Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

“ΑΓΙΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ” : ΠΩΣ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΗΛΙΘΙΟΙ

             
Από τότε που γεννήθηκα ακούω συζητήσεις για “επενδυτές” που έφαγαν τα λεφτά και τα έστειλαν στο εξωτερικό. Από το σχέδιο Μάρσαλ, ως τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, από τα δάνεια της χούντας στους ημέτερους έως τις κρατικές και κοινοτικές επιδοτήσεις επενδύσεων και από τα “έργα”, το χρηματιστήριο ως τα χαμένα αποθεματικά των τραπεζών και τα θαλασσοδάνεια σε ημέτερους. Για να μην μιλήσω και για πριν τον πόλεμο με τους αντίστοιχους που σκότωναν την εργατιά.
Αυτούς καλούν τα υποκείμενα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης και οι ρουφιάνοι της δημοσιογραφίας να σώσουν την χώρα ... να “επενδύσουν” ή ορθότερα να “απογδύσουν”. Για τους αγιογδύτες επενδυτές, αυτούς τους εκδοροσφαγείς των Ελλήνων φτιαχτήκαν τα “μνημόνια”, για να γονατίσει και άλλο ο λαός, για να του πιούν το αίμα φτηνά και χωρίς πολλές φωνές και όλοι αυτοί τον βιασμό, την δολοφονία, την ληστεία την αποκαλούν σωτηρία και τον βιαστή, τον δολοφόνο, τον ληστή τον χαιρετίζουν ως επενδυτή, στρώνοντας πορφυρά χαλιά και βάγια και κουνώντας λιβανιστήρια υποτέλειας.
Αυτοί οι “επενδυτές”, όπως μέτρησα πριν λίγα χρόνια, μόνο από τις κρατικές και κοινοτικές επιδοτήσεις επενδύσεων έφαγαν από το 1979 έως το 2004 πάνω από 100 δις ευρώ και δεν υπολογίζω σε αυτά όλες τις άλλες ρεμούλες.
Αυτούς καλούν τα ρεμάλια της πολιτικής και σύσσωμοι οι άνθρωποι κάθε ρυπαρής εξουσίας να σώσουν την χώρα: να επενδύσουν. Και επειδή τώρα δεν υπάρχουν λεφτά να τους δώσουν, τους δίνουν πατρίδα – γη και ύδωρ – και λαό να τον εκμεταλλευτούν , να τον στύψουν όπως θέλουν.
Και το οξύμωρο δεν είναι μόνο ότι καλείς τον κλέφτη και τον βιαστή στο σπίτι σου, το χειρότερο είναι ότι ο κλέφτης και ο βιαστής καλεί τον εαυτό του στο σπίτι σου, αφού οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και όσοι επιδίδονται σε αυτόν τον αγώνα είναι απευθείας υπάλληλοί τους.
Δεν χάθηκε μόνο το μέτρο και ο ορθός λόγος σε αυτή την χώρα (έχει αιώνες να περάσει από εδώ), χάθηκε και η λογική, χάθηκε η ουσία που κρύβουν οι λέξεις μέσα τους, χάθηκαν οι έννοιες και το περιεχόμενό τους.
Μας μιλούσαν για ανάπτυξη που έρχεται και ήλθε ακόμα μια χρονιά ύφεση. Το παγκόσμιο ρεκόρ επεκτείνεται για να γίνει αξεπέραστο, αυτό είναι το αποτέλεσμα των μέτρων τους, το ημιθανές σάπισε και σύσσωμος σχεδόν ο εν τη Βουλή “πολιτικός κόσμος”, ο πολιτικός διαμορφωτής της νεοελληνικής χαβούζας, διαγκωνίζεται στην επιβολή μέτρων του ίδιου περιεχομένου και σκοπού. Ακόμα και σε αυτό “απέτυχαν” τα μέτρα των μνημονίων, στο πανεύκολο να προσθέσεις μια τρίχα στο απόλυτο μηδέν της Ελλάδας. Γιατί σε κάτι που είναι μηδενικό το να προσθέσεις ένα ευρώ ή ένα δολάριο μπορείς ψευδεπίγραφα να το αποκαλέσεις “ανάπτυξη”, πρόοδο, βήμα για την σωτηρία. Αυτοί ούτε ένα μαραμένο λουλούδι στον τάφο της Ελλάδας δεν θέλουν να εναποθέσουν. Και είναι σαφές για όσους μπορούν ακόμα να σκεφτούν ότι σκοπός τους δεν είναι να δώσουν, αλλά να απογδύσουν, να γδάρουν και να πάρουν.
Σιχαμερές κουφάλες του καπιταλισμού γιατί δεν λέτε στους αδαείς οπαδούς σας, στους πιστούς και στους αδιάφορους αυτόχειρες ότι καπιταλισμός χωρίς χρήμα δεν γίνεται και δεν υπάρχει ; Γιατί δεν τους λέτε ότι μετατρέψατε τους ίδιους και κάθε γωνία της πατρίδας σε φτηνό μέσο παραγωγής ; Το Κεφάλαιο που λείπει και ποτέ δεν βάζουν στην πραγματικότητα οι επενδυτές του καπιταλισμού το αντικαταστήσατε με ανθρώπους και με κομμάτια γης, αέρα και θάλασσας της τρικυμισμένης αυτής πατρίδας.
Και είναι αιώνια η απάτη σας : δίνετε χάντρες και καθρεπτάκια χωρίς αξία για να αγοράσετε ανθρώπους και λαούς, γη και υπέδαφος.
Ετσι υποδουλώθηκε η ανθρωπότητα στο παρελθόν και έτσι υποδουλώνεται ξανά.
Και είναι δύο “κόσμοι” που συγκρούονται στην άνιση αυτή μάχη, ο κόσμος με κέντρο το κέρδος και το χρήμα και ο κόσμος με κέντρο τον άνθρωπο.
Δεν ξέρω βέβαια, εάν ακόμα και αυτοί που παλεύουν για τον άνθρωπο έχουν καταλάβει καλά ποιος είναι ο αγώνας τους και ο σκοπός του, αλλά η αλήθεια είναι ότι στέκονται στις δικές τους άνισες μάχες με πίστη και ας είναι ολιγάριθμοι. Για αυτό τους επαινώ, ακόμα και εάν κονιορτοποιηθούν από τις ορδές των βαρβάρων του κέρδους.
Ισως να είναι η ύστατη φορά που γράφω - κανείς δεν ξέρει. Ισως να είναι και πραγματικά μάταιο και κανείς στην πραγματικότητα να μην δίνει έδαφος για να εννοήσει τα γραφόμενα ενός ανθρώπου που δεν ζητάει τίποτα και δεν ελπίζει σε τίποτα, ζώντας ανάμεσα σε πλειοψηφίες ηλιθίων, να ξέρουν όμως οι “απέναντι” ότι ο σπόρος που θα τους κονιορτοποιήσει έχει πέσει ήδη στον πλανήτη και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να αποτρέψουν την εξαφάνιση του ποταπού είδους τους.


ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ : ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΜΕΣΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΠΡΑΞΑΝ

 Η διεθνής ιστορική εμπειρία και η λογική ανάλυση καταδεικνύουν ότι τα μνημόνια, ως εργαλεία επιβολής πολιτικής, θα πλήξουν καίρια τους βασικούς υποστηρικτές τους: την ελληνική ολιγαρχία του πλούτου και τον περίγυρό τους.
Βεβαίως, καρφί δεν μας καίγεται για την ολιγαρχία του πλούτου στην χώρα μας και όσους τους στηρίζουν ή στηρίζονται από αυτούς. Οι ίδιοι άλλωστε είναι που έγραφαν τμήματα των μνημονιακών μέτρων υπέρ τους και κατά του λαού και των εργαζόμενων ανθρώπων. Αυτοί είναι και οι βασικοί συντελεστές κατάπτυστων εκθέσεων και αξιολογήσεων, όπως αυτών του ΟΟΣΑ, που συμπεριλαμβάνονται στα μνημόνια.
Επειδή όμως οι περισσότεροι ήταν και παραμένουν “κατσαπλιάδες”, χωρίς ίχνος μάλιστα εθνικής συνείδησης, δεν μπόρεσαν να εννοήσουν, ούτε οι ίδιοι, ούτε οι υπάλληλοί τους (τύπου Στουρνάρα), να αναγνώσουν τα διεθνή ιστορικά δεδομένα, να αναλύσουν τις στρατηγικές και να τις προβάλουν στο μέλλον.
Είναι σαφές ότι στο στόχαστρο του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, που οι ίδιοι πιστά υπηρετούν, βρίσκονται πρώτιστα και κύρια οι Ελληνες ολιγάρχες και οι δραστηριότητες που ασκούν στην χώρα, οι οποίες και θα πρέπει να περάσουν στα χέρια ξένων πολυεθνικών. Κάθε τομέας που κρίνεται από τους ξένους στρατηγικός ή επικερδής θα κατακτηθεί από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Τα ιστορικά στατιστικά δεδομένα όχι μόνο δίνουν το συμπέρασμα, αλλά και το ποσοστό που απομένει στους ντόπιους ολιγάρχες, όταν μία χώρα δέχεται την νεοφιλελεύθερη εισβολή : 10% - 20% της προηγούμενης δραστηριότητας παραμένει στους ντόπιους ολιγάρχες. Το υπόλοιπο μεταβαίνει στις πολυεθνικές. Ποιοτικά δε, οι ντόπιοι μετατρέπονται σε υπεργολάβους με ποσοστά κέρδους που ορίζουν οι πολυεθνικές και δεν είναι ανώτερα του 5% - 8% (όταν επιβιώνουν οι ίδιοι και δεν αντικαθίστανται από νέους – βολικότερους στους ξένους).
Το εάν συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα στην χώρα μας, μπορεί να το δει κανείς στα ηχηρά αποτελέσματα που επέφερε ο “ανταγωνισμός” , όταν και όπου αυτός διεξήχθη (ή διεξάγεται) στον αυτό τομέα της οικονομίας μεταξύ πολυεθνικών και ημεδαπών εταιρειών. Δεν θα αναφερθούμε σε ονόματα ... σκεφτείτε μόνο ποιες ελληνικές επιχειρήσεις έκλεισαν τα τελευταία δέκα χρόνια, ποιες φυτοζωούν και ποιους είχαν ή, αντίστοιχα, έχουν απέναντί τους ... .
Το γιατί συμβαίνει αυτό στον ακραίο και χωρίς όρια καπιταλισμό έπρεπε να το έχουν σκεφτεί νωρίτερα, όταν συνεργούσαν και προπαγάνδιζαν την έλευσή του, και είναι απόλυτα εξηγήσιμο.
Από την ανυπαρξία κεφαλαίων για χρηματοδότηση, την μειονεκτική ποσοτικά και ποιοτικά δυνατότητα χρηματοδότησης, τους υπέρογκους τόκους, την μείωση της κατανάλωσης που επιφέρει η μείωση των μισθών και η ανεργία, την ελκυστικότητα της εσωτερικής υποτίμησης για πάμφθηνα και κερδοφόρα ξεπουλήματα κλπ. κλπ. κλπ. , έως – ακόμα – και την πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής σε εσωτερικό επίπεδο, δηλ. την μέθοδό τους για την επικερδή και προνομιακή συναλλαγή τους με το δημόσιο.
Σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις μετρήσεις, αναλύσεις, στρατηγικές, τακτικές και πρακτικές, ο ανταγωνισμός των ντόπιων ολιγαρχών με το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο με όρους και συνθήκες μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού έχει σίγουρο νικητή και σίγουρο χαμένο. Η ντόπια ολιγαρχία που προπαγάνδισε και στήριξε άκριτα αυτά τα μέτρα και επέλεξε την προβολή και εγκατάσταση στην εξουσία ηλίθιων ανίκανων πολιτικών (για να τους έχει του χεριού της) δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αυτοχειριάζεται, ενώ θεωρούσε και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να θεωρεί ότι η δολοφονία των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού θα λειτουργήσει υπέρ της επαυξάνοντας τα κέρδη και την ισχύ της ... . Φευ (!!!) όπου μπαίνουν οι ξένοι, οι Ελληνες ολιγάρχες θα τρέχουν σαν λαγοί και θα εξαφανίζονται, αφού οι ξένοι πέραν της ειδικής “τεχνογνωσίας” θα έχουν διαθέσιμα απεριόριστα κεφάλαια και όρους (νόμους) ελευθερίας κίνησης που τους βολεύουν και τους εξυπηρετούν, ενώ ταυτόχρονα θα στραγγαλίζουν τα ντόπια θύματά τους, από τις τράπεζες και τα ΜΜΕ έως το εμπόριο, τον τουρισμό και την βιομηχανία τροφίμων ... . Σε κάθε τομέα που περιλαμβάνεται στα μνημόνια και στην έκθεση του ΟΟΣΑ, οι Ελληνες ολιγάρχες θα εκλείψουν ή στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση θα αποτελέσουν σκέτη κομπαρσαρία των πολυεθνικών, που θα εκτελεί χωρίς κέρδος τις δύσκολες και αδιάφορες για τους ξένους “εργασίες”.
Ας σκεφτούν και οι ίδιοι και ας ανακαλύψουν ότι το συμφέρον τους ταυτίζεται στην φάση αυτή με το συμφέρον του λαού. Εάν το κατανοήσουν κάποιοι από αυτούς έχουν ελάχιστους μήνες μπροστά τους να “εφεύρουν” μία σοβαρή κυβέρνηση (εκτός του “δοτού” πολιτικού συστήματος και των υπαρχόντων κομμάτων) άλλης φιλοσοφίας, πολιτικής αντίληψης και τακτικής, για να περισώσουν και τους ίδιους τους εαυτούς τους ... . Ακόμα και εάν αυτή η κυβέρνηση ως “σοβαρή” και “συνετή” δεν περιλαμβάνει ανδρείκελά τους, το τίμημα που θα κληθούν να πληρώσουν θα είναι πολλές φορές μικρότερο από το τίμημα της καταστροφής που οι ίδιοι επέφεραν στον εαυτό τους. Ακόμα και εάν χαιρόμαστε με τα χάλια τους, ίσως είναι η τελευταία ευκαιρία για τους ίδιους, όχι μόνο να λειτουργήσουν για πρώτη φορά πατριωτικά, δημοκρατικά, δημιουργικά, αλλάζοντας άρδην αντιλήψεις, στρατηγική και φιλοσοφία, αλλά και να περισώσουν τους εαυτούς τους και την ίδια την Ελλάδα.


ΑΡΘΡΑ ΜΕΛΩΝ, ΔΗΜ. ΚΑΡΑΜΗΤΣΑΣ : ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Με την σύμφωνη γνώμη του συντρόφου Δημ. Καραμήτσα αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο του. Το είδαμε δημοσιευμένο σε πολλά σημεία χωρίς το όνομά του. Για εμάς στο Λαϊκό Κίνημα το κείμενο είναι συστατικό στοιχείο της αντίληψης και της σκέψης μας, του λόγου δημιουργίας και ύπαρξης του Λαϊκού Κινήματος. 


ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 Α. ΣΥΣΤΗΜΑ

Σύστημα είναι ο αλληλεπιδρών μηχανισμός και συνδυασμός κανόνων που διέπουν ενταγμένα σε αυτό υλικά και ενέργειες (δυνάμεις), ώστε αυτά να αποτελούν ένα ενιαίο λειτουργικό σύνολο.

Κοινωνικό σύστημα, αντίστοιχα, είναι ο αλληλεπιδρών μηχανισμός και συνδυασμός κανόνων που διέπουν ενταγμένους σε αυτό ανθρώπους, υλικά και ενέργειες (δυνάμεις), ώστε αυτά να αποτελούν ένα ενιαίο κοινωνικό σύνολο.

Οπως είναι ευνόητο τα ανωτέρω συστήματα διέπονται από δύο βασικές κατηγορίες κανόνων και νόμων.

Η πρώτη κατηγορία είναι οι φυσικοί – συμπαντικοί νόμοι που επιδρούν και καθορίζουν απευθείας και άμεσα την σύσταση και λειτουργία ενός συστήματος.

Η δεύτερη κατηγορία (και αναφέρομαι κυρίως στα κοινωνικά συστήματα) είναι οι κανόνες που προσθέτει ο άνθρωπος. Στην πραγματικότητα και για να λειτουργήσει ένα σύστημα, οι κανόνες αυτοί, καθώς ο ίδιος ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και υπακούει στους φυσικούς – συμπαντικούς νόμους, οφείλουν να υπακούουν στους νόμους της φύσης. Διαφορετικά και ανάλογα με την αντίθεση του συστήματος με τους νόμους αυτούς θα επέλθει αργά ή γρήγορα η κατάρρευσή του. Η συνθήκη «χρόνος» στο πλαίσιο αυτό είναι όρος σχετικού μεγέθους και εξαρτάται από τα μεγέθη και την πολυπλοκότητα του συστήματος. Αλλως ειπείν, η αντίληψη του χρόνου δεν είναι απότοκη της ύπαρξης κάποιου μέσα στο σύστημα, αλλά όρος που εξετάζεται στο ιστορικό διηνεκές και πέρα από αυτό, ακόμα και όταν η ιστορική καταγραφή δεν υφίσταται. Σε κάθε άλλωστε περίπτωση ο «ανθρώπινος χρόνος» είναι μέγεθος σχετικό και πεπερασμένο.

Τα κοινωνικά συστήματα έχουν μια βασική ειδοποιό διαφορά από τα λοιπά, είναι η λειτουργική ένταξη ανθρώπων σε αυτά με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών τους. Οι ίδιες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι απότοκες αυτής της αναγκαιότητας.

Αυτά βεβαίως ανήκουν στην θεωρητική σφαίρα και στις πηγές της κοινωνικής οργάνωσης, στα πρώιμα συστήματα της ανθρωπότητας.

Στην πραγματικότητα και στο διάβα της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη  τα κοινωνικά συστήματα οργανώθηκαν κατά τρόπο τόσο ολοκληρωτικό και απόλυτο, ώστε να τείνουν να μην επιτρέπουν καμία δράση κανενός έξω από τους μηχανισμούς τους. Η σκληρότερη, αλλά και πιο συχνή ποινή στην ανθρώπινη παρουσία στην Γη για την εξωσυστημική δράση ενός ανθρώπου είναι η εξόντωση, είτε άμεσα είτε έμμεσα.  

Τα κοινωνικά συστήματα που καταγράφονται στην ανθρώπινη ιστορία οργανώθηκαν όχι μόνο με την τάση της διατήρησης και αναπαραγωγής τους, αλλά και σταδιακά με την τάση του ολοκληρωτισμού και της καθολικής επικράτησης.

Στην πορεία αυτή, δυστυχώς, τα συστήματα έπαψαν να οργανώνονται από τους συγκοινωνούς ανθρώπους, αλλά η επιρροή στην επιβολή των κανόνων τους έγινε αντικείμενο της ισχύος συγκεκριμένων ανθρώπων ή ομάδων ανθρώπων.

Στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα π.χ. η θέσπιση των κανόνων λειτουργίας των ανθρώπων μέσα σε αυτό δεν ανήκει στον ίδιο βαθμό στον Χ μεγαλοτραπεζίτη και στην Ψ άνεργη.

Βεβαίως όλα τα κοινωνικά συστήματα υπακούουν στους νόμους της συμπαντικής και γήινης φύσης και για τον παράγοντα άνθρωπο, τέτοιος βασικός και κατανοητός από τους ανθρώπους νόμος είναι οι βιοτικές φυσικές τους ανάγκες. Αυτές αποτελούν την κυρίαρχη και αναπόφευκτη ανάγκη της ανθρώπινης οντότητας και ύπαρξης. Οι βιοτικές ανάγκες είναι ο νόμος του ανθρώπου και αιτία της συστημικής του κοινωνικής οργάνωσης. 

 Β.        ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο καπιταλισμός ως σύστημα που κυριαρχεί παγκόσμια εκμεταλλεύτηκε αυτές τις ανάγκες για να επηρεάσει τους ανθρώπους να ενταχθούν σε αυτόν και να τον ισχυροποιήσουν. Εδωσε σε περισσότερους και ανεξαρτήτως καταγωγής ανθρώπους το δικαίωμα στην χρήση αγαθών, το δικαίωμα σε στοιχειώδεις ελευθερίες και δυνατότητες. Δυστυχώς, το ίδιο αυτό σύστημα βάσισε την λειτουργία του στην μηχανιστική χρηστική αντίληψη των ανθρώπων που εντάσσονται σε αυτό και μάλιστα με δύο κύριους άξονες: την αντίληψη της προτεραιότητας της παραγωγικής διαδικασίας (πέρα και πάνω από τον άνθρωπο και τις ανάγκες του) και την πλασματική αξιακή οικονομική αποτίμηση των πάντων.
Είναι δηλαδή ένα σύστημα κατ’ ουσία «αντιανθρώπινο», που δεν δημιουργήθηκε ούτε λειτουργεί με σκοπό, κριτήρια, κανόνες και στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών, αλλά την εκμετάλλευσή της κάλυψής τους.

Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίφαση του καπιταλισμού με την ανθρωπότητα, αυτή είναι και η αιτία της καταστροφικής αποτυχίας του να απελευθερώσει τους ανθρώπους, να τους εκφράσει πραγματικά, να τους καλύψει ως οντότητες και ως κοινωνίες. Ο καπιταλισμός έχει εγγενή αντιανθρώπινα χαρακτηριστικά και για τον λόγο αυτό είναι καταδικασμένος στην αποτυχία. Η κυρίαρχη αυτή και κεντρική αντίφαση είναι αυτή που γεννά μια σειρά από ψυχολογικά φαινόμενα ακόμα και στους ακραία ευνοημένους από το σύστημα.

Η διατήρηση του καπιταλισμού οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι στο πλαίσιο της εκμεταλλευτικής δράσης του εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες (και πραγματικές και επίπλαστες που δημιουργεί ο ίδιος). Περαιτέρω, η αντοχή του βασίζεται στην δημιουργία μιας κουλτούρας εσωτερικής βελτίωσης, βασισμένης στην λογική της πυραμίδας (δηλ. της προσδοκίας του «καλύτερου»). Κατά συνέπεια δεν έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον φυσικό νόμο, αφού αντικείμενό του είναι και η κάλυψη αναγκών (έστω υπό την εκμεταλλευτική σκοπιμότητα και συνθήκη). Στο δε πλαίσιο της απρόσκοπτης εξέλιξής του αυτή θα έλθει είτε από εσωτερικό μετασχηματισμό εξουσιών είτε από την στυγνή εκμετάλλευση της φύσης (ήτοι την εξελικτική αντίθεση με το φυσικό νόμο).     

Το σύστημα του καπιταλισμού από την γέννηση – επινόησή του δεν έχει ως στόχο την κάλυψη των ανθρωπίνων αναγκών και την βελτίωση των συνθηκών ζωής του είδους, αλλά την εκμετάλλευση αυτής της ανάγκης των πολλών υπέρ λίγων. Αυτοί οι «λίγοι» είναι όσοι ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, δηλ. τα εργαλεία όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός είναι όμως και ένα σύστημα κατά βάση παραγωγικό, δημιουργήθηκε και οργανώθηκε γύρω από την παραγωγική διαδικασία, αυτό σημαίνει ότι οι λειτουργικές του δομές είναι οργανωμένες γύρω από την παραγωγή και με σκοπό αυτή. Στην δομική του συγκρότηση, στο «DNA» του, ο καπιταλισμός εντάσσει και τον ανταγωνισμό, δηλ. την προσπάθεια για περισσότερα, καλύτερα και πιο εκμεταλλεύσιμα υλικά και υπηρεσίες, ήτοι για μεγαλύτερη εκμεταλλευσιμότητα της παραγωγής. Ο ανταγωνισμός ουσιαστικά αφορά το στάδιο της κατανάλωσης, εκεί στρέφεται, αφού στο στάδιο αυτό υλοποιείται και ολοκληρώνεται η εκμετάλλευση των ανθρώπων και των αναγκών τους. Υφίσταται δηλ. ένα στάδιο εκμετάλλευσης των ανθρώπων και των αναγκών τους στην παραγωγική καπιταλιστική διαδικασία που ολοκληρώνεται και υλοποιείται στην φάση της κατανάλωσης. Στην πραγματικότητα, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν υπαγορεύεται από καμία ανθρωποκεντρική ή ανθρωπιστική θεώρηση και σκοπό, αλλά από την τάση και ανάγκη της επικράτησης σε οικονομικό επίπεδο και κατ’ επέκτασης και μέσα στο σύστημα του καπιταλισμού σε κάθε επίπεδο.

Ως σύστημα, ο καπιταλισμός και κατ’ ακριβολογία οι καπιταλιστές και οι θιασώτες του συστήματος αυτού, φρόντισαν να οργανώσουν συστηματικά και απόλυτα το σύνολο της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων (φιλοσοφία, πολιτικό σύστημα, νομικό σύστημα, σύστημα ελέγχου και καταστολής, παιδεία κλπ.)  κατά τον τρόπο που βολεύει το ίδιο το σύστημα, το σύστημα παραγωγής και εκμετάλλευσης.

Λίγες εύκολες και απλές σκέψεις από τον καθένα μας, θα μας κάνουν να καταλάβουμε ότι αυτό που είμαστε, το «είναι» μας, δεν ορίζεται στον καπιταλισμό από τα πραγματικά μας χαρακτηριστικά, αλλά από την θέση στην οποία μας χρησιμοποιεί το σύστημα του καπιταλισμού.
Τα πάντα γύρω μας, το σπίτι μας, ο τρόπος που ζούμε μέσα και έξω από αυτό, οι κανόνες της συμπεριφοράς, της δράσης, της αντίδρασης, της ανοχής, το πότε ξυπνάμε, το πότε κοιμόμαστε ή μπορούμε να κοιμηθούμε, το τι γνωρίζουμε, το τι αγνοούμε, το πόση ώρα διαθέτουμε για τον εαυτό μας ή τους άλλους, όλα οργανώνονται με βάση το σύστημα του καπιταλισμού. Εάν αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει κάθε τι στην χωή μας και γιατί συμβαίνει με τον τρόπο που συμβαίνει στο τέλος των απαντήσεων θα καταλήξουμε στην συστημική εξάρτηση του ανθρώπου και στο ίδιο το σύστημα. Αυτό τάσσει, προστάζει, διατάζει, οργανώνει και ρυθμίζει.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι όλη αυτή η διαδικασία γίνεται όχι με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, όχι με μία ματιά στην ανθρώπινη υπόσταση και στις πραγματικές ανάγκες και δυνατότητές του ανθρώπου, αλλά οργανώνεται και υφίσταται (και εμείς μαζί με αυτά) με βάση το σύστημα και την λειτουργία του. Στην πραγματικότητα και όπως προαναφέρθηκε οι ανθρώπινες κοινωνίες και το σύστημα διατάσσονται και ρυθμίζονται με βάση τα κριτήρια της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Κριτήριο του συστήματος στην παραγωγική πλευρά του είναι η λειτουργία των ανθρώπων σύμφωνα με τους όρους που τάσσουν οι μηχανές και οι μηχανισμοί παραγωγής εν γένει. Κριτήριο του συστήματος στην διαδικασία της κατανάλωσης είναι η ώθηση προς συγκεκριμένα κάθε φορά αγαθά με κριτήριο όχι τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά την εκμεταλλευσιμότητα αυτών από τους «άρχοντες» στο σύστημα.
Ετσι, σε καμία περίπτωση ο άνθρωπος δεν είναι το κέντρο του καπιταλιστικού συστήματος, ούτε η βελτίωση της ζωής του ή η κάλυψη των βιοτικών του αναγκών είναι ο σκοπός του.
Σκοπός του καπιταλιστικού συστήματος είναι η εκμεταλλευτική πάντων διαδικασία, τόσο παραγωγικά όσο και καταναλωτικά.
Το πολιτικό σύστημα, οι νόμοι, οι άνθρωποι και τα επαγγέλματά τους, τα πάντα όσα βιώνουμε και είμαστε πέρα από την φύση μας ορίζονται από το σύστημα. Σε ένα άλλο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης επαγγέλματα όπως του υπαλλήλου, του μισθωτού εργάτη, του εμπόρου, του μεσίτη, του δικηγόρου, του δικαστή και χιλιάδες άλλα, ούτε θα υπήρχαν, ούτε (ακόμα και εάν υπήρχαν με οποιαδήποτε μορφή) θα ήταν τα ποιοτικά τα ίδια, ούτε θα είχαν το ίδιο περιεχόμενο και ουσία. Η βίωσή μας όλη ορίζεται από το σύστημα και δυστυχώς το ίδιο το σύστημα δεν ορίζεται από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, δεν ορίζεται από την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων, αλλά από την λειτουργία των μηχανισμών παραγωγής – ανάλωσης και με στόχο την εκμετάλλευση της ανθρώπινης υπόστασης.   

Σε ένα σύστημα που είναι οργανωμένο κατά τον αντιανθρώπινο τρόπο αυτό, όσα δεν είναι ανεκτά από αυτό καταδικάζονται, πολεμούνται με σκοπό να εξαφανιστούν για να μην διαταραχθεί η λειτουργία του. Η εξαγορά ή η καταστροφή ανθρώπων που μπορούν να το βλάψουν και να το αποδομήσουν είναι μία ακόμα έκφανση της αντίληψης του συστήματος και απόδειξη της αντιανθρώπινης εκμεταλλευτικής δομής του.

Εάν αφήσουμε το μυαλό μας ανοικτό θα αντιληφθούμε πως το σύνολο των πραγμάτων και καταστάσεων που βιώνουμε ως κοινωνική συνθήκη είναι κομμάτι και παράγωγο αυτού του συστήματος. Πως το ίδιο το σύστημα δημιουργεί κουλτούρες και τρόπους ζωής, δράσης και αντίδρασης και εν τέλει εκμεταλλεύεται ακόμα και τις «αντι-κουλτούρες», όταν τις εντάξει στους μηχανισμούς παραγωγής – κατανάλωσης, ήτοι εκμετάλλευσης.
Ακόμα και οι περισσότερες αντιδράσεις μας σε «κακώς κείμενα» αναφέρονται κατά βάση στην αντίθεσή τους με συστημικές λογικές, κανόνες και ακολουθίες. Ουσιαστικά η αντίληψη των πλειοψηφιών των ανθρώπων για την ζωή τους προέρχεται μέσα από τις διδαχές και τις βιωματικές συνθήκες που δημιουργεί το σύστημα και δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη θεωρούν ότι το σύστημα αυτό είναι κάτι προδεδομένο, μεταφυσικό, ανυπέρβλητο και το μοναδικό δυνατό. Βεβαίως την ίδια ίσως αντίληψη να είχαν για την «ελέω Θεού μοναρχία» οι υπήκοοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των αυτοκρατοριών και βασιλείων που την διαδέχθηκαν. Το ίδιο και οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, οι Βαβυλώνιοι, οι Ινδιάνοι της Αμερικής και όλοι οι λαοί του πλανήτη που βίωσαν επί χιλιάδες χρόνια μέσα σε άλλα κοινωνικά συστήματα.

Γ. ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ : Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

             Το πρώτο πράγμα που θέλω γράφοντας αυτές τις γραμμές είναι να εννοήσουμε όλοι, ότι το σύστημα είναι ένα δημιούργημα των ανθρώπων, πως εμείς το δημιουργούμε και το συγκροτούμε και κανένας «Θεός», δαίμονας, συμπαντική δύναμη ή οποιαδήποτε άλλη μεταφυσική υπόσταση και οντότητα.
Τα  κοινωνικά συστήματα είναι ανθρώπινα δημιουργήματα.

Αυτό σημαίνει πως μπορούν να αλλάξουν, να μετατραπούν, να εξαφανιστούν, να γεννηθούν νέα.

Η συνειδητοποίηση των ανωτέρω είναι δυνατόν να γεννήσει, να εκκινήσει την διαδικασία μεταβολής του κοινωνικού συστήματος, από ένα σύστημα εκμεταλλευτικής ανισότητας των ανθρώπων (στον καπιταλισμό ισχύ η διάκριση με βάση την παραγωγική και καταναλωτική δύναμη και οντότητα του καθενός) σε ένα σύστημα ισότητας κάλυψης των ανθρωπίνων αναγκών.

Είναι συνεπώς σαφές το τι συμβαίνει γύρω μας, όπου όλα μετριούνται στην κλίμακα χρήματος – κέρδους – υπεραξίας. Tο κύριο ζήτημα, το πρόβλημα του συστήματος του καπιταλισμού απέναντι στην ανθρωπότητα, δεν είναι μόνο ότι έχει καταλάβει και εκμεταλλεύεται τα πάντα (αυτός είναι ο γενετήσιος σκοπός του), αλλά και συναφές και συναντίστοιχο πρόβλημα του συστήματος είναι και το ότι οι δομές και οι σκοποί του δεν έχουν ως σκοπό την κάλυψη των αναγκών του ανθρώπου, την βελτίωση των συνθηκών ζωής του, την βελτίωση και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, παρά μόνο την εκμετάλλευσή τους. Σκοπός του συστήματος είναι το κέρδος και η εξουσία που προσφέρει σε κάποιους. Αυτό είναι το πρόβλημα του, ότι δηλ. παρότι πρόκειται για ένα σύστημα που δημιούργησαν άνθρωποι, παρότι πρόκειται για ένα κοινωνικό σύστημα, η λειτουργία του δεν έχει στόχους ανθρωποκεντρικούς, αλλά στόχους ουσιαστικά απάνθρωπους, έξω από την φύση και τις ανάγκες μιας κοινωνίας ανθρώπων. Το κέρδος, η εξουσία, η δύναμη, η επικράτηση αποτελούν αξιακά του δεδομένα και με αυτός και άλλους παρεμφερείς με αυτούς σκοπούς οργανώνεται και λειτουργεί.

Οι άνθρωποι στο σύστημα του καπιταλισμού δεν αποτελούν το κέντρο της κοινωνίας αλλά ένα μέσο, ένα συστημικό γρανάζι για την επίτευξη στόχων που χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται τις απαράγραπτες βιολογικές – βιοτικές  ανάγκες του ανθρώπινου είδους. Ο άνθρωπος είναι εργαλείο του συστήματος και όχι το σύστημα εργαλείο του ανθρώπου και της ανθρωπότητας.

Τις τελευταίες δεκαετίες οργανώθηκε, επικράτησε και λειτουργεί ένα κοινωνικό σύστημα παγκόσμιας επικράτησης και ισχύος (παγκοσμιοποίηση), το οποίο δεν είναι ανθρωποκεντρικό, δεν είναι ανθρώπινο. Αδιαφορεί για τα παιδιά που πεθαίνουν από απλές ασθένειες, για τους πεινασμένους, τους καταφρονεμένους. Ανταλλάσσει με αδιαφορία και κερδοφόρο χαρά ανθρώπους με μηχανές, τους αχρηστεύει στην ανεργία, αδιαφορεί για την πραγματική χρησιμότητα και αξία όσων παράγει αρκεί να πωλούν με καλά κέρδη, αδιαφορεί για τις συνέπειες της χρήσης χημικών και τοξικών, αδιαφορεί για την φύση και την βλέπει ως πεδίο κέρδους, αδιαφορεί για τον ασθενή ως άνθρωπο και τον βλέπει ως κόστος ή κέρδος. Ουσιαστικά, το σύστημα λειτουργεί σε κάθε του επίπεδο ως μία κρεατομηχανή που αλέθει ανθρώπους και λαούς για να ταϊστούν κάποιοι άλλοι.
Το σύστημα έφτασε στο σημείο να επιθυμεί να ορίζει σχεδόν ολοτικά τον προορισμό ολόκληρων λαών.

Οπου και να κοιτάξετε θα διαπιστώσετε ότι το ανθρώπινο είδος χρησιμοποιείται από το σύστημα και δεν το χρησιμοποιεί. Θα δείτε ότι το σύστημα δεν λειτουργεί για εσάς, δεν λειτουργεί για τον άνθρωπο, αλλά για την εκμετάλλευσή του, όπου και εάν κοιτάξετε και σκεφτείτε με ανοικτό μυαλό θα δείτε απανθρωπιά ή αδιαφορία για τον άνθρωπο και την εξωγενή θέσπιση προορισμών και στόχων για τον καθένα από εμάς και για τις κοινωνίες μας.    

            Είναι ευνόητο ότι αυτό το αδηφάγο σύστημα οφείλει να γκρεμιστεί συθέμελα, όχι από την εντροπία του και όχι με τον μετασχηματισμό του σε κάτι ακόμα χειρότερο, αλλά με την θετική θέση και πρόταση ενός συστήματος που θα έχει ως κεντρικό στοιχείο του τον άνθρωπο.

            Η «εφεύρεση», γέννηση και συγκρότηση ενός κοινωνικού συστήματος που θα θέτει ως κέντρο του τον άνθρωπο και σκοπό του την κάλυψη των αναγκών του (και όχι παραγωγικότητες, υπεραξίες, κέρδη και διάφορες άλλες αχρειότητες και βαρβαρότητες) είναι όχι μόνο αναγκαία και απολύτως εφικτή.

            Ξεκινώντας από την διαπίστωση ότι ο άνθρωπος είναι ένας βιολογικός μηχανισμός με συγκεκριμένες βιοτικές ανάγκες και θέτοντας ως κεντρικό όρο για την δημιουργία του συστήματος ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει εξασφαλισμένες τις βιοτικές του ανάγκες με ισότητα, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο σύστημα, ένα νέο κοινωνικό σύστημα που θα υφίσταται και θα λειτουργεί με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Ολόκληρη η αξιακή θεώρηση των πραγμάτων, των κανόνων, των νόμων του πρέπει να αλλάξει και να είναι ενταγμένη στον σκοπό αυτό. Μόνο τότε θα μπορούμε να δημιουργήσουμε πραγματικά ανθρώπινες κοινωνίες, πραγματικές ανθρώπινες ζωές, πραγματικά ανθρώπινες συγκροτήσεις. Αυτό θα είναι το κλειδί για να οδηγηθεί ο άνθρωπος και η ανθρωπότητα σε ένα πραγματικό προτσές. Εάν η ανθρωπότητα δημιουργήσει ένα σύστημα απελευθέρωσης με κέντρο τον άνθρωπο, τότε μόνο θα μπορέσει αυτός να ανακαλύψει την ταύτιση με τους συμπαντικούς νόμους και να προχωρήσει μπροστά. Οσο η ανθρωπότητα βιώνει την υποτέλεια και την μιζέρια του καπιταλισμού λύσεις και πραγματική πρόοδος δεν υπάρχει.
Η δημιουργία ενός κοινωνικού συστήματος που θα θέτει ως κεντρική δομική του αξία τον άνθρωπο και θα λειτουργεί με στόχο την κάλυψη των αναγκών του με την κατανόηση των συνθηκών των φυσικών νόμων είναι απλή και εφικτή. Με άξονα την ισότητα σε κάθε κοινωνικό επίπεδο και την πολιτική έκφρασή της (πραγματική ή «άμεση» δημοκρατία) και κυρίαρχο κανόνα σε κάθε απόφαση την αξία του ανθρώπου και την εξυπηρέτηση των αναγκών του, μπορούμε εύκολα να δημιουργήσουμε ένα σύστημα αξιών που θα αντικαταστήσει το φαύλο, απάνθρωπο και καταστροφικό σύστημα του καπιταλισμού.
            Το πρώτο βήμα είναι να εννοήσουμε τι σημαίνει σύστημα και πως λειτουργεί. Το με ποιο τρόπο μας θέτει ως αυτονόητες τις δοξασίες, τα δόγματα και τις αξιακές λειτουργίες του. Το με ποιο τρόπο το σύστημα μας αναλώνει και μας χρησιμοποιεί στην μηχανή του και ως αναλώσιμα υλικά. Για να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία έγραψα αυτό το άρθρο, για να εννοήσουμε, να συλλάβουμε, να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά που βιώνουμε είναι απλά ένα σύστημα. Ένα σύστημα που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι διαφορετικό, ανθρωποκεντρικό, ουσιαστικό και πως σήμερα σπαταλάμε τη ζωή μας, την αναλώνουμε σε συνθήκες, όρους και διαδικασίες χωρίς καμία σχεδόν πραγματική βιοτική αξία, αλλά και με καταστροφικές συνέπειες για το είδος μας.
            Εάν καταλάβουμε, εάν κατανοήσουμε πόσο βλακωδώς και καταστροφικά αναλώνουμε τη ζωή μας ενταγμένοι σε αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης είναι θέμα χρόνου να επαναστατήσουμε και να το αλλάξουμε. Το κοινωνικό σύστημα είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα, άνθρωποι το φτιάχνουν και το συγκροτούν και άνθρωποι το καταρρίπτουν. 

Η πρόταση ενός άλλου συστήματος είναι έτοιμη. Ας είμαστε σε εγρήγορση … . 

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΠΕΕΕΕ


                                   Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΠΕΕΕ…»


            Νεοέλληνας : μια ζωή στο μαντρί …

Α.        Μια βαθύτερη ματιά στην ελληνική κοινωνία μας δίνει την επίγνωση ότι ο κοτζαμπασισμός δεν νικήθηκε ποτέ. Τι κι αν χύθηκαν ποτάμια από αίμα αγνών Ελλήνων αγωνιστών για να δημιουργηθεί ένα κράτος ελεύθερων ανθρώπων, τι και αν στην πορεία χάθηκαν άνθρωποι και ψυχές στον αγώνα για την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, ο κοτζαμπασισμός δεν νικήθηκε. Απλά μεταβλήθηκε, μετατράπηκε σε άλλου τύπου επιχείρηση. Στην Ελλάδα η «βιομηχανική επανάσταση» και ο καπιταλισμός μετέτρεψαν τον κοτζαμπάση γαιοκτήμονα σε επιχειρηματία, βιομήχανο, πολιτικό. [1]
Κουβαλώντας την ίδια λογική κυριαρχίας στον λαό, που τους συνοδεύει αιώνες, φρόντισαν πρώτα ανατρέψουν - ακόμα και βίαια - όσους προσπάθησαν να μειώσουν ή να εξαφανίσουν την ισχύ τους και να μην επιτρέψουν να σηκώσει κεφάλι σε κάθε επίπεδο αυτός ο λαός.
Οντας (χωρίς να το γνωρίζουν οι περισσότεροι) πλατωνιστές, φρόντισαν να συγκροτήσουν τη νέας μορφής ολιγαρχία της χώρας και να την στελεχώσουν με τέκνα, ανηψιούς και διάφορους άλλους πρόθυμους οσφυοκάμπτες.
Β.        Αυτοί νεμήθηκαν τον πλούτο της χώρας, αυτοί νεμήθηκαν κάθε μορφής επένδυση και χρηματοδότηση, αυτοί νεμήθηκαν μέσα από τα αστικά κόμματα την εξουσία. Δημιούργησαν στην Ελλάδα μια κυρίαρχη αντίληψη και μια κυρίαρχη κουλτούρα δυτικότροπης προέλευσης για να ξεχωρίζουν από το «λαουτζίκο»,  δημιούργησαν την κυρίαρχη αντίληψη «περί του ζειν και του ευ ζειν». Από τα  ακραία φαινόμενα του «γκροτέσκου» της μαντάμ Σουσού, έως τα ευρύτατα προβαλλόμενα «ξέκωλα της Μυκόνου» και τα γιγάντια κότερα, η διαφορά είναι μόνο χρονική. Η πολιτισμική ταυτότητα, η «κουλτούρα» και η αντίληψη παραμένει η ίδια. Η λογική του τσέλιγκα και του μεγαλογαιοκτήμονα παρέμεινε η ίδια και την ίδια λογική και αντίληψη πέρασαν μέσα από την επίσημη εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και την ευρύτερη κοινωνική παιδεία.
            Αμεσοι αρωγοί τους στον μετασχηματισμό και στην διατήρησή τους ήταν όσα αυτοί επέλεξαν και επέβαλαν στον ελληνικό λαό: ο καπιταλισμός σαν σύστημα οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης και η ψευδοδημοκρατία σαν σύστημα πολιτικής οργάνωσης. Με την τρομοκρατία του φόβου της πείνας και την κατοχύρωση της εξουσίας στην πλευρά τους, θεσπίζοντας νόμους και κυβερνώντας επέβαλλαν στον κολίγο, τον άκληρο , τον μικροϊδιοκτήτη γης και μετά τον πρόσφυγα, τον κατατρεγμένο, τον εργάτη, τον φοβικό μικροαστό την δική τους αντίληψη ζωής, που όλους αυτούς τους ήθελε στο μαντρί … .
            Ο καπιταλισμός, που λογίζει τους ανθρώπους ως ανταλλακτικά και κομμάτια των μηχανών παραγωγής στα εργοστάσια του κάθε κέρδους του, βόλευε την μεταλλαγή στους ρόλους και βολεύει μια χαρά την διατήρησή των κοτζαμπάσηδων στην ουσιαστική εξουσία. Παράλληλα, ο καπιταλισμός έχει και αυτός ανάγκη από την χρησιμοποίηση μεγάλου αριθμού όχι ιδιαίτερα ειδικευμένων ανθρώπων για τις λειτουργικές του δραστηριότητες : μέτρια ειδικευμένοι εργαζόμενοι – ελάχιστα εκπαιδευμένοι καταναλωτές των προϊόντων του καπιταλισμού – όλοι δέσμιοι της κουλτούρας και της αντίληψής ζωής του καπιταλισμού.   Η αντίληψη «είσαι όσα χρήματα έχεις» μαζί με όσα αυτό σηματοδοτεί, ακόμα και στην αντίληψη μιας μικροκουλτούρας, ενός «στυλ» διαπότισαν την ελληνική κοινωνία (όπως και την παγκόσμια πραγματικότητα). Μόνο που στην Ελλάδα υπήρχε η μακραίωνη παράδοση του τσέλιγκα, του μεγαλογαιοκτήμονα, του «κατ’ επάνω», του αρχαίου πλούσιου αριστοκράτη ευγενούς γενιάς στην οποία προσέφεραν θεωρητική κάλυψη οι παραλογισμοί του Πλάτωνα και της Ιδανικής Πολιτείας του …[2] . Ετσι, τον κολίγο τον μετέτρεψαν σε «ελεύθερο εργάτη» ενταγμένο σε μία νέα μηχανή δουλείας. Αν πριν η βίωση του κολίγου εξαρτιόταν από τον τσιφλικά, τώρα εξαρτάτο από το αφεντικό, τον εργοδότη. Στην κεφαλή της νέας κοινωνικής πυραμίδας τοποθετήθηκαν και τοποθετούνται οι γόνοι και απόγονοι … .            
            Η ψευδοδημοκρατία ήταν το άλλο μαύρο χέρι της συντήρησης. Στον τόπο που διώχθηκαν από τον λαό και καταργήθηκαν οι βασιλιάδες, στον τόπο που σατιρίστηκε, εκμηδενίστηκε και φιλοσοφικά νικήθηκε η «εξ αίματος αριστοκρατία» και ο «πλούτος», στον τόπο που εφευρέθηκε η δημοκρατία και στον λαό που πέθανε για την λευτεριά του, μας επέβαλλαν βασιλιάδες, αυλές, παλάτια, κυβερνητάδες και υπουργούς, ελέω Θεού στην αρχή, ελέω της Ελλάδος (και όχι των Ελλήνων) στην συνέχεια. Ακόμα και ο Πλάτωνας θα συμφωνούσε πως το πολίτευμα αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία, που δίνει την απόλυτη εξουσία σε ελάχιστους  να ορίζουν τους πολλούς. Θα συμφωνούσε ευτυχής μάλλον και ο Πλάτων, ότι η ισότητα που διακηρύσσει η ψευδοδημοκρατία ισχύει μόνο μετά θάνατον, ότι η έννοια «Πολίτης» είναι κάτι που μόνο γράφεται στην υποχρεωτική ταυτότητα του ζωντανού και η συμμετοχή του λαουτζίκου είναι ένα βέλασμα και αυτό όποτε ορίσει ο τσοπάνος, ότι θέλει να ακούσει τα πρόβατα … .     
            Για αυτό η χώρα αυτή πρέπει να μετονομαστεί. Να αφαιρεθεί από το όνομά της το δοξασμένο όνομα της Ελλάδας και των Ελλήνων και να μετονομαστεί σε «Δημοκρατία των Μπέεεε».
           
Γ.         Αν θέσουμε παράλληλα την Ελλάδα και ένα μαντρί και τα εξετάσουμε θα καταλάβουμε το ορθό του παράδοξου φαινομενικά αιτήματός μου. Δεν προσπαθώ να αποδείξω ότι το πολίτευμα της χώρας δεν είναι η «Δημοκρατία». Αυτό το αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπος που έχει στοιχειωδώς μελετήσει πολιτική ιστορία και σέβεται στο  ελάχιστο τον εαυτό του. Αυτό που ταυτίζεται εντυπωσιακά στα παραπάνω υποσύνολα και αποδεικνύει πολυετή ιστορική συνέχεια είναι το σύνολο της υπόστασης και λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους.
Όπως και το μαντρί έτσι και η Ελλάδα και μάλιστα με δογματοποιημένη πολλές φορές την περί κυριότητας αντίληψη (π.χ. ανήκομεν εις στην Δύσιν, ανήκομεν εις την Μ. Βρετανίαν, εις τις Η.Π.Α., ανήκομεν στην Ευρώπην κ.ο.κ. και γενικώς ανήκομεν …), ανήκει σε κάποιο αρχιτσέλιγκα. Δεν είναι δυνατόν το μαντρί «η Ελλάς» να μην ανήκει σε κάποιον, διότι η περί ετεροκυριότητας αντίληψη διατρέχει τις διδαχές του συστήματος, όπως το διατρέχουν οι διδαχές περί ανωτερότητας κάποιων άλλων και περί κατωτερότητας του μαντριού και του πληρώματος του (δηλ. των ντόπιων προβάτων: του «λαουτζίκου»). Μετά τον διεθνή αρχιτσέλιγκα τοποθετείται ιεραρχικά κάποιος ντόπιος τσέλιγκας, ο οποίος αναλαμβάνει την γενική διαχείριση του μαντριού και αυτός τοποθετεί τον αρχιτσοπάνο, τους υποτσοπάνους-βοηθούς και τα τσοπανόπουλα, ώστε το κοπάδι των προβάτων να είναι αποδοτικό. Μήπως δεν είναι ανάλογη της διάρθρωσης της Ελλάδας αυτή η περιγραφή ;
Για να το κάνω ακόμα πιο ενδιαφέρον σας υπενθυμίζω ότι αυτοί επιλέγουν και τα τσοπανόσκυλα, αλλά τα τσοπανόσκυλα είναι διαχρονική ανάγκη του συστήματος.  Ποια είναι στην Ελλάδα τα τσοπανόσκυλα ; Αν δεν το έχετε αντιληφθεί. Σταματήστε αμέσως το διάβασμα του κειμένου και δείτε την μεσημεριανάδικη εκπομπή που γράψατε σε DVD  για να μην τη χάσετε !.  Τα τσοπανόσκυλα είναι αυτά που προσέχουν τα πρόβατα να μην φύγουν σε «άλλες Πολιτείες», αυτά που γαβγίζουν και δαγκώνουν τα απείθαρχα πρόβατα και ενίοτε «εκ δικαιολογημένης – κατά το τσοπάνο – ταραχής και υπέρβασης των ορίων της άμυνας προκληθείσας υπό των ιδίων των προβάτων», σκοτώνουν και κανένα. Δεν γίνεται μαντρί χωρίς τσοπάνο και σκυλιά … . Όπως και στην ουσία έτσι και στην αλληγορία τα τσοπανόσκυλα είναι και αυτά όντα που λογίζονται πως ανήκουν στο ζωϊκό βασίλειο, όπως και τα πρόβατα. Απλά τα τσοπανόσκυλα, παρότι ζώα, επιλέγονται για άλλο ρόλο.
            Οπως και στην λειτουργία της δημοκρατίας του καπιταλισμού, τα ζώα είναι αυτά που παράγουν. Βγαίνουν τα «ζωντανά» το πρωί από τη στάνη, όπου προσπαθούσαν όλη νύχτα να κοιμηθούν στριμωγμένα, και με την καθοδήγηση και επίβλεψη του τσοπάνου, των βοηθών του, των τσοπανόπουλων (εκπαιδευόμενοι) και την συνοδεία των σκύλων οδηγούνται υποχρεωτικά όπου επέλεξε το σύστημα (συγγνώμη, η «τσοπανοδιοίκηση» ήθελα να γράψω) ότι είναι η καλύτερη περιοχή για βοσκή. Κατά την πορεία και την παραμονή απαγορεύονται και τιμωρούνται αυστηρώς οι παρεκκλίσεις, ακόμα και οι τυχαίες. Περί αυτονομήσεως και ελευθερίας ουδείς λόγος και ούτε τα πρόβατα το σκέπτονται πια, διότι, ως γνωστόν, έχουν διδαχθεί ότι καραδοκούν οι λύκοι … . Ασχέτως εάν οι λύκοι δεν υπάρχουν ή δεν είναι λύκοι τελικά, ασχέτως εάν οι λύκοι τρώνε τα πρόβατα όταν πεινούν ενώ το σύστημα των τσοπάνηδων τα τρώει εκ συστήματος, ασχέτως εάν τα πρόβατα τελικώς εξοντώνονται από το σύστημα για να παραχθεί κέρδος, η αντίληψη ότι «έξω από το μαντρί σε τρώνε οι λύκοι» είναι μια κυρίαρχη διδαχή που πείθονται να πιστεύουν οι άνθρωποι (λάθος και πάλι : τα πρόβατα εννοούσα). Είναι μια διδαχή δομική για την «εύρυθμη» λειτουργία του συστήματος, εξ ου και το λαϊκό ρητό «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Φόβος λοιπόν και πάλι φόβος, ως διαβατήριο της ευνομίας, της τάξεως, αλλά και της εν στάνη ζωής. Εν ανάγκη και για την απόδειξη της ορθότητας της αντίληψης εφευρίσκουμε ή δημιουργούμε λύκους για να φάνε κανένα ατίθασο πρόβατο και να παραδειγματιστούν τα υπόλοιπα στον φόβο της ελευθερίας και στην αναγκαιότητα του συστήματος που προστατεύει από τον φόβο δια του φόβου.
            Το σύστημα έχει την λειτουργική του ταυτότητα και οντότητα. Τα πρόβατα, όπως και οι κάτοικοι της «Δημοκρατίας των Μπέεεε», δεν ταϊζονται από τρίτους. Εργάζονται μόνα τους για να βρουν την τροφή, πάντα στα όρια που επιβάλλει το σύστημα και ο τσοπάνος. Είναι όμως μέσα στα πλαίσια αυτά «υπεύθυνοι και ελεύθεροι πολίτες», συγνώμη πρόβατα ήθελα να σημειώσω!!!  Τα πρόβατα, κατόπιν της βρώσεως της τροφής που μόνα τους εξευρίσκουν, παράγουν γάλα, αρμέγονται τακτικά από τρίτους και μόνο το ελάχιστο αναγκαίο γάλα αφήνεται για τα μικρά τους. Κουρεύονται απάξ ετησίως, ως να φορολογούνταν, και το χείριστο όλων: επιλέγονται για θυσία στον βωμό του κέρδους, διότι ως γνωστόν το μαντρί έχει λειτουργικά έξοδα και κάποιος πρέπει να τα πληρώσει.
Ιδιαίτερα δε, όταν το μαντρί δεν πηγαίνει καλά οικονομικά (ως εν προκειμένω η «Δημοκρατία των Μπέεε») και δεν αποφέρει την απαιτούμενη κερδοφορία εις το τσελιγκάτο, ώστε να χαρακτηριστεί κερδοφόρος επιχείρηση, είναι βέβαιο καθώς διακηρύσσουν μια σειρά από τσοπάνους και υποτσοπάνους ότι φταίνε τα πρόβατα που δεν παράγουν αρκετό γάλα, δεν έχουν αρκετό μαλλί κλπ. … και αυτά καλούνται να πληρώσουν τα ελλείμματα αρμεγόμενα σε εξοντωτικούς ρυθμούς και εν τέλει σφαγιαζόμενα σε έτι μεγαλύτερους αριθμούς … . Παράλληλα, λαμβάνονται ειδικά μέτρα για να υπάρξει ανταγωνιστικότητα και «ανάπτυξη»: μειώνεται η χορηγούμενη στα πρόβατα τροφή (ως γνωστόν τα πρόβατα έχουν λίπος …), οι επισκέψεις των κτηνιάτρων και εν γένει η περίθαλψη των ασθενών προβάτων και φυσικά σφαγιάζονται τόσο οι νεότεροι αμνοί (έχουν καλύτερη τιμή), όσο και τα μεγαλύτερης ηλικίας πρόβατα.  Για να ανταπεξέλθει δε το μαντρί της «Δημοκρατίας των Μπέεε» στην κρίση εκποιούνται και παραδίδονται με συνοπτικές διαδικασίες σε διαφόρους «επενδυτές» ζωέμπορους δεκάδες πρόβατα, βοσκότοποι και άλλα χρήσιμα εργαλεία της στάνης.
Αν τα πράγματα το ευνοούν, εισάγονται και νέες ποικιλίες προβάτων που είναι πιο κερδοφόρα παραγωγικές για τους τσέλιγκες.   
            Το σύστημα όμως έχει και τις διδαχές, τις εικόνες και την «πολιτισμικότητά» του. Η κλασσική ειδυλλιακή εικόνα του βουκόλου (τσοπάνος) παίζοντος φλογέρα, ενώ στο κάτωθι καταπράσινο λιβάδι βόσκουν ήρεμα και με τάξη τα πρόβατα επιτηρούμενα από σκύλους καθήμενους μεν, αλλά οσφριζόμενους πάντοτε τον αέρα, μπορεί αναλυόμενη να προσφέρει τα πάντα για το ιδεατό του συστήματος, προσφέρει διδαχές, εικόνα, μουσική, «πολιτισμό». Προσφέρει την ιδεατή κατάσταση του συστήματος, η οποία ακόμα και να πραγματωθεί είναι μόνο στιγμιαία, καθώς εκ συστήματος πάντοτε της εικόνας επακολουθούν βίαια αρμέγματα - στραγγίγματα, σφαγές κλπ. .  Η ιδεατή αυτή εικόνα του συστήματος, ακόμα και εάν στην πραγματικότητα είναι στιγμιαία, προσφέρει εκατοντάδες χρησιμότατα συμπεράσματα για το σύστημα και τις επιδιώξεις του. Ευαγγελίζεται εν τέλει το σύστημα  μια ιδεατή στιγμή ηρεμίας (που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει) και ευδαιμονίας για να πείθει τους ανθρώπους να είναι πρόβατα, μήπως και βρουν το λιβάδι τους και τους αναγκάζει να αρμέγονται και να εξοντώνονται συστηματικά για να υπάρξουν για μια στιγμή στην εικόνα … , για να βιώσουν την «απόλαυση».
            Δεκάδες πράγματα μπορούμε να προσθέσουμε στην Δημοκρατία των Μπέεεε, ακόμα και τις κουδούνες που φοράνε στο πρόβατο που επιλέγεται για αρχηγός του κοπαδιού και στα ατίθασα πρόβατα για να βρίσκουν εύκολα. Μπορούμε να αναλογιστούμε την τιμωρία των ανυπάκουων και των ατίθασων, η οποία πραγματώνεται με μία σειρά τιμωρητικών μέτρων. Μπορούμε να σκεφτούμε το επίπεδο της εκμετάλλευσης, την ποιότητα και την ποσότητα της τροφής, το γεγονός ότι τα πρόβατα ανταλλάσσουν εν τέλει την ίδια τους τη ζωή για λίγη τροφή.  Μπορούμε να μιλήσουμε και για τον μηρυκασμό,  ο οποίος ως γνωστόν συμβαίνει κατά τις βραδινές ώρες, όταν όλως τυχαίως η τηλεόραση της «Δημοκρατίας των Μπέεε» παρουσιάζει δελτία ειδήσεων με παρέλαση ειδικών τσοπάνων, οι οποίοι ομού με τους παρουσιαστές διαγκωνίζονται για το ποιος θα πείσει τα πρόβατα ότι έξω από το μαντρί και χωρίς τον τσέλιγκα καραδοκεί ο κίνδυνος και είναι βέβαιος ο θάνατος … . 
            Ένα σύγχρονος ελληνικός παραλληλισμός θα ήταν αυτός της διαχείρισης του κοπαδιού σε περιόδους κρίσης. Εγινε πιο πάνω, αλλά και πάλι επισημαίνω ότι στις «Δημοκρατίες των Μπέεε», τα ίδια εφαρμόζουν και στους ανθρώπους. Μειώνουν την τροφή και μειώνουν την ποιότητά της, τα κουρεύουν συνεχώς, τα στραγγίζουν στο άρμεγμα, τα σφάζουν, ώστε να προκύψουν τα κέρδη που χρειάζεται ο τσιφλικάς και απαιτεί ο αρχιτσιφλικάς για να μην καταργήσει το μαντρί.
            Θα μου πείτε ότι οι άνθρωποι επιλέγουν τον τσοπάνη τους. Μεταξύ ποίων;  θα σας απαντήσω και, ακόμα περισσότερο, για να κάνει τι ο τσοπάνης; μήπως θα ήταν λάθος να σας απαντήσω και με τρόπο απόλυτο ότι είναι τέτοιο το «πολίτευμα», που όποιον επιλέγουν τον επιλέγουν αποκλειστικά και μόνο για να τους κάνει τον τσοπάνη και μόνο τον τσοπάνη και ότι όποιον και να επιλέξουν πάλι τον ρόλο του τσοπάνη θα διαδραματίζει.
            Και επειδή τα πράγματα είναι πολύ απλά: μήπως και οι άνθρωποι δεν επιλέγουν τον «αρχηγό» τους, τον τσοπάνη τους με ένα «μπέεεε»; Τι διαφορά δηλαδή έχει το σύστημα της εξουσίας και της πολιτείας αυτής από το τσοπαναριό; Ιδια είναι στην ουσία τους και εμείς νομίζουμε ότι δεν είμαστε πρόβατα, αλλά άνθρωποι. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο μας διαχειρίζονται και  αυτό που μας έμαθαν να κάνουμε και κάνουμε τελικά σε τούτη εδώ την χώρα είναι απλά ένα μπέεεε.
            Για να το εννοήσετε ακόμα καλύτερα : τι συμβαίνει όταν τα πρόβατα πιέζονται αφόρητα, υπεραρμέγονται ή οδηγούνται στην σφαγή ; Κάποια δεν κάνουν απολύτως τίποτα, εξοντώνονται βουβά, τσιμουδιά δεν βγάζουν… συσπειρώνονται, κατεβάζουν το κεφάλι και ελπίζουν. Ελπίζουν ότι θα επιλεγεί το διπλανό τους … ότι αυτά θα γλυτώσουν. Εάν τα τσιμπήσει η γκλίτσα του τσοπάνου και τα επιλέξει τραβώντας τα, τότε κάποια από αυτά μπορεί να κάνουν αυτό που κάνει και ένα πολύ μεγάλο μέρος της  κοτζαμπασοκρατούμενης κοινωνίας της Ελλάδας : μπέεεε … και άιντε γειά … .

            Το πώς κατέληξε ένας λαός δημιουργικός και πρωτοπόρος, που ζει σε μια πατρίδα γεμάτη φως που τα έχει όλα μέσα της και γεννά την ανάγκη της αναζήτησης και της δημιουργίας να έχει μετατραπεί σε «Δημοκρατία των Μπέεεε…» θα το καταλάβετε, εάν ξαναδιαβάσετε το πόνημά μου αυτό.
            Είναι ζήτημα συστημικό, είναι ζήτημα ουσίας. Αυτό το σύστημα σε μετατρέπει σε «μπέεεε …». Αυτό θέλει από εσένα: να σε εκμεταλλεύεται σαν το πρόβατο και όπως και για τα πρόβατα ισχύει: αυτό το σύστημα δεν σε εκμεταλλεύεται και δεν σε τρώει εξόν και πέσεις νεκρός[3]. Τότε απλώς σε σιχτιρίζει και σε θάβει … Μέχρι όμως τότε … άρμεγμα, κούρεμα, σφαγή.
            Για να ξαναγίνεις πρώτα άνθρωπος και αμέσως κατόπιν Ελληνας, για να ξαναβρείς τα αιώνια πατήματά σου και να ξαναδιαβείς τα μονοπάτια της ελευθερίας και της δημιουργικής σου οντότητας και σκέψης πρέπει να ξεπεράσεις το καθεστώς της «Δημοκρατίας του Μπέεεε…»  Αν θες να είσαι άνθρωπος και όχι πρόβατο επί σφαγή, χτίσε το δικό σου ανθρώπινο σύστημα, γκρέμισε τα μαντριά και τις στάνες, κατάργησε τους τσοπάνους και βρες ξανά τον τρόπο να λειτουργείς ως άνθρωπος μαζί με τους άλλους ανθρώπους και όχι ως πρόβατο στο μαντρί τους.
            Κάνε την εφεύρεση, ψάξε ! Το έχεις μέσα σου.               
           
               


[1] Μια ματιά στα «γενεαλογικά δέντρα» των πολιτικών των αστικών κομμάτων, αλλά και των μεγαλοεπιχειρηματιών και βιομηχάνων της χώρας μπορεί να αποδώσει την εντυπωσιακή συμμετοχή κοτζαμπασηδων μεγαλογαιοκτημόνων και μεγαλοσχημόνων στις τάξεις τους.    
[2] Δεν τον κριτικάρω τον αρχαίο - σε πολλά συμφωνώ μαζί του. Απλά, ολοένα και περισσότερο εδράζεται μέσα μου η αντίληψη ότι στα σωζόμενα (παραδόξως, τον διέσωσαν οι χριστιανομεσαιωνιστές) έργα του, όχι μόνο δεν έγραφε αντικειμενικά, αλλά λειτουργούσε με βάση τα βιώματά του, κάνοντας «χαβαλέ» στους δημοκρατικούς της συντετριμμένης Δημοκρατίας της Αθήνας. Είναι γνωστό ότι ήταν έντονα «αριστοκρατικός» ...  
[3] Πέρα από τις πρώτες έννοιες του συνθήματος – λόγου , μπορείτε να αντιληφθείτε και το γιατί κάποιοι αυτοκτονούν.

ΕΚΛΟΓΙΚΟ

ΕΚΛΟΓΙΚΟ Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τις εκλογές, (όπως και την κοινωνική τους πορεία που είναι και πορεία ζωής) σχεδόν μονοσήμ...