επέκταση και την κοινωνία. Βέβαια όλα αυτά είναι στην ουσία τους αστικά αναμασήματα της αυτής αντίληψης, που δεν κομίζουν υπό την μία ή την άλλη άποψη και εκδοχή τους τίποτα νέο στην εκπαίδευση και δεν θεραπεύουν τα ζητήματα της εκπαίδευσης και της γλώσσας. Ισως περισσότερο, αμφότερες οι εκδοχές, να αφορούν τα φροντιστήρια και όχι την ουσία της γνώσης.
Αυτό όμως που πραγματικά μας θλίβει είναι η σωματομετρική κριτική που του κάνουν κάποιοι. Θεωρούμε πως είναι έξω από κάθε ανθρώπινη, πολιτισμένη και δημοκρατική δεοντολογία να καθυβρίζεται κάποιος επειδή είναι χοντρός, αδύνατος, ψηλός, κοντός, τυφλός, μουγγός ή με κάποιο άλλο είδος διαφορετικότητας και αναπηρίας. Αυτό μας φέρνει πολύ πίσω όλους και πρέπει να σταματήσει.
Ας κρίνουμε με βάση την αξιοσύνη του καθενός για το αξίωμα το οποίο ασκεί και όχι με τον φασιστικό πήχη της σωματομετρίας.
Αυτό που μας ενδιαφέρει λοιπόν είναι το γεγονός ότι ο Φίλης, πέρα από την ταύτισή του με τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνησή του και την άμεση συμμετοχή στα εγκλήματα της κατά του λαού και της Ελλάδας, αποδεικνύεται και “ολίγιστος” (όπως και διαχρονικά η συντριπτική πλειοψηφία των υπουργών παιδείας) να αλλάξει ουσιωδώς και προς το συμφέρον του λαού το εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι ένας κοινός και κοινότυπος αστός διαχειριστής που οι μόνες αναδιατάξεις που μπορεί να κάνει στην παιδεία είναι ανασχηματισμοί στο ίδιο πλαίσιο στην ίδια κουλτούρα και αντίληψη.
Β. ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ΤΟ ΓΛΩΣΣΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ & Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ

Το γλωσσικό ζήτημα είναι τόσο παλιό όσο και η έννοια της Ελλάδας και οπωσδήποτε στη νεότερη μορφή του προϋπάρχει ουσιαστικά της δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους. Το ζήτημα έχει φυσικά φιλοσοφικές και πολιτικές διαστάσεις και ήταν ενεργός η συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων στην διαμόρφωση και επιλογή της γλώσσας. Αυτονόητα, το γλωσσικό ζήτημα είχε και έχει έντονα ταξικά και εν γένει πολιτικά χαρακτηριστικά.
Αν και κατά βάση “δημοτικιστές”, αφού ο λαός πρέπει να κατανοεί, να μιλάει και να διαβάζει την γλώσσα που χρησιμοποιεί το κράτος και αντίστροφα, δεν μπορούμε τελικά να δικαιώσουμε καμία από τις αντιμαχόμενες πλευρές, γιατί αυτές κατέληξαν να αναλώνονται σε αντιμαχίες, αντί να λειτουργήσουν προς το συμφέρον του λαού και την ουσία των πραγμάτων. Προφανώς αυτό συνέβη και επειδή οι κούφιοι εξουσιαστές μοιράστηκαν και στο στρατόπεδο των “δημοτικιστών” και άρχισαν να το διευθύνουν και να το ορίζουν.
Στην δική μας φιλοσοφική αντίληψη και θέση η “γλώσσα”, ως φαινόμενο που εξαρτάται άμεσα από τον ανθρώπινο εγκέφαλο και εκφράζεται από ομάδα ελεγχόμενων από τον εγκέφαλο οργάνων του ανθρώπινου σώματος, είναι φαινόμενο και ιδιότητα του ανθρώπου και προφανώς δικός του κώδικας επικοινωνίας που είναι συνεχώς ζωντανός και εξελισσόμενος μαζί με τον άνθρωπο και τις ανάγκες του για έκφραση. Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να τίθεται εντός αυστηρότατων πλαισίων και κανόνων, ούτε να περιορίζεται από σχολαστικισμούς της γραμματικής και του συντακτικού, αλλά ούτε και από πολιτικές επιδιώξεις.
Στην Ελλάδα το ζήτημα αντιμετωπίστηκε με τον πόλεμο μεταξύ δύο γλωσσών με επίπλαστους κανόνες ( της “καθαρεύουσας” που π.χ. έκλεινε την λέξη “σπερματσέτο” και της “δημοτικής” που καταργούσε γραμματικά φαινόμενα παρότι ο λαός τα χρησιμοποιούσε συχνά και αυθόρμητα π.χ. το απαρέμφατο ή τύπους μετοχών, διαμορφώνοντας μία γλώσσα που απαγορεύεται να εκφράσει σειρά εννοιών και καταστάσεων).
Αυτό για το οποίο αναρωτιόμαστε, έχοντας μία γλώσσα με τεράστιο γλωσσικό πλούτο και πλούτο τύπων και μέσων έκφρασης, είναι το ποιος ή τι δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να αποκλείσει την χρήση αυτού του πλούτου και να τσιμεντώσει την γλώσσα με αυθαίρετους, ημιτελείς ή ανεπαρκείς κανόνες, ορίζοντας και περιορίζοντας τα μέσα επικοινωνίας και τον ίδιο τον κώδικα επικοινωνίας, αν και αυτός μπορεί να είναι κατανοητός και χρήσιμος.
Η θέση μας είναι ότι πρέπει να φτιαχθεί και να αφεθεί να λειτουργήσει μία γλώσσα που θα χρησιμοποιεί και θα εκμεταλλεύεται ολόκληρο τον ιστορικό πλούτο της ελληνικής γλώσσας, μία γλώσσα με ανοικτούς κανόνες που θα δέχεται ως σωστό και το “της πόλης” και το “της πόλεως”, εφόσον με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν, που θα ανέχεται και να χρησιμοποιεί το “λέγειν” παράλληλα με το “το να λες” που θα θεωρεί ορθό και το “παρήγαγε” και το “παράγαγε” (στον δεύτερο τύπο π.χ. είναι σαφές ότι ο εγκέφαλος χτυπάει κόκκινο με τα πολλά “α” της λέξης).
Γλώσσα λοιπόν ελεύθερη, ανοικτή και εκμεταλλευόμενη τον ιστορικό πλούτο που θα τον ξαναθέτει ή επαναθέτει σε χρήση. Μόνο έτσι θα ξανασυναντηθούν οι ελληνικές γλώσσες μεταξύ τους, μόνο έτσι θα μπει ο γλωσσικός πλούτος ξανά στην εγκεφαλική ζύμη της λειτουργίας και της έκφρασης και θα εμπλουτιστεί ο λόγος ως μέσο έκφρασης και επικοινωνίας.

Γ. ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΝ ΓΕΝΕΙ.
Τιθέμενο ως ερώτημα για προβληματισμό το ερώτημα είναι ρητορικό και καταντά ψευδοερώτημα για να αφήνει τους ανθρώπους να αντιμάχονται χωρίς ουσία και νόημα και κυρίως χωρίς αποτέλεσμα.
Εδώ και αρκετά χρόνια διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά και στο γυμνάσιο από το πρωτότυπο αρχαίο κείμενο και ως προς την γραμματική και το συντακτικό τους. Αυτό που παρατηρεί κάποιος είναι ότι τα παιδιά που τα διδάσκονται εξακολουθούν να μην έχουν καμία ουσιαστική επαφή και γνώση της αρχαίας γλώσσας, κανένα ουσιαστικό όφελος από την προσέγγιση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας ή του χριστιανικού ευαγγελίου στην πρωτότυπη μορφή τους. Ισως μάλιστα όλο αυτό το πείραμα να δημιουργεί και μεγαλύτερη απέχθεια προς την γνώση της γλώσσας και την επαφή με τον αρχαίο κόσμο, από ό,τι σε κάποιους που δεν διδάχθηκαν αρχαία ελληνικά από το πρωτότυπο αλλά από μεταφράσεις.
Υπάρχει βέβαια πέρα από όσα θα εκτεθούν πιο κάτω και ένα ειδικό πρόβλημα στα μαθήματα γλώσσας, απότοκο του σχολαστικισμού που επικρατεί. Η διδασκαλία είναι προσανατολισμένη κατά 90% στην εκμάθηση εκατοντάδων γραμματικών και κυρίως απίθανων συντακτικών κανόνων, φαινομένων και ορολογιών (τους αγνοούσαν και οι ίδιοι οι αρχαίοι). Ο μαθητής δεν σκέπτεται το κείμενο ή το νόημα όσων διαβάζει, αλλά τον τυπολογικό συντακτικό και γραμματικό κανόνα και ορολογία που πρέπει να χρησιμοποιήσει για να επιβραβευτεί. Αυτά μάλιστα σε μία γλώσσα που συντάσεται με κάθε πιθανό τρόπο, τόσο ως αρχαία, όσο και ως νέα: “Ο Γιάννης παίζει παιχνίδια”, “παιχνίδια παίζει ο Γιάννης”, “ο Γιάννης παιχνίδια παίζει” κ.ο.κ. και όμως το νόημα χάνεται. γιατί ο μαθητής πρέπει να ονοματίζει το συντακτικό φαινόμενο και μάλιστα με την πιστή αποστήθιση ορισμών !!!. Μιλάμε για την απόλυτη ΒΛΑΚΕΙΑ για σχολαστικιστικό σαδισμό, γιατί η γλώσσα είναι μέθοδος επικοινωνίας και αυτό που ήθελε να επικοινωνήσει και να εκφράσει αυτός που είπε ή έγραψε την πιο πάνω φράση είναι ότι υπάρχει κάποιος Γιάννης που παίζει παιχνίδια ... .
Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δυστυχώς έχει την ίδια στείρα και βασανιστική αντίληψη και την αναπαράγει. Το νόημα έχει αξία και η κατανόηση και κατάκτησή του και όχι αν πρόκειται για γενική του σκοπού, του μέσου ή της αιτίας ... . Μιλάμε για την απόλυτη γελοιότητα της αμάθειας, απότοκο ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ήλθε να διδάξει αρχαία ελληνικά στους Ελληνες με μεθόδους ξένων πανεπιστημίων που απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με την ελληνική γλώσσα, που δεν είναι η μητρική του γλώσσα.
Ποτέ δεν φτιάχθηκε και δεν εφαρμόστηκε μία αμιγώς ελληνική μέθοδος διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών που να απευθύνεται σε Ελληνες και να έχει ως στόχο την ανακάλυψη των στοιχείων της γλωσσικής ενότητας και την επαναφορά τους σε χρήση ως σύγχρονων λειτουργικών μέσων έκφρασης.

Δ. ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ “ΖΗΤΗΜΑ”
Το πρόβλημα της εκπαίδευσης ολόκληρης και όχι μόνο του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών, είναι ο ίδιος ο προσανατολισμός της και ο τρόπος διδασκαλίας.
Το σχολείο ήταν και ολοένα περισσότερο είναι ένα εξεταστικό κέντρο και όχι ένας τόπος παροχής παιδείας και προσέγγισης της γνώσης. Το σχολείο ήταν και ολοένα περισσότερο είναι ένας τόπος όπου ασκείται ο σχολαστικισμός της στείρας αποστήθισης, της κατά γράμμα αποστήθισης, αυτής που τελικά μαθαίνει τον άνθρωπο να υπακούει σε άνωθεν εντολές χωρίς ο ίδιος να μπορεί να σκεφτεί, να προσεγγίσει τη γνώση, να αναλύσει και να συνθέσει. Αν εξετάσουμε μάλιστα προσεκτικά το περιεχόμενο των βιβλίων που ο μαθητής καλείται να αποστηθίσει τότε καταλαβαίνουμε το χαμηλότατο επίπεδο, αλλά και το επίπεδο βίας στην επιβολή αυτό που κάποιοι θέλουν να παρουσιάζουν ως γνώση. Τα παιδιά μαθαίνουν άλλωστε κανόνες και όχι ουσία, νόημα και νόηση. Ως σχολείο αυτού του τύπου της στειρότητας και του αυταρχισμού, όχι μόνο δεν προσελκύει τα παιδιά στην γνώση, αλλά πράττει το αντίθετο: τα κάνει να μισούν την γνώση, το βιβλίο, την σκέψη.
Κανείς σχεδόν άλλωστε δεν ασχολήθηκε να τους μάθει να σκέπτονται, αλλά ασχολείται με το να τους υποχρεώσει στην αποστήθιση, να τους στερήσει κάθε ικμάδα ελεύθερου χρόνου, να τα εξοντώσει σωματικά και πνευματικά. Αυτό το σχολείο που είναι προσανατολισμένο στην στειρότητα της άκριτης υπακοής και του ψιττακισμού και όχι της ελεύθερης σκέψης και της πραγματικής γνώσης, που είναι προσανατολισμένο στην συνεχή εξεταστική καταπιεστική συστημική αξιολόγηση και όχι στην πραγματική πρόοδο του ανθρώπινου εγκεφάλου και στην απελευθέρωση των δυνατοτήτων και των ταλέντων των μαθητών, αυτό το σχολείο που είναι προσανατολισμένο στον ατομισμό, στην εκπαίδευση πειθήνιων εργαζόμενων και στην επαγγελματική αποκατάσταση και καθόλου στην πρόοδο του ανθρώπινου μυαλού, στην κριτική αλλά και δημιουργική σκέψη, στην ατομική για τον κάθε μαθητή, αλλά και ομαδική - δημοκρατική συνεργατική κοινή κατάκτηση της γνώσης είναι κυριολεκτικά ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ. Σε αυτό το “σχολείο”, όσα αρχαία ελληνικά και να διδαχθούν οι μαθητές δεν πρόκειται να αγγίξουν την αρχαία Ελλάδα, την γλώσσα και την σκέψη της, το πιθανότερο είναι να την μισούν και σε λίγες ημέρες να έχουν ξεχάσει τους εκατοντάδες γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, που εφηύρε ο διδακτικός σχολαστικισμός.
Κύριοι και κυρίες της εξουσίας, της κάθε εξουσίας, τα σχολεία σας είναι για πέταμα. Βολεύεστε με το να παράγετε ανθρωποειδή και ρομπότ ανίκανα να σκεφτούν αυτόνομα και να σας κρίνουν, έτοιμα να υπακούσουν σε εντολές, αλλά κανείς δεν σας δίνει το δικαίωμα να έχετε κατεστραμμένη νεολαία σε μια κατεστραμμένη Ελλάδα.
Αν θέλετε να έχετε σκεπτόμενους μαθητές και ανθρώπους το σύστημα και το περιεχόμενο της διδασκαλίας πρέπει να ανατραπεί και να αλλάξει ριζικά.
Χρειαζόμαστε παιδεία της γνώσης και όχι παιδεία της υποτέλειας και της άνοιας.
Αν θέλουμε ως κοινωνία να αγαπήσουμε και να κατακτήσουμε την γνώση πρέπει να την κάνουμε θελκτική και ουσιαστική και να δώσουμε στους μαθητές την μέθοδο προσέγγισης και κατάκτησής της, την έρευνα, την ανάλυση, την σύνθεση και πολλά άλλα.
Εμείς ως ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, πάνω σε προγενέστερα κείμενα μέλους μας, έχουμε προτείνει και αναλύσει ποια είναι η μέθοδος της πραγματικής γνώσης στα σχολεία:

και έχουμε σχεδιάσει και αναλύσει το “δικό μας Πανεπιστήμιο”: http://laikometopo.blogspot.gr/2011/07/blog-post_20.html
Είναι αλήθεια ότι κάτι πήγε να εισαγάγει από το πρώτο κείμενο ο Γ.Α. Παπανδρέου (ήταν μέτοχός τους από το 2004), όμως αυτό προϋποθέτει υπουργό παιδείας και ομάδα αποφασισμένη να προχωρήσει σε πραγματική και επαναστατική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση προς όφελος του ανθρώπου, του λαού και της Ελλάδας.


 Για εμάς είναι ευνόητο ότι τα πιο πάνω κείμενα κρύβουν πραγματικές επαναστάσεις και είναι το ίδιο βέβαιο ότι τα συμφέροντα και η διάχυτη βλακεία και ηλιθιότητα στην Ελλάδα θα πολεμήσουν την επανάσταση της γνώσης, γιατί την θεωρούν προνόμιό τους, όπως κάποτε τα ίδια συμφέροντα πολεμούσαν την δημοτική υπέρ της πλαστής γλώσσας της καθαρεύουσας, όπως πάντοτε τα συμφέροντα και οι εξουσίες δεν θέλουν να έχει πραγματική γνώση και πραγματική παιδεία και μόρφωση ο λαός.

Η ΑΛΗΤΕΙΑ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ: ΨΕΥΤΟΚΑΥΓΑΔΕΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Η ΑΛΗΤΕΙΑ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ: ΨΕΥΤΟΚΑΥΓΑΔΕΣ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Η κυβερνητική αλητεία, η αλητεία των ΜΜΕ και κάθε υποκειμένου που αυτοαποκαλείται ή είναι συστημικό στην χώρα αυτή έχει ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής, κάθε λογικό μέτρο και έχει φύγει πέρα και από την έννοια της ύβρεως.
Παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ημέρες έναν ακόμα στημένο καυγά. Ενα καυγά στημένο από την κυβέρνηση και τα απανταχού ευρισκόμενα στα ΜΜΕ παπαγαλάκια της με θέμα την φύλαξη των πανεπιστημίων και αντικείμενο το βαθύ φιλοσοφικό ερώτημα, εάν πρέπει τα πανεπιστήμια να τα φυλάνε φύλακες υπάλληλοι ιδιωτικών εταιρειών ή φύλακες υπάλληλοι των πανεπιστημίων. Αρχιθιασώτης του στημένου καυγά ο εκλεκτός του κόμματος της κυβέρνησης πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών.
Σε ένα σύστημα εκπαίδευσης που είναι σάπιο, ανίκανο και αισχρό, που προσβάλλει βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενσαρκώνει βάρβαρο εξουσιασμό και συγκροτείται από θεσμική σαπίλα, το πρόβλημα της αλητείας στην χώρα είναι το ποιος θα πραγματοποιεί την φύλαξη των χώρων !!!.
Μάταια περιμέναμε να ακούσουμε κάποιον σκεπτόμενο πολίτη να τους υπερφαλαγγίζει με πολλή ουσία, να τους ξεμπροστιάζει με αναφορά στα ουσιώδη ζητήματα, να τους εκθέτει με πραγματικά ριζοσπαστικές προτάσεις για την παιδεία, την εκπαίδευση και τα ΑΕΙ.
Οι “Ελληνες” όμως έλυσαν όλα τα ζητήματα της παιδείας/εκπαίδευσης και απέμεινε αυτό της φύλαξης, το οποίο συζητούσαν μία εβδομάδα και δεν μπορούσαν να το λύσουν ... .

Η αναφορά μας στα τεράστια και ουσιώδη ζητήματα που ταλανίζουν το καθαρά ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι απλώς ενδεικτική:
-Παιδικοί σταθμοί & νηπιαγωγεία : ελλιπής αριθμός για την κάλυψη των αναγκών, ελλείψεις σε προσωπικό, υλικοτεχνικές ελλείψεις, ελλείψεις στην θέρμανση (για τροφή δεν μιλάμε) ακόμα και ελλείψεις σε είδη υγιεινής.
- Δημοτικά σχολεία : εκπαιδευτικός μεσαίωνας σε αντίληψη, φιλοσοφία και προγράμματα. Σχολεία καταπίεσης και εξουσιαστικής επιβολής στους μαθητές με τεστς, διαγωνίσματα και αμέτρητες ώρες εργασίας στο σπίτι. Ελλείψεις σε προσωπικό, υλικά και σε είδη ατομικής υγιεινής. Βιβλία και υλικό χαμηλότατης ποιότητας προερχόμενα από κομματικά στελέχη του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.
- Γυμνάσια & λύκεια: Απαντα τα ανωτέρω σε υπερθετικό βαθμό, δηλ. εκπαιδευτικός μεσαίωνας σε αντίληψη, φιλοσοφία και προγράμματα. Σχολεία καταπίεσης και εξουσιαστικής επιβολής στους μαθητές με τεστς, διαγωνίσματα και αμέτρητες ώρες εργασίας στο σπίτι. Ελλείψεις σε προσωπικό, υλικά και σε είδη ατομικής υγιεινής. Βιβλία και υλικό χαμηλότατης ποιότητας προερχόμενα από κομματικά στελέχη του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Επιπλέον όμως: παραπαιδεία και συνειδητή-σκόπιμη ώθηση σε αυτή, επικράτηση των κολλητών, των γνωστών, των φίλων. Σχολείο αποκλειστικά σχεδόν εξεταστικό κέντρο. Ψιττακισμός (παπαγαλία), εκπαιδευτικός και μαθησιακός σχολαστικισμός, μονοκρατορία των συστημικών ψευδών και διδαχών, καλλιέργεια άκρατου και άνευ ορίου ανταγωνισμού, αυθαιρεσίες, διακρίσεις, απώθηση της διδασκαλίας της διαδικασίας κατάκτησης της γνώσης, κάθετη μονοκρατορία των κυρίαρχων ιδεοληψιών της εξουσίας. Σχολεία κάτεργα και αποκρουστικά κολαστήρια.
- Πανεπιστήμια: Εκπαιδευτικός μεσαίωνας σε αντίληψη, φιλοσοφία και προγράμματα. Καθηγητική αυθαιρεσία, φασισμοί, φέουδα και μονοκρατορίες. Τιμωρία της ακαδημαϊκής αναζήτησης από φοιτητές και ενίοτε και διδάσκοντες. Κομματισμοί και οικογενειοκρατίες στην επιλογή των μελών του διδακτικού προσωπικού. Ευνοημένες κομματικές παρατάξεις. Κάθετη μονοκρατορία των κυρίαρχων ιδεοληψιών της εξουσίας. Εμπορευματοποίηση της γνώσης, εκμετάλλευση των φοιτητών, απόλυτη έλλειψη δημοκρατικών θεσμών και διαφάνειας. Πανεπιστήμιο φτιαγμένο στα μέτρα και στην βούληση των καθηγητών και των ισχυρών της αγοράς και όχι πανεπιστήμιο που να καλύπτει τις ανάγκες της κοινωνίας. Εξεταστικό κέντρο και μάλιστα χωρίς καμία τεκμηρίωση των αποτελεσμάτων.
Τα αποτελέσματα είναι αντίστοιχα της οικτρής πραγματικότητας.

Είμαστε ένα κράτος παραμηχανισμών, θεσμικά συγκροτημένο ως φέουδο των “κοτζαμπάσηδων”, των “φαναριωτών” και των ξένων, όπως η προβολή τους κυριαρχεί στο νεοελληνικό κράτος, που στήνει μαϊμού καυγάδες αποπροσανατολισμού και δεν μπορεί να λύσει τα αυτονόητα, ούτε στους στημένους ψευτο-σκυλοκαυγάδες ... , διότι ακόμα και στον καυγά που έστησε η αλητεία η απάντηση είναι αυτονόητη. Επιλέξτε μεταξύ του ευκαιριακά εργαζόμενου κακοπληρωμένου και άγνωστου ιδιωτικού φύλακα, μη γνωρίζοντα πρόσωπα και πράγματα και κατ' ακολουθία μη σεβόμενου κατά τεκμήριο τίποτα στον πανεπιστημιακό χώρο και του υπαλλήλου του ιδρύματος που και γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και αντιλαμβάνεται και σέβεται τον χώρο και την λειτουργία του μονίμου υπαλλήλου.



ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΠΑΙΔΕΙΑ
Mέρος β’ : Τριτοβάθμια εκπαίδευση
ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Ι.  Θα μιλήσουμε με τον δικό μας τρόπο για το δικό μας Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο των αναγκών της κοινωνίας, το Πανεπιστήμιο των αναγκών του Λαού, το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ.  
Οι θέσεις μας για το Πανεπιστήμιο εντάσσονται στην ανάγκη της πραγματικής κοινωνικοποίησής του, της παραγωγής γνώσης και της κοινωνικοποίησης της γνώσης.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πιστή στην χαμηλή ποιότητά της (όπως και η προηγούμενη της Ν.Δ.) έχει προτείνει κάποιες αστείες αλλαγές στην λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό το πασάλειμμα αντιγραφών το αποκαλεί «μεταρρύθμιση». Στην ουσία πρόκειται για ένα πλαίσιο επουσιωδών αλλαγών που οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση και την πλήρη χειραγώγηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τα κέντρα οικονομικών και άλλων συμφερόντων (τα γνωστά λόμπυς) και όχι από τον ελληνικό λαό, από την ελληνική κοινωνία.
Δεν μένουμε μόνο στην αντίσταση κατά των επικίνδυνων φληναφημάτων της κυβέρνησης, δεν θα κατασπαταληθούμε σε κριτική της αθλιότητάς τους. Στο ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχουμε ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ , ώστε το Πανεπιστήμιο να αλλάξει πραγματικά. Να γίνει Πανεπιστήμιο της ελληνικής κοινωνίας, από την κοινωνία για την κοινωνία !!!. Να ξαναγίνει πανεπιστήμιο παραγωγής αληθινής γνώσης, καύχημα και εργαλείο του ελληνικού λαού στην πορεία του για την ουσιαστική παιδεία και την κοινή πραγματική πρόοδο.

Το σημερινό σύστημα λειτουργίας των πανεπιστήμιων αποτυγχάνει οικτρά γιατί είναι φαύλο, ενταγμένο στις γενικές επιλογές του παγκόσμιου συστήματος για την Ελλάδα και τους Ελληνες και αντίστοιχο με όσα συμβαίνουν και επικρατούν στους διεφθαρμένους και αναποτελεσματικούς μηχανισμούς που ελέγχουν την ελληνική κοινωνία. Μέσα στο πανεπιστήμιο λειτουργεί επί δεκαετίες ένα παρά-πανεπιστήμιο (όπως όλα τα «παρά-« που λειτουργούν στην Ελλάδα). Αυτό το παρα-πανεπιστήμιο έχει τεθεί επί κεφαλής, ορίζει τον ρόλο, το επίπεδο και την πορεία του πανεπιστημίου, παράγει και αναπαράγει πρόσωπα και καταστάσεις, ορίζει ποιος και πως θα γίνει κάτι και με ποιο τρόπο. Αντίστοιχα, αδικεί, μειώνει, καταστρέφει, λειτουργεί ως μηχανή διαχωρισμού και ελέγχου των φοιτητών και της κοινωνίας. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι αποτυχημένο και θα είναι αποτυχημένο όσο και για τον βαθμό στον οποίο δεν ανήκει στην κοινωνία, δεν εκφράζει τις ανάγκες της, δεν παράγει γνώση και παιδεία, αλλά αποτελεί μηχανισμό ατομικής ανέλιξης με αδιαφανή κριτήρια και μηχανισμό κοινωνικού διαχωρισμού και εξυπηρέτησης συμφερόντων.
Κάποιοι εξουσιολάγνοι και παπαγαλίζοντες αντιδραστικές θεωρίες ρίχνουν την ευθύνη στους φοιτητές που αντιδρούν σε όσα βιώνουν. Εμείς καθαρά το δηλώνουμε: δεν φταίνε οι φοιτητές, καλά κάνουν οι φοιτητές και δεν θέλουν ένα τέτοιο πανεπιστήμιο.
Το σύστημα δεν αυτογεννάται, δεν αυτοδημιουργείται από παρθενογέννεση, το σύστημα εκφράζει σήμερα την ίδια φαυλότητα της διάστασης της εξουσίας (και δεν εννοούμε μόνο της πολιτικής, αλλά και των αναγκών των εξουσιαστικών ολιγαρχιών).

Α. Τα πανεπιστήμια λειτουργούν υπό ένα συγκεκριμένο νομικό καθεστώς. Αυτό το καθεστώς θα πρέπει πρωτίστως να εξεταστεί και να αλλάξει συνολικά. Είναι αποτυχημένο και προβληματικό. Το υπάρχον φαύλο καθεστώς εξασφαλίζει στα Πανεπιστήμια πλήρη αυτονομία και αποσύνδεση από κάθε πραγματικό και ουσιώδη  κοινωνικό έλεγχο. Στην πραγματικότητα τα πανεπιστήμια βρίσκονταν πάντα εκτός του άμεσου κοινωνικού ελέγχου.  Ακόμα και η εμμεσότητα της κυβερνητικής παρέμβασης είχε πάντα οργανωτικό χαρακτήρα και χρηματοδοτική φύση. Όμως στην Ελλάδα της μη πραγματικής δημοκρατίας η κυβέρνηση δεν εκφράζει τον λαό, δεν εκφράζει την κοινωνία. Τα πανεπιστήμια ήταν σχεδόν πάντα υπό τον έλεγχο ολιγαρχιών (οικονομικών και πολιτικών) και αυτές εξυπηρετούσαν. Την παρτίδα για την κοινωνία διέσωζαν πάντα κάποιοι διδάσκοντες με ελεύθερο πνεύμα και πολλοί φοιτητές τους, που έβλεπαν την διαφορά ποιότητας και ήταν στον πλευρό τους. Οι γνωστές δημιουργικές μειοψηφίες … .
Είναι σαφές ότι οφείλουμε να απαιτήσουμε και ως ΚΙΝΗΜΑ να προχωρήσουμε στην αλλαγή της καταστατικής νομικής φύσης του Πανεπιστημίου: Να μετατραπεί από όργανο μιας ολιγομελούς ομάδας (καθηγητών, πολιτικών, επιχειρηματιών) σε όργανο της ίδιας της κοινωνίας.
Για τον λόγο αυτό (και όσους αναλύονται πιο κάτω) είναι αναγκαία η επανίδρυση των Πανεπιστημίων, με νέο νομικό πλαίσιο, νέους στόχους και σαφή και πλήρη πραγματική κοινωνική δημοκρατική διοίκηση.

Β.        Αντικείμενο και στόχος των Πανεπιστημίων πρέπει να είναι η παραγωγή  Γνώσης, η εμπέδωση ουσιαστικής κοινωνικής παιδείας, η δημιουργία πολιτών με γνώσεις και όχι η παραγωγή υποψήφιων εργαζομένων ή ανέργων, υποψήφιων θυμάτων του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου.  
Για αυτό ο σκοπός των Πανεπιστημίων και όλων των ανωτάτων και ανωτέρων ιδρυμάτων πρέπει να είναι καθαρά και κύρια η πλατειά παραγωγή κοινωνικής γνώσης. Γνώσης για τους φοιτητές, γνώσης – επιμόρφωσης για τις παραγωγικές ομάδες, γνώσης ελεύθερης για όλη την κοινωνία, γνώσης που να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ανθρώπων, τις ανάγκες της κοινωνίας. Η μη παραγωγή γνώσης είναι, εάν θέλετε και ένα από τα ουσιαστικότερα ελλείμματα του Πανεπιστημίου. Την ίδια ώρα οι φοιτητές αποτρέπονται ουσιαστικά στο να ενδιαφέρονται για την παραγωγή γνώσης και κατευθύνονται αναγκαστικά στην στείρα αποδοχή δογμάτων, δοξασιών και συστημικών κατευθύνσεων.
  
Γ. Στο “δικό μας πανεπιστήμιο”, στο Πανεπιστήμιο της Κοινωνίας δεν διοικεί το διδακτικό προσωπικό, τουλάχιστον δεν διοικεί με την ένταση που παρατηρείται σήμερα. Το διδακτικό προσωπικό έχει ως σκοπό της ύπαρξης και παρουσίας του, την διδασκαλία. Εχει μια ιδιόρρυθμη σχέση μισθωτού και δεν μπορεί ταυτόχρονα να διοικεί, να αποφασίζει αυτό (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η γνώμη του δεν έχει βαρύνουσα εξ αντικειμένου θέση και ρόλο στην πορεία).
Στο “δικό μας πανεπιστήμιο” η διοίκηση μεταβαίνει και ανήκει στην κοινωνία που αποφασίζει δημοκρατικά σε δύο επίπεδα:
α) Στο επίπεδο της δημοκρατικής κοινωνικής αρχής διοίκησης και ελέγχου, η οποία διοικεί το πανεπιστήμιο εκφράζοντας την κοινωνία. Μιας αρχής  που εκλέγεται με άμεση καθολική ψηφοφορία, είναι πολυμελής για να μην χρηματίζεται, προκύπτει από ενιαίο ψηφοδέλτιο για να μην κομματίζεται και να εκφράζει τις κοινωνικές απόψεις, θέσεις και ανάγκες. Η θητεία της θα πρέπει να είναι διετής ή τριετής (θα επιλεγεί) για να μην μεταβάλλεται σε εξουσιαστικό καθεστώς και με δικαίωμα επανεκλογής για μία μόνο φορά. (Τα διαδικαστικά λειτουργικά των αρχών αυτών αποτελούν επιμέρους κεφάλαιο ειδικής πρότασης). Η επιτροπή είναι καταρχήν άμισθη και ανάλογα με το έργο της, μια άλλη δημοκρατική κοινωνική αρχή αποφασίζει στο τέλος κάθε έτους εάν θα υπάρξει κάποια αντιμισθία για τα μέλη της. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή έχει σημαντικότατους λειτουργικούς σκοπούς και αρμοδιότητες. Ερχεται να υλοποιήσει τις ανάγκες της κοινωνίας, έρχεται να θεραπεύσει τις καχεξίες και τα προβλήματα που παρατηρεί η ίδια η κοινωνία.
Στην Ελλάδα της φαυλοκρατίας, στην Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και τα προσφέρει βορά στους Μίνωες και Μινώταυρους του κατεστημένου, το σύστημα - κράτος παίρνει ένα παιδί από τα 5 του χρόνια και αναλαμβάνει την ευθύνη της εκπαίδευσής του μέχρι τα 23 -24 χρόνια του. Μετά, εντελώς ανεύθυνα, αναίσχυντα και εγκληματικά το αποδίδει βορά στην «αγορά εργασίας», χωρίς στήριξη, χωρίς εφόδια, χωρίς να νοιάζεται για την πορεία του και συχνά χωρίς ουσιαστικά εφόδια. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, η σκόπιμη συμπεριφορά αυτή αποτελεί ένα ακόμα νεοελληνικό εγκληματικό αίσχος και θα το αλλάξουμε ως λαός και κοινωνία, ανεξάρτητα από την βούληση ισχυρών και συμφερόντων. Είτε το θέλουν είτε όχι τα συμφέροντα, η λαϊκή ετυμηγορία, η ετυμηγορία της ανάγκης του ελληνικού λαού θα τους καταπνίξει και θα αλλάξει την Ελλάδα. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή έχει πολλά να προσφέρει στην διαδικασία αυτή και σύμφωνα με τις προτάσεις μας που αναλύονται κατωτέρω. 

β) Στο επίπεδο άμεσης δημοκρατικής εντολής. Σύμφωνα με τις προτάσεις μας για την πραγματική δημοκρατία όλα τα ουσιαστικά νομοσχέδια για την παιδεία πρέπει να τίθενται υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα. Αποτελούν τεράστιας σημασίας κοινωνικά και εθνικά ζητήματα.

Δ. Πέρα από τα άμεσα εκπαιδευτικά καθήκοντα, τα ΑΕΙ και τα ΑΤΕΙ πρέπει να είναι επιφορτισμένα και με την παραγωγική κοινωνική επιμόρφωση.
Ως κοινωνική επιμόρφωση ορίζουμε και εννοούμε την δυνατότητα  κοινωνικών ομάδων και συλλογικοτήτων να ζητούν την δημιουργία συγκεκριμένων μορφωτικών και επιμορφωτικών προγραμμάτων που αφορούν τις παραγωγικές και κοινωνικές διαδικασίες και διεργασίες.
Τα του «ανοικτού πανεπιστημίου» είναι γνωστά και βέβαια, αλλά αυτό ας το αφήσουμε ως λίγο απώτερο  χρονικά στόχο, καθώς οι καιροί είναι χαλεποί για την χώρα μας «χάρη» στην δράση κυκλωμάτων και συμφερόντων.

Ε. Στο φαύλο και αυτοκαταστροφικό ελληνικό «σήμερα» τα πανεπιστήμια λειτουργούν εν πολλοίς ως αποθήκες ανθρώπων, ως καταστροφείς ανθρώπων και ως κέντρα κοινωνικού διαχωρισμού, εκμετάλλευσης και προαγωγής ατομικών συμφερόντων. Ανθρωποι με ουσιαστικό και παραγωγικό μυαλό εγκλωβίζονται από το ίδιο το σύστημα σε αντιπαραγωγικές διαδικασίες και συνθήκες. Γίνονται π.χ. απλά «φυσικοί» ή «μαθηματικοί» για να αναφέρουμε δύο τεράστιες σε εύρος επιστήμες με σαφή παραγωγική απεύθυνση. Το σύστημα αντί να εξάγει παραγωγικούς ανθρώπους, εξάγει υποψήφιους ανέργους καθηγητές που παρακαλούν για την επιβίωσή τους ως όργανα της παραπαιδείας. Αλλοι δεν έχουν ούτε καν αυτή την διέξοδο !!!. Με τον τρόπο αυτό καταστρέφεται το πιο ενεργητικό και ουσιαστικό κομμάτι μιας κοινωνίας, καταστρέφονται οι ίδιοι  οι νέοι, καταστρέφονται οι δυνατότητες της κοινωνίας, της Ελλάδας και του λαού της και επιβάλλεται μία κουλτούρα παρία και θύματος προς εκμετάλλευση. Τα αίτια για την κατάσταση αυτή, όσο αφορούν στενά τα πανεπιστήμια είναι αποτέλεσμα της φαυλοκρατίας σε αυτά. Ο εγκλωβισμός αυτός πρέπει να σταματήσει άμεσα και το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ στην εξουσία είναι η μόνη κοινωνική και πολιτική δύναμη που το σχεδίασε και θα το πράξει.

ΣΤ. Πως θα αλλάξει αυτό το σύστημα ;

Η μία ουσιαστική αλλαγή θα έλθει μέσα από τους ίδιους τους νέους, την βούληση και τις ανάγκες τους. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ο άνθρωπος και οι ανάγκες του αποτελούν ουσιώδη όρο ύπαρξης και πολιτικής λειτουργίας. Στο πρόγραμμά μας υπάρχει και προβλέπεται ο θεσμός της «ενδοσκόπησης» των νέων ανθρώπων. Οι άνθρωποι κάνουν καλύτερα αυτό που θέλουν και εμείς θα τους βοηθήσουμε. Παράλληλα με την διαδικασία αυτή, οι νέοι, οι μαθητές των τελευταίων τάξεων του σχολείου θα πρέπει να δηλώσουν ποια επιστήμη τους ενδιαφέρει, τι ακριβώς θα ήθελαν να σπουδάσουν. Η δημοκρατική κοινωνική αρχή της παιδείας θα συγκεντρώνει τις δηλώσεις των μαθητών και θα φροντίζει να υπάρξουν και να οργανωθούν τα αντίστοιχα τμήματα Α.Ε.Ι., ώστε να πραγματοποιηθεί η βούλησή τους και να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των νέων. Το ίδιο θα ισχύει και εντός κάθε πανεπιστημίου και σχολής: εάν ένας ορισμένος αριθμός φοιτητών ή και καθηγητών προτείνει την δημιουργία ενός ειδικού τμήματος, προγράμματος ή εξειδίκευσης θα πρέπει αυτό να εξετάζεται και να υλοποιείται με απόφαση της αρχής.
Ο άλλος άξονας καθορισμού του αντικειμένου των σχολών είναι οι κοινωνικές  παραγωγικές ανάγκες, όπως αυτές διαμορφώνονται με βάση τις παραγωγικές συλλογικότητες και τους παραγωγικούς κοινωνικούς φορείς (εξαιρούμε ρητά τον ΣΕΒ και αντίστοιχα όργανα των συμφερόντων). Η παιδεία δεν έχει προσανατολισμό την ένταξη των νέων στην δική τους εξαρτημένη υπηρεσία, αλλά στους ελεύθερους παραγωγικούς συλλογικούς φορείς της κοινωνίας. Εκεί θα είναι μετέπειτα οι ίδιοι οι φοιτητές ουσιαστικά ελεύθεροι συμμέτοχοι.
Είναι σαφές ότι το σήμερα ελληνικό και παγκόσμιο δεν μπορεί να κινείται με αγκυλώσεις, με ατομικά συμφέροντα και ατομικές δυνατότητες ή αδυναμίες. Η φαυλότητα της σημερινής κατάστασης έφτασε μέχρι του σημείου να ιδρύει σειρά σχολών και πανεπιστημίων (πολλές φορές άχρηστων ή όμοιων με υπάρχουσες) χωρίς να υπάρχει ουσιαστική κοινωνική ανάγκη, αλλά μόνο για να τονώσει τοπικές οικονομίες με τα έξοδα διαβίωσης των φοιτητών, χωρίς υποδομές, χωρίς καν εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Φτιάχτηκαν δεκάδες σχολές χωρίς ουσιαστικό κοινωνικό προσανατολισμό με τυφλά και μικρόπνοα οικονομίστικα κριτήρια. Διογκώθηκε έτσι ουσιαστικά το κοινωνικό πρόβλημα και ο ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας, με αποτέλεσμα την γενιά των 700 και 500 Ευρώ και την ενασχόληση των πτυχιούχων με άλλα πράγματα από αυτά που σπούδασαν, αφού αυτά που σπούδασαν και όπως τα σπούδασαν είναι λίγο ή πολύ άχρηστα. Μόνο οι ισχυροί του κεφαλαίου είναι ευνοημένοι από αυτή την φαυλότητα. Ολοι οι υπόλοιποι, ο λαός, η κοινωνία χάσαμε δυναμική και ουσία και κυρίως οι νέες γενιές που ζουν στην αποθήκη της απαξίωσης, στην αποθήκη της φτηνής για κάποιους εργασίας χάνουν την ζωή τους .
            Με βάση το ανωτέρω σχέδιο θα πρέπει να δημιουργηθούν σχολές και προγράμματα επιμόρφωσης που θα καλύπτουν το σήμερα, θα έχουν άμεση κοινωνική παραγωγική απεύθυνση και χρησιμότητα και ικανοποιούν τις ανάγκες των ανθρώπων και της κοινωνίας. Στο πλαίσιο του Δημοκρατικού Κοινωνικού Πανεπιστημίου, είναι εξαιρετικά ουσιώδες να μπορούν π.χ. οι αγρότες, να ζητήσουν την δημιουργία μιας σχολής γεωπονίας με συγκεκριμένο προσανατολισμό ή μιας σχολής επιμόρφωσης αγροτών και αυτό να καθίσταται αντικείμενο απόφασης της επιτροπής δημοκρατικής κοινωνικής διοίκησης. Αυτό σημαίνει Δημοκρατικό Κοινωνικό Πανεπιστήμιο, αυτό σημαίνει Δημοκρατική Κοινωνική Παιδεία, εν γένει  !!!.
Είναι σαφές : δεν μπορούμε πλέον να έχουμε σχολές που βγάζουν απλά “φυσικούς”, “χημικούς” ή “μαθηματικούς”, που θα γίνουν φροντιστές ή καθηγητές, όταν οι ειδικές εφαρμογές των επιστημών αυτών είναι τεράστιες. Οι γνώσεις των επιστημών αυτών αποτελούν, σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, γενικό αναγκαίο περιεχόμενο παιδείας. Οι αποτυχημένες τακτικές αυτές του συστήματος πρέπει αναγκαστικά να αλλάξουν, αφού με αυτές καταστρέφεται έτσι ένα τεράστιο δυναμικό ανθρώπων και φαιάς ουσίας που θα μπορούσε να λύσει τα κοινωνικά προβλήματα και αποτελεί ουσιαστικό κοινωνικό πρόβλημα καθώς οι νέοι μετατρέπονται σε άμορφη κοινωνική μάζα και σε αντικείμενα εκμετάλλευσης.
Χρειάζεται να δούμε την παιδεία όχι ως αποθήκη προσδοκιών και ανθρώπων, αλλά ως πεδίο ουσιαστικής επαφής των ανθρώπων με την γνώση.

Ζ.         Μέθοδος διδασκαλίας
Η μέθοδος διδασκαλίας αλλάζει και ακολουθεί τη μέθοδο κατάκτησης του μηχανισμού της γνώσης που αναπτύσσεται στην πρόταση για την α’ βάθμια και β’ βάθμια εκπαίδευση. Το ένα και μοναδικό σύγγραμμα καταργείται και αντικαθίσταται από βιβλία που αναλύουν τις έννοιες πάνω σε κάθε αντικείμενο. Υπάρχει πλήρης ελευθερία πρόσβασης στη γνώση και επιλογής του καλύτερου. Υπάρχει επίσης η δυνατότητα ανάπτυξης συγγραμμάτων μέσα από την ίδια την φοιτητική κοινότητα.  
 Ο φοιτητής και σπουδαστής μαθαίνουν να ψάχνουν οι ίδιοι στις πηγές, αναλύουν, κατανοούν και συνθέτουν εισήγηση πάνω στο αντικείμενο. Ακολουθεί παρουσίαση, συζήτηση όλων και κατάληξη σε τελικό κείμενο. Το τελικό κείμενο δημοσιεύεται, εμπλουτίζει την γνώση και παραμένει για τις επόμενες χρονιές. Ανήκει σε όλους !!!.

Η.        Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως εξεταστικό κέντρο, κυρίως επειδή αυτό βολεύει ποικιλοτρόπως το καθηγητικό προσωπικό που δεν εντείνει τις προσπάθειές του στην διδασκαλία, αλλά αρκείται στην εξουσία της εξέτασης. Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο γνώσης και όχι εξουσιαστικής θολούρας, που επιτρέπει την αυθαιρεσία και την νόσφιση εργασίας άλλων - κυρίως φοιτητών (τούτο αναλύεται και στο δεύτερο μέρος του παρόντος).
Το δικό μας πανεπιστήμιο δεν λειτουργεί ως προθάλαμος της αγοράς εργασίας, έχει σκοπό την γνώση και η κατοχή της είναι ευνόητο ότι μπορεί να οδηγήσει σε άλλα επίπεδα, χωρίς να υπάρχει αυτός ο προσανατολισμός.
Θ. Το δικό μας πανεπιστήμιο είναι πανεπιστήμιο έρευνας, δημιουργίας και κοινωνικής προσφοράς. Φοιτητές και διδάσκοντες αποφασίζουν για την προώθηση προτάσεων έρευνας και φτιάχνουν το πλάνο συμμετοχής και εργασίας πάνω σε αυτό. Η ίδια η κοινωνία προτείνει και ελέγχει. Η γνώση που παράγεται ανήκει σε όλο τον ελληνικό λαό και ως ευρεσιτεχνία κατατίθεται στον οργανισμό κοινωνικής ευρεσιτεχνίας.

Ι.          Στο δικό μας πανεπιστήμιο, ο φοιτητής αποκτά άμεση ουσιαστική εμπειρία μέσω της αντικατάστασης των εξετάσεων από μελέτες και έρευνες κοινωνικής διάστασης και προσφοράς. Η γνώση που παράγεται ανήκει στην ίδια την κοινωνία και όχι μόνο σε καθηγητές ή μόνο σε επιχειρήσεις.

ΙΑ. Στο δικό μας πανεπιστήμιο, ο φοιτητής παύει να είναι ένας καταπιεσμένος από παντού, ένας καταπιεσμένος άνθρωπος που φτάνει να μισεί αυτό που είναι και αυτό που κάνει. Συμμετέχει ενεργά και ισότιμα σε όλες τις διαδικασίες και δημοκρατικά μετέχει στον έλεγχο της λειτουργίας και αξιολόγησης του πανεπιστημίου υπό οιανδήποτε έκφανση.
Στο δικό μας πανεπιστήμιο, οι πόρτες είναι ανοικτές στην κοινωνία και όποιος πολίτης θέλει μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα (χωρίς να δικαιούται βέβαια τίτλου σπουδών).
Στο δικό μας πανεπιστήμιο, η αξιολόγηση της εργασίας των διδασκόντων είναι αναγκαία, είναι διαρκής και ανήκει στην κοινωνία και στους μετέχοντες στο εκπαιδευτικό γίγνεσθαι, δηλαδή και στους φοιτητές. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν άφαντοι καθηγητές ή εξουσιαστές - βασανιστές ανάμεσα στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Η δημοκρατική κοινωνική αρχή θα είναι επιφορτισμένη με την συγκέντρωση των στοιχείων αξιολόγησης των Α.Ε.Ι. . Στην αξιολόγηση θα μετέχουν όλοι οι μετέχοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Επίσης θα μετέχουν οι φορείς οι οποίοι ζητούν και τυγχάνουν επιμορφωτικών προγραμμάτων. Κύρια αντικείμενα της αξιολόγησης θα είναι οι άξονες Σύστημα κατάκτησης της Γνώσης, Σύστημα Παραγωγής της Γνώσης, Κοινωνική Παραγωγικότητα.                                          
     Στο δικό μας πανεπιστήμιο η μεταπτυχιακή εκπαίδευση δεν είναι θέμα για λίγους αλλά για όλους. Τα δίδακτρα καταργούνται.

Η «επανάσταση» του ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν τελειώνει εδώ. Η γνώση δεν μπορεί να ανήκει σε λίγους, δεν μπορεί να ανήκει απλά σε πολλούς. Η ΓΝΩΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.
            Με την πρόταση που ακολουθεί το Πανεπιστήμιο, το Δημοκρατικό Κοινωνικό Πανεπιστήμιό μας, μετατρέπεται άμεσα σε αποφασιστικό όργανο δημιουργίας για τον ελληνικό λαό: 

ΙΙ. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

Α.    Η ΓΝΩΣΗ

       Εχουν πολλά γραφεί ανά τους αιώνες για την αξία της γνώσης. Ο,τι και να γραφεί στο κείμενό θα είναι λίγο μπροστά στα όσα σημαίνει για το ανθρώπινο είδος η γνώση. Η γνώση αποτελεί προαιώνιο ζητούμενο για το ανθρώπινο είδος, τόσο αιώνιο που είναι συνυφασμένο με τον ίδιο τον άνθρωπο και την παρουσία του σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Είναι εύκολο να φανταστούμε σε ποιες σπηλιές θα ζούσαμε (εάν υπήρχαμε ως είδος) και σε ποια πρωτόγονη, ζωώδη κατάσταση, εάν δεν υπήρχε η αναζήτηση για την γνώση, εάν δεν υπήρχε η γνώση αυτή καθεαυτή ως παραγόμενο του ανθρώπινου νου. Θεόσταλτο αγαθό ή γονιδιακό προνόμιο ακόμα και τα δύο ή και άλλα πολλά, δεν έχει πραγματικά σημασία ποια είναι η πραγματική βαθύτερη αιτία της ύπαρξης του μηχανισμού της γνώσης στην ανθρώπινη φύση. Σημασία έχει η ύπαρξη και η εννόηση της αξίας της. Συνυφασμένη με τον ανθρώπινο νου, γλωσσολογικά δεμένη με αυτόν στην ελληνική γλώσσα (γνω - εν νοώ)  η γνώση αποτελεί την βάση για κάθε ανθρώπινη ενέργεια.
Σε ένα κείμενο, όπως αυτό, που αφορά την κοινωνική πραγματικότητα και την χρήση της γνώσης από την κοινωνία και τον άνθρωπο - πολίτη δεν θα ήταν ορθό να επεκταθούμε στην φιλοσοφική αναζήτηση της βάσης της γνώσης, γι αυτό θα την προσεγγίσουμε ως προς τα αποτελέσματά της στον άνθρωπο ως άτομο και την κοινωνία ως σύνολο ανθρώπων.
Είναι σαφές ότι τον άνθρωπο πέρα και πλέον των λοιπών βιοτικών του αναγκών τον «κινεί» ως όν και ως κομμάτι της κοινωνίας η ανάγκη κατάκτησης της γνώσης, της γνώσης για τον ίδιο του τον εαυτό, της γνώσης για την φύση, το σύμπαν και τις δυνάμεις του.
Εάν θα θέλαμε να θέσουμε ένα άξονα ή ένα μοχλό που κυρίαρχα οδηγεί στην εξέλιξη - ανάπτυξη του ανθρώπου (ατομικά, κοινωνικά και ιστορικά) αυτός δεν θα ήταν ο μοχλός της οικονομίας, αλλά ο μοχλός της γνώσης. Η γνώση κινεί τον κόσμο προς το μέλλον, η γνώση τον ωθεί προς την ανάπτυξη. Χωρίς την γνώση επιστρέφουμε στον άνθρωπο - ζώον, στην αρχή ίσως της ιστορίας μας στον πλανήτη. 
Μιλώντας κατ’ ανάγκη συνοπτικά θα πρέπει να επισημάνουμε μόνο ότι η γνώση προσφέρει στον άνθρωπο όλα εκείνα τα στοιχεία που λειτουργούν αποφασιστικά στην κατανόηση του εαυτού του (ψυχολογική, βιολογική, πνευματική) και στην ανάπτυξή του σε κάθε πιθανό τομέα. Η ίδια η γνώση προσφέρει στις κοινωνίες την κατανόηση του ρόλου τους, την κατανόηση των πολιτικών και ιστορικών φαινομένων, την κατάκτηση του συνόλου του παγκοσμίου γίγνεσθαι.
Ας σκεφτεί ο καθένας και η κάθε μία από εμάς την σημασία και την προσφορά της γνώσης στον άνθρωπο και την κοινωνία, από την κατάκτηση της φωτιάς και των πρώτων όπλων μέχρι τις βαθύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις και άμεσα θα εννοήσει την πρωταρχική και θεμελιώδη σημασία της στην ανθρώπινη πορεία.
       
Β. ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ
       Είναι σαφές και ευνόητο ότι η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι η ίδια για όλους τους ανθρώπους. Η πρόσβαση στην γνώση δεν είναι ελεύθερη για όλους και σε όλο τον πλανήτη. Ακόμα και εκεί που υπάρχει δημόσια εκπαίδευση, αυτή είναι συνήθως περιορισμένη και αφορά διάφορα μερικά δεδομένα της ανθρώπινης γνώσης, φιλτραρισμένα μέσα από πολιτικές, κοινωνικές, ιστορικές, οικονομικές και κάθε είδους σκοπιμότητες, ακόμα και δοξασίες.
       Για μια πολιτική φιλοσοφία που αποσκοπεί στην ισότητα και την απελευθέρωση του ανθρώπου, το πλάτεμα στην δυνατότητα των ανθρώπων να νέμονται στην γνώση, η ίση και ελεύθερη πρόσβαση σε αυτή, αποτελεί πολιτικό ζητούμενο με το οποίο έχουν ασχοληθεί σχεδόν όλοι οι διανοητές που τον θεμελίωσαν και τον ανέπτυξαν.
        Η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση από όλους εξισώνει και καταργεί μία βασική ατομική και κοινωνική ανισότητα, αυτή που, αντίθετα, καλλιεργούν και φροντίζουν συνεχώς να υφίσταται τα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που στηρίζονται στις ανισότητες, όπως ο καπιταλισμός. Η δόμηση του καπιταλισμού πάνω στις ατομικές και κοινωνικές ανισότητες, αποτελεί το θεμέλιό της ύπαρξής του και την αιτία της κυριαρχίας του.      
Για εμάς, ως λαό και κίνημα, όπως και εάν σκεπτόμαστε, το ζήτημα της ισότητας στην ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση, αποτελεί ένα κορυφαίο πολιτικό κοινωνικό στόχο και σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά ζητούμενα για να επιτευχθεί η ανάπτυξη ανθρώπων και κοινωνιών μέσα από συνθήκες ισότητας και δημοκρατίας.
Ταυτόχρονα η ελεύθερη παραγωγή γνώσης και η ελεύθερη πρόσβαση στην γνώση καταργεί τον αξιακό συστημικό χαρακτήρα της γνώσης και την καθιστά και πάλι άμεσο κτήμα της ανθρωπότητας, βιοτική ανάγκη των ανθρώπων που εξυπηρετείται άμεσα χωρίς την παρεμβολή του αξιακού συστήματος του καπιταλισμού Η πρόσβαση στην γνώση αποτελεί ένα ζητούμενο που δεν μπορεί να αρνηθεί το σύστημα στους ανθρώπους. Πρέπει απλά να εννοήσουμε τον κυρίαρχο ρόλο της γνώσης στην ύπαρξη και την λειτουργία του συστήματος: Το σύστημα χρησιμοποιεί το αγαθό της γνώσης ως μέσο για να εξουσιάζει και να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους και ως αγαθό προς οικονομική εκμετάλλευση και πώληση. Για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ η γνώση αποτελεί κρίσιμο και αναγκαίο ανθρώπινο βιοτικό αγαθό, ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα που πρέπει να ανήκει σε όλους. Λέμε όχι στην καταπιεστική και στην κερδώα εκμετάλλευση της γνώσης.
Σκοπός όμως δικός μας είναι η ελεύθερη πρόσβαση όλων στην γνώση, ακόμα και η παραγωγή της και  με το κείμενο δίνουμε στην κοινωνία μας τις πρακτικές πολιτικές για να πραγματωθεί κάτι τέτοιο, χωρίς να υφίσταται το ενδεχόμενο νομικών και κοινωνικών συγκρούσεων.      

Γ. Η «ΓΝΩΣΗ» ΩΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ.
       Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός, ως σύστημα που κυριαρχεί στον πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι του πλανήτη, θεωρεί τις έννοιες γνώση, παιδεία, πληροφορία ως κεφάλαιο προς πολλαπλή, θετική και αρνητική εκμετάλλευση και ως μέσο για την διαιώνισή του. Για τον λόγο αυτό τα εκπαιδευτικά συστήματα και η έρευνα είναι ενταγμένα άρρηκτα σχεδόν στην παραγωγική οικονομική διαδικασία, λειτουργώντας κατά το πρότυπο αυτής και εξυπηρετώντας την άμεσα και έμμεσα. Η γνώση δεν ελέγχεται μόνο από τις πολιτικές εξουσίες, αλλά άμεσα και από τους ίδιους τους ισχυρούς του κεφαλαίου. Επιπλέον, μια σειρά αποκλεισμών και «αναγκών» του εκπαιδευτικού συστήματος αντίστοιχες με εκείνες του συστήματος, όχι μόνο καθιστούν την εκπαιδευτική διαδικασία εμπορικό αγαθό, αλλά διευρύνουν και διαιωνίζουν τις προσωπικές και κοινωνικές ανισότητες.
       Με ένα πλαίσιο νομικών διατάξεων, διεθνών και ημεδαπών, το σύστημα θωρακίζει τις ανισότητες στην γνώση, ευνοώντας την επένδυση σε αυτές.   
       Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να δέχεται τις λειτουργίες αυτές, των αποκλεισμών και ανισοτήτων που στερούν από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους την ελεύθερη ισότιμη πρόσβαση στην γνώση, ούτε να αποδέχεται την λειτουργία του κοινωνικού εκπαιδευτικού συστήματος προς όφελος όχι του ανθρώπου και της κοινωνίας, αλλά της προσωποπαγούς οικονομίας των λίγων.
       Η εκ βάθρων αναθεώρηση του εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να παρέχεται ελεύθερα και ισότιμα γνώση και ουσιαστική παιδεία, απεξαρτημένη από τα κερδώα οφέλη κάποιων, αποτελεί άμεση και αναγκαία κοινωνικά προτεραιότητα του ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.
       Επανερχόμαστε όμως στην χρήση της έννοιας γνώση (και των συνυφασμένων με αυτή εννοιών παιδεία, εκπαίδευση, πληροφορία, έρευνα κλπ..) από το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα. Εννοείται, βεβαίως ότι πέραν του αντικειμένου γνώση, αντίστοιχη χρήση γίνεται και στο υποκείμενο άνθρωπος, ως φορέα και παραγωγού της γνώσης, ως μετέχοντα και μη μετέχοντα σε αυτή. Είναι σαφές ότι η γνώση εξυπηρετεί την παραγωγή και την παροχή υπηρεσιών, ως εδώ είναι ευνόητο και αχρωμάτιστο πολιτικά, όμως η ίδια η γνώση αποτελεί για το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα αγοραίο αγαθό που δεν το νέμονται όλοι, αλλά μόνο οι έχοντες την οικονομική δυνατότητα να το αποκτήσουν. Η συγκέντρωση και η ύπαρξη της γνώσης (ανθρώπων και πληροφοριών) αποτελεί με τον τρόπο αυτό προνόμιο που πρώτιστα κατέχουν οι οικονομικά ισχυροί (εταιρικά μορφώματα και πρόσωπα). Αυτοί, έχουν την δυνατότητα, στο καπιταλιστικό σύστημα να αποκτήσουν την γνώση, ακόμα και να την παράγουν και να την κατευθύνουν, αφήνοντας τους υπόλοιπους σε όποιο επίπεδο σκότους επιθυμούν. Όταν μία «γνώση» έχει ήδη τελειώσει τον κύκλο της ως αντικείμενο της εκμετάλλευσής τους τότε την αφήνουν ελεύθερη, την περιγράφουν και την περιαγάγουν σε κτήμα όλων ή αρκετών, πολλές φορές παραπλανώντας τις κοινωνίες ως προς την χρήση της και ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε άλλα επίπεδα παραγωγικού και κοινωνικού σχεδιασμού. Η δικτατορία του σκοταδισμού, που στηρίζεται στην γνώση θα πρέπει να εξαφανιστεί, ώστε να χαθεί το συγκριτικό πλεονέκτημα αυτής της ολιγαρχίας.
       Στον ελλαδικό χώρο, με τα χίλια μύρια προβλήματα, η γνώση ελάχιστα παρέχεται μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, που λειτουργεί με αποκλεισμούς και ανισότητες. Η γνώση στην Ελλάδα ανήκει σε μία κάστα πανεπιστημιακών και στα μεγάλα εταιρικά μορφώματα που έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν είτε τους πανεπιστημιακούς είτε πρόσωπα εκπαιδευμένα στην παραγωγή γνώσης. Πρακτικός σκοπός τους είναι η διατήρηση της ηγετικής τους δύναμης στις αγορές (σε όσες δύνανται) με ταυτόχρονο έλεγχο των πολιτικών συστημάτων και επιλογών. Στο πλαίσιο της ανισότητας τα μεγάλα εταιρικά μορφώματα και προσωπικά οι φορείς τους έχουν την δυνατότητα να αναλύουν με την χρήση των ανωτέρω προσώπων, να μελετούν και να εφαρμόζουν τις μελέτες που στηρίζονται στην «γνώση».
Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας όμως, παραγωγικές και μη τάξεις, παραμένουν στην άγνοια και δεν δύνανται, ούτε μελέτες να διεξάγουν, ούτε έχουν γνώση κεφαλαιωδών ζητημάτων που αφορούν την ίδια την προσωπική τους συγκρότηση, αλλά και την παραγωγική διαδικασία στην οποία είναι ενταγμένες.
Το τεράστιο έλλειμμα γνώσης δημιουργεί δυσμενείς κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, που εντείνουν τις ανισότητες, δημιουργούν ανθρώπους και επιμέρους κοινωνίες «εξαρτόμενα», παρεμποδίζουν την προσωπική και πολιτική ελευθερία, την δημοκρατία, την ισότητα και την κοινή κατοχή και πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά. 
                
Δ.    Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΑΤΕΜΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΩΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ.

       Τούτη εδώ η χώρα την οποία κατοικούμε και οι κάτοικοί της (όπως κάθε χώρα) έχουν μια σειρά από ιδιαιτερότητες. Οι ιδιαιτερότητες είτε αναφέρονται στο κλίμα, στο έδαφος είτε στην ιδιοσυγκρασία των κατοίκων, στην κουλτούρα και στις συνήθειές τους, είτε σε μία ολόκληρη ατελεύτητη σειρά παραγόντων, αποτελούν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που εντάσσονται και επηρεάζουν την κοινωνική συγκρότηση. Μέσα στην κοινωνική συγκρότηση εντάσσεται φυσικά και η παραγωγική διαδικασία, αλλά και οι κοινωνικές και ατομικές συμπεριφορές.
Η γνώση για τις «ιδιαιτερότητες» αυτές - που ουσιαστικά συγκροτούν την γνώση για τους ίδιους μας τους εαυτούς και την χώρα μας - είναι συνολικά κάτι ουσιαστικά άγνωστο για την ελληνική κοινωνία. Η γνώση για τους μηχανισμούς και τις αιτίες τους είναι επίσης άγνωστη. Γενικόλογες εμπειρικές προσεγγίσεις που κατά καιρούς εκφράζονται, έχουν μόνο αόριστο χαρακτήρα (π.χ. εμείς οι Ελληνες είμαστε Χ …, οι ο Ελληνας θέλει …, η Ελλάδα είναι χώρα …) και δεν προσφέρουν λύσεις, παρά δημιουργούν προβλήματα και μοιρολατρικής συμπεριφοράς.
Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο είναι για το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ και ολάκερη την κοινωνία και το λαό μας είναι να δημιουργήσουμε την γνώση αυτή, να μελετηθούν από κάθε δυνατή σκοπιά και ανάλυση τα ατομικά, κοινωνικά και εδαφικά με την ευρεία έννοια δεδομένα της χώρας, να αναλυθούν και να εξηγηθούν οι μηχανισμοί και τα αίτια των «ιδιαιτεροτήτων», ώστε με επιστημονικά ορθολογικά δεδομένα να δοθούν λύσεις και κατευθύνσεις. Το ίδιο σημαντικό ζητούμενο είναι η διάσωση παραδοσιακών τρόπων και μεθόδων παραγωγής (παραγωγικός πολιτισμός) και του φυτικού και ζωικού δυναμικού πριν επιμολυνθεί ανεπιστρεπτί με μεταλλαγμένα και γενετικά τροποποιημένα είδη (και για το ζήτημα αυτό υπάρχει ειδική μελέτη – πρόταση του Κινήματος).
Το μέγιστο πολιτικό ζητούμενο όμως είναι για εμάς η γνώση αυτή να είναι ελεύθερα προσβάσιμη, ανοικτή για όλους τους κατοίκους της χώρας αυτής, ώστε να χρησιμεύσει, όχι μόνο για την προσωπική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά ως υψίστης σημασίας κοινωνικό αγαθό να αποτελέσει την βάση για μια κοινωνία δημοκρατίας, ελευθερίας, ισότητας και σοσιαλισμού, διότι η κοινή γνώση οδηγεί στην κοινότητα της απόλαυσης των αγαθών (όπως τα ορίζει και τα επιλέγει αυτά ο καθένας ως ενεργός πολίτης σε ένα πλαίσιο ατομικής ελευθερίας). Μετά μπορούν να συναποφασιστούν ελεύθερα και αδέσμευτα και άλλες πολιτικές που θα οδηγούν στην θεμελίωση και θωράκιση πολιτικών θεσμών με στόχο την προσωπική και κοινωνική (ακόμα και παραγωγική) ισότητα και εν τέλει την κοινωνική οικονομία.
Θα επανέλθουμε όμως στις «ιδιαιτερότητες» πλεονεκτήματα και μειονεξίες του κατοίκου της χώρας και της Ελλάδας, αυτής καθεαυτής.
Θα επαναλάβουμε ότι στην χώρα μας γνώση δεν υφίσταται, και όση υφίσταται δεν είναι κοινή, δεν ανήκει παρά σε λίγους.
Ο μέσος Ελληνας αγρότης στερείται από το σύστημα (σκόπιμα όπως πιστεύουμε), των απαραίτητων και αναγκαίων γνώσεων για αυτό που κάνει ή πρέπει να κάνει. Π.χ. δεν γνωρίζει καν πόσο κοστίζει η καλλιέργεια του χωραφιού του ανά στρέμμα, πόσο την επηρεάζει η άνοδος της τιμής του πετρελαίου ή των λιπασμάτων ανά λεπτό του Ευρώ; Δεν γνωρίζει τίποτα για άλλες καλλιέργειες και άλλα ήδη; Για το τι πρέπει να καλλιεργεί και πως; Τι είναι αποδοτικό να καλλιεργεί και για πόσα χρόνια; Πόσο μπορεί και πόσο πρέπει να πουλήσει το προϊόν του; Που πρέπει να το πουλήσει; Δεν γνωρίζει επίσης ζητήματα που αφορούν την προσωπική του υγεία, δεν γνωρίζει τίποτα ή σχεδόν τίποτα για τις νέες μορφές καλλιέργειας; Δεν γνωρίζει πως μπορεί να προστατευθεί από την αισχροκέρδεια των μεσαζόντων; Και όταν οργανωθεί σε συνεταιρισμούς δεν γνωρίζει τίποτα για την οργάνωσή τους, για την σκοπιμότητα της ύπαρξής τους, ποιους κινδύνους πρέπει να αποφύγει, αλλά και πως θα μπορέσει να ελέγξει τους εσωτερικώς δρώντες κερδοσκόπους; ( τα ανωτέρω αποτελούν μόνο λίγες από τις σκόπιμες άγνοιες που έχουν επιβληθεί στους Ελληνες παραγωγούς)
Το ίδιο το φαινόμενο της ανάγκης κάποιων για ατομική κερδοσκοπία σε βάρος του συνόλου δεν έχει μελετηθεί ως προς τις αιτίες του και την δυνατότητα αντιμετώπισής του, ατομικά και κοινωνικά.
Ο εργαζόμενος, η νέα, ο νέος, ο κάθε Ελληνας ζει και λειτουργεί σε ένα πέπλο απόλυτης έλλειψης γνώσης για τον εαυτό του την χώρα του, την κοινωνία του. Στην ουσία το σύστημα έχει δημιουργήσει μια αυταπάτη γνώσης και την ενισχύει με πτυχία και τίτλους. Η έλλειψη γνώσης μετατρέπεται πολλές φορές σε ένα πλαίσιο μοιρολατρικού αγνωστικισμού, σε απομονωτισμό, στην υπάρχουσα στην μέρες μας απογοήτευση για το μέλλον, αλλά και αντίστροφα σε υπερεκτιμήσεις του εγώ, σε μισαλλοδοξίες, σε άκρατους  ατομισμούς και σε εθνικισμούς.                    
       Θα φέρουμε ένα ακόμα παράδειγμα σε σχέση με την έλλειψη γνώσης. Μέσα από προγράμματα η ελληνική κοινωνία, ο Ελληνας φορολογούμενος διέθεσε τεράστια χρηματικά ποσά για την ενίσχυση νέων επιχειρηματιών ή γυναικών επιχειρηματιών. Ελάχιστα χρήματα έπιασαν τόπο, τα περισσότερα εγχειρήματα ακολουθήθηκαν από χρεοκοπίες σε ελάχιστα έτη (επιβάρυναν και αυτές το κοινωνικό σύνολο και δημιούργησαν και άλλους κατεστραμμένους ανθρώπους) και τα περισσότερα χρήματα πήγαν στην αγορά μηχανημάτων και προϊόντων ξένων εταιρειών. Οι αποτυχίες και άσκοπες δαπάνες αυτές θα είχαν διαφορετικό αποτέλεσμα, εάν είχε μελετηθεί και υπήρχε η γνώση για το πόσα π.χ. πρατήρια άρτου ή ψιλικατζίδικα αντέχει αντικειμενικά μία περιοχή. Ακόμα περισσότερο, εάν είχαν μελετηθεί και υπάρξει προτάσεις για το ποιες δραστηριότητες μπορεί να ήταν κερδοφόρες και σε ποιες περιοχές. Αγνοεί ο νέος μικροεπιχειρηματίας και δεν έχει πρόσβαση στην «γνώση» του ποιες είναι οι κύριες ανάγκες της επιχείρησής του, του προϋπολογισμού των αναγκών της, του υπολογισμού των τιμών πώλησης κ.ο.κ. . Ακόμα δηλαδή και στο σημερινό λειτουργικό υπόβαθρο οικονομίας η γνώση απουσιάζει και καταστρέφει.
       Θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί μια ατελείωτη σειρά από ζητήματα και θέματα, προσωπικού, κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα, όπου η γνώση απουσιάζει από την κοινωνία και ταυτόχρονα απουσιάζουν και οι ορθολογικές πολιτικές λύσεις.       Γενικεύοντας,  η ελληνική κοινωνία και ο Ελληνας, ζούν και οδεύουν στο άγνωστο εξαιτίας της έλλειψης γνώσης.

       Πέρα από τις εκτιμήσεις μας, εάν το τεράστιο έλλειμμα γνώσης αποτελεί συνειδητή επιλογή κάποιων προσώπων και μηχανισμών, και πέρα από τις προσωπικές ατομικές αρνητικές συνέπειες που περιγράψαμε, το αποτέλεσμα του ελλείμματος γνώσης είναι ευρύτερα κοινωνικό και καθιστά την χώρα μας ουραγό ακόμα και σε τομείς που θα μπορούσε να έχει ατομικό, κοινωνικό και οικονομικό πλεονέκτημα.
       Η δημιουργία δεδομένων γνώσης και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά θα μπορούσε να ανατρέψει άρδην τα πράγματα σε προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο. Οσα αρνητικά περιγράφηκαν πιο πάνω, θα μπορούσαν να μετατραπούν σε θετικά. Τα δε θετικά είναι αυτονόητα σε όποιον αφιερώσει λίγα λεπτά σκέψης και προβληματισμού.
       Πολιτικά, προσωπικά και κοινωνικά, η γνώση δύναται να παίξει τον τεράστιο ρόλο της, ώστε να δημιουργηθεί μια κοινωνία ελευθέρων από εξαρτήσεις, ίσων ανθρώπων, μια πολιτεία και κοινωνία ανθρώπινη, δημοκρατική και με πραγματική κοινωνική οικονομία.

Ε. ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ: Η ΠΡΟΤΑΣΗ.
       Η παραγωγή ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης, υπό το υπάρχον διεθνές και ημεδαπό πολιτικό και νομικό πλαίσιο, δεν θα μπορούσε να είναι αντικείμενο παρά μόνο στενά κρατικής δραστηριότητας (του δημοσίου), αφού μόνο το κράτος εξ ορισμού ενεργεί και το κοινό, ελεύθερα προσβάσιμο αγαθό της γνώσης. Θα ήταν αστείο και άτοπο να θεωρήσει κανείς ότι η «κρατική μηχανή» θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε μία τέτοια αναγκαιότητα, να παράγει και να προσφέρει γνώση. Αλλωστε, οι κρατικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα δεν είναι σχεδιασμένοι για τέτοιες λειτουργίες, αλλά είναι λειτουργικά προορισμένοι για ελέγχους και κυρώσεις επιβεβαίωσης της κρατικής εξουσίας .
       Η δημιουργία «γνώσης» έχει επίσης ένα τεράστιο κόστος, είτε αυτό είναι αντικείμενο της κρατικής μέριμνας είτε της ιδιωτικής και αυτό συμβαίνει σε όλες τις χώρες του καπιταλιστικού πλανήτη.
       Το ζητούμενο παραμένει πως θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τεράστια «γνώση» ελεύθερα προσβάσιμη στην κοινωνία, χωρίς να υπάρχει το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται αυτή ;
       Το ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ έχει την πρόταση, έχει το πρόγραμμα, έχει την ΛΥΣΗ !!!.
Η λύση που προτείνουμε σε όλους έχει να κάνει με το δημόσιο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και έρχεται να προσδώσει αξία και σημασία στο ίδιο, αλλά και στους νέους της χώρας.
          Το τριτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα και η ψυχή του, οι φοιτητές, ταλανίζονται από ένα καθηγητικό κατεστημένο (το ίδιο το σύστημα είναι «καθηγητοκεντρικό»), που αρνείται να παράγει, λειτουργεί πολλές φορές εξουσιαστικά και αυταρχικά (αντί να λειτουργεί ακαδημαϊκά και εκπαιδευτικά) και εκμεταλλεύεται πολύπλευρα την ανάγκη των νέων να ενταχθούν στο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο - σύστημα. Οι φοιτητές ταλαιπωρούνται από όλα τα ανωτέρω και από την αποστήθιση παρωχημένων γνώσεων. Δεν έχουν μάλιστα, την δυνατότητα ανάπτυξης πρωτοβουλίας σε σχέση με το γνωστικό τους αντικείμενο, το οποίο και είναι στις πλείονες των περιπτώσεων ξεκομμένο και με την κοινωνική και επαγγελματική τους πραγματικότητα. Στο ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαράγεται επίσης, ο άκρατος ατομισμός και θεοποιείται το ατομικό συμφέρον. Είναι βέβαια και αυτά προβλήματα που μπορούν μέσα από την πρόταση που ακολουθεί να βρουν ουσιαστική λύση.
Η πρόταση - λύση για την δημιουργία σε ελάχιστο χρόνο τεράστιου όγκου ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης:
      Επί σειρά ετών οι φοιτητές και οι φοιτήτριες μας αναγκάζονται να δίνουν εξετάσεις πάνω σε βιβλία γραμμένα ακόμα και δεκαετίες πριν, αναγκάζονται να λειτουργούν ως υποκείμενα στείρου αναμασήματος και αναπαραγωγής θέσεων και απόψεων διαφόρων “αυθεντιών”, εξεταζόμενοι στην πιστή αποστήθιση των “ιερών” κειμένων. Αντί  λοιπόν να δεσμεύουν την παραγωγικότητα, την φαντασία τους ακόμα και τις δυνατότητες γνώσης σύγχρονων επιστημονικών γνώσεων, δίνοντας τέτοιου είδους εξετάσεις, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μας, οι σπουδαστές και οι σπουδάστριές μας, θα μπορούσαν αυτοί να δημιουργήσουν τις μελέτες και να παράγουν την γνώση που έχει ανάγκη η χώρα μας, δίνοντας ουσιαστικό κοινωνικό ρόλο και στους καθηγητές τους, αλλά και στην εκπαίδευση γενικότερα.
       Στο πλαίσιο αυτό και σε αντικατάσταση του στείρου αναχρονιστικού θεσμού των εξετάσεων κάθε σχολή και τμήμα με φοιτητές και φοιτήτριες διαιρεμένους σε θεματικές ομάδες, θα πρέπει να μελετά και να καταλήγει σε πόρισμα - πρόταση για συγκεκριμένα θέματα. Να κατακτά και να παράγει την γνώση.
Για να γίνει αυτό, είναι αναγκαίο στα δύο τελευταία χρόνια της φοίτησης ένας μεγάλος αριθμός μαθημάτων (π.χ. 5 ή 6) να αντικαθίσταται από την ομαδική δημιουργία μελετών παραγωγής γνώσης. Μικρές ομάδες φοιτητών θα αναλαμβάνουν την παραγωγική άμεση μελέτη ενός ζητήματος και θα καταλήγουν σε γραπτό κείμενο και πρόταση (εάν η ύπαρξη πρότασης είναι εφικτή ή προβλέπεται από το αντικείμενο της μελέτης).
Αντίστοιχα, θα δημιουργείται και ηλεκτρονική βάση δεδομένων, προσβάσιμη ελεύθερα από όλους. Η έκδοση βιβλίων με περιεχόμενο τις μελέτες επίσης είναι μία δυνατότητα, η οποία θα πρέπει να γίνεται χωρίς κέρδος.
Είναι αυτονόητο ότι κάθε χρόνο θα προστίθεται και νέα γνώση.
            Με τον τρόπο αυτό και μόνο μπορούμε όλοι οι Ελληνες να αποκτήσουμε συντομότατα γνώση και συγκεντρωμένες εξειδικευμένες μελέτες για κάθε ατομικό, κοινωνικό και παραγωγικό ζητούμενο και θέμα, με βάση την κοινοκτημοσύνη της γνώσης, την κοινωνική γνώση και το πλάτεμά της.
   Μέσα από τα πάμπολλα οφέλη της διαδικασίας αυτής για την Ελληνική κοινωνία και τις άπειρες θετικές εκφάνσεις της, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι σε κάθε περίπτωση η διαδικασία αυτή θα δημιουργήσει μία νεολαία δημιουργική και χειραφετημένη κοινωνικά έτοιμη να προοδεύσει και να δημιουργήσει, εργαζόμενη και ομαδικά, με βάση τα στοιχεία που συνθέτουν το μεγαλείο της ελληνικής σκέψης, την φαντασία, την ανάλυση και την σύνθεση, την δημιουργία και την ελεύθερη σκέψη και στοχασμό.       
Για παράδειγμα ας πάρουμε ένα γεωργικό προϊόν: την πατάτα.
Η γεωπονική σχολή θα πρέπει να μελετήσει και να δώσει προτάσεις για τις εδαφικές ανάγκες, τις ποικιλίες ανά είδος εδαφών, την ορθή καλλιέργεια και συγκομιδή (και σειρά άλλα θέματα τα οποία άπτονται του επιστημονικού της αντικειμένου). Η γεωλογική σχολή θα πρέπει να μελετήσει τα καλλιεργήσιμα εδάφη και την σύστασή του σε στοιχεία. Οι οικονομικές και εμπορικές σχολές θα πρέπει να μελετήσουν το κόστος παραγωγής και να προτείνουν την τιμή πώλησης του παραγόμενου προϊόντος, τις δυνατότητες ή μη πώλησης του προϊόντος αυτού, τις διεθνείς οικονομικές συνθήκες, που μπορεί να εξαχθεί το προϊόν και υπό ποία μορφή, τον ανταγωνισμό ίσως από τρίτες χώρες κλπ. .

Ολοι μπορούν και έχουν να βάλλουν ένα λιθαράκι στην διαδικασία μελέτης και τούτο μπορεί και πρέπει να γίνει σε κάθε τομέα, από την αγροτική οικονομία και την βιομηχανία μέχρι την προσέγγιση κοινωνικών θεμάτων (π.χ. τις επιπτώσεις της ανεργίας στο Πέραμα και αλλού) και τον πολιτισμό και μάλιστα και αναγκαία με την πρόταση λύσεων και νέων ιδεών.

            Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΓΝΩΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΗ.
            Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΞΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΓΝΩΣΗ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

                                                ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΛΥΣΕΙΣ
        ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

ΕΚΛΟΓΙΚΟ

ΕΚΛΟΓΙΚΟ Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τις εκλογές, (όπως και την κοινωνική τους πορεία που είναι και πορεία ζωής) σχεδόν μονοσήμ...