ΑΝΕΡΓΙΑ :ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ - ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ


ΑΝΕΡΓΙΑ : ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Α.        ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΕΤΡΩΓΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Ο κόσμος του καπιταλισμού και της κερδοκρατίας είναι ένας κόσμος άγριος και κανιβαλικός. Ενας κόσμος που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές για τα κέρδη και την ισχύ μιας ολιγαρχίας. Αυτές οι χαμένες ζωές της σύγχρονης ανθρωποθυσίας δεν είναι άλλες από τις ζωές των ανέργων. Το τέρας που καταπίνει και σκοτώνει τον άνθρωπο είναι το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού. 
            Η ανεργία είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό, είναι δομικό συστατικό ενός συστήματος που λογίζει τον άνθρωπο ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση και τον λογαριάζει μόνο ως χρήσιμη ή άχρηστη οικονομική οντότητα. Οπου υπάρχει καπιταλισμός υπάρχει πάντοτε και ανεργία και επειδή ο καπιταλισμός είναι ως σύστημα ιστορική και δομική συνέχεια της ίδιας της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του φόβου ενσωματώνει για τον άνεργο το δομικό του όπλο, αυτό του εκφοβισμού των ανθρώπων, της αγωνίας για τις βιοτικές ανάγκες και την συνακόλουθη κοινωνική τους υπόσταση για να δημιουργήσει αγριότερους και αθλιότερους όρους ανθρώπινης εκμετάλλευσης.
            Στο Λαϊκό Κίνημα δεν φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Στο Λαϊκό Κίνημα κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα και μπορούμε να αναλύσουμε και να δώσουμε λύσεις στα αιώνια προβλήματα του σήμερα.
            Εάν δούμε όλες τις κοινωνίες και τα κράτη του καπιταλισμού και σε όλες τις φάσεις του, θα ανακαλύψουμε την ανεργία ως συστατικό δομικό κοινωνικό και λειτουργικό του στοιχείο. Ακόμα και σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης και ευεξίας η ανεργία είναι παρούσα και παίζει τον δικό της ρόλο στην εκμετάλλευση και τον εκφοβισμό των ανθρώπων.
            Το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού έχοντας θεοποιήσει τα κέρδη, έχοντας αναγάγει το κέρδος στον μοναδικό σκοπό της λειτουργίας και της ίδιας της ύπαρξής του θεωρεί τον άνθρωπο και την εργασία του ως αναγκαίο κακό και ως αντικείμενο προς εκμετάλλευση. Στο πλαίσιο της κερδοφρένειας και της κερδοκρατίας, ο άνθρωπος εργάτης πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης για να παραχθούν κέρδη για τους έχοντες στην κυριότητά τους τα μέσα παραγωγής. Αυτοί δεν μας βλέπουν ως ανθρώπους, αλλά ως ζώα που πρέπει να τύχουν στυγνής εκμετάλλευσης στο έπακρο, ώστε να παραχθούν για αυτούς μεγάλες υπεραξίες που θα μετατραπούν στον μέλλον σε κέρδη. Η ανισότητα είναι δομικό στοιχείο και παράγωγο της αντίληψης του καπιταλισμού. Ακόμα και μέσα στην φιλοσοφία του καπιταλισμού, για να έχει αξία η ισχύς κάποιων πρέπει να υπάρχουν οι μεγάλες μάζες των εκμεταλλευόμενων, των καταπιεσμένων, των στερημένων ανθρώπων. Πραγματική ισότητα με καπιταλισμό δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.  
Στην Ελλάδα και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο επί δεκαετίες οι νεοταξίτες νεοφιλελεύθεροι κερδοκράτες υποστηρίζουν έντονα και επιβάλλουν την μείωση του εργατικού κόστους, ως μέσο δήθεν οικονομικής ανάπτυξης των κοινωνιών. Στην πραγματικότητα θα ήθελαν ακόμα και να τους πληρώνουμε για να εργαζόμαστε ή καλύτερα να δουλεύουμε σε αυτούς. Βεβαίως όλη αυτή η αθλιότητα προκαλεί στο ίδιο το σύστημα αδυναμίες υλοποίησης των υπεραξιακών κερδών: Εάν δεν υπάρχει αμοιβή δεν θα υπάρχει και αγορά – κατανάλωση. Ο φαινομενικός παγκόσμιος καπιταλισμός εφαρμόζει μετά την διάλυση του φαντάσματος του κομμουνισμού (γιατί για ένα φάντασμα επρόκειτο και όχι για ουσιαστικό κομμουνισμό) μια πορεία που μας κάνει να υποθέτουμε ότι μπορεί και να αποσκοπεί στην δημιουργία μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (π.χ. «παγκόσμια διακυβέρνηση»). Η αυτοκρατορία του φόβου γίνεται δριμύτερη και πιο άγρια για όλη την ανθρωπότητα και οι ανθρωποθυσίες στον βωμό του κέρδους και τις ισχύος ολιγάριθμων μειοψηφιών γίνονται πλανητικό καθεστώς.

Β.        ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ           

Πάντοτε ο καπιταλισμός δημιουργούσε κοινωνικές πυραμίδες. Αυτή είναι η μοναδική τυπική σχηματική του οργάνωση. Στις κατώτερες βαθμίδες του και πιο πλατειές τοποθετούσε μία μάζα χαμηλόμισθων εργατών και υπαλλήλων. Ακόμα πιο κάτω από αυτούς και εκτός πυραμίδας βρίσκονταν πάντα οι άνεργοι, οι απόβλητοι τα ταξικής κοινωνικής πυραμίδας του συστήματος. Για εμάς, αυτό που ονομάζεται ταξικός διαχωρισμός στον καπιταλισμό δεν έχει να κάνει μόνο με το επάγγελμα και την ειδικότητα κάθε ανθρώπου. Για εμάς, ο πραγματικός ταξικός και ανθρώπινος κοινωνικός διαχωρισμός έχει να κάνει με τον βαθμό της κάλυψης των βιοτικών αναγκών κάθε ανθρώπου και με τον βαθμό βεβαιότητας για αυτές και την κάλυψή τους. Αυτό είναι το ισχυρότερο κριτήριο της ουσιαστικής κοινωνικής διαίρεσης.
Οι αντίστοιχες συνέπειες της ανεργίας σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο για τους άνεργους και τους εργαζόμενους είναι πολύπλευρες.
Σήμερα στην Ελλάδα οι πραγματικοί άνεργοι ανέρχονται σε αριθμό μεγαλύτερο του 1.000.000 ανθρώπων. Εάν σε αυτό τον αριθμό, προσθέσουμε τον αριθμό των ουσιαστικά μη εργαζομένων (μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές), των συνταξιούχων και των μερικά απασχολούμενων, αντιλαμβανόμαστε ότι στην πραγματικότητα περίπου 2 στις 3 ελληνικές οικογένειες έχουν ουσιαστικό πρόβλημα εξαιτίας της ανεργίας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ένα τεράστιο ατομικό και κοινωνικό πρόβλημα αδυναμίας κάλυψης βιοτικών αναγκών, ένα κύμα φόβου και τρομοκρατίας απέναντι σε άνεργους και εργαζόμενους (υποψήφιους άνεργους). Οι αυτουργοί του ατομικού και κοινωνικού εγκλήματος μεγαλοεπιχειρηματίες και οι πρόθυμοι υπάλληλοί τους πολιτικοί δημιουργούν ατομικές και κοινωνικές καταστάσεις αδυναμίας και άμεσης αβεβαιότητας για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων. Σκοπός τους είναι η ατομική και κοινωνική υποτέλεια, η δημιουργία κλίματος φόβου και οπορτουνιστικής ατομικιστικής αντιμετώπισης των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων προκειμένου να επιτύχουν σχέσεις εργασίας, πραγματικής δουλείας, ήτοι μείωση του γενικού κόστους εργασίας με σκοπό την δική τους περαιτέρω κερδοσκοπία και την ατομική και κοινωνική υποτέλεια. Δικός τους είναι ο σχεδιασμός του νέου κοινωνικού μεσαίωνα, δική τους και η υλοποίηση. Τα χάσματα μεταξύ φτωχών και πλουσίων διευρύνονται, ολοένα και περισσότεροι κατρακυλούν στην άθλια καπιταλιστική πυραμίδα και ολοένα και ψηλότερα στέκονται κάποιοι λίγοι, που η διαφορά τους πλέον τους έχει κάνει αόρατους στους ευρισκόμενους στην βάση της πυραμίδας. Εχει στηθεί ένα παγκόσμιο καφκικό σκηνικό που δικάζει και καταδικάζει τους απλούς ανθρώπους όλου του πλανήτη σε ισόβια δεσμά δουλείας.  
 Στην πραγματικότητα αυτοί οι «λίγοι» είναι οι βασικοί σχεδιαστές και υπεύθυνοι ολόκληρης της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης. Αντίστοιχα, «λίγοι» είναι και όσοι ευθύνονται για την κατάσταση όλης της ανθρωπότητας. Μια ολιγαρχία πιστεύει πως μπορεί να σχεδιάζει τις τύχες της οικουμένης.   
Το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας λέγεται ουσιαστική παραγωγική αχρήστευση του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων και αυτό είναι απότοκο ενεργειών και παραλείψεων των ολίγων.
Το τι είναι ένα κράτος, το ουσιαστικό επίπεδο ενός λαού, εξαρτάται άμεσα από τους ανθρώπους που το συναποτελούν σε κάθε ιστορική στιγμή. Στην περίπτωση της Ελλάδας θα τονίσουμε για μία ακόμα φορά ότι «Ελλάδα είναι οι Ελληνες», δηλ. οι άνθρωποι που βιώνουν στον τόπο αυτό και έχουν ελληνική εθνική συνείδηση. Εάν οι άνθρωποι αυτοί λειτουργούν και αξιοποιούν τις δυνάμεις και τις δυνατότητές τους, τότε η Ελλάδα, ο λαός, η κοινωνία συγκροτούνται ως συλλογική οντότητα σε ένα κράτος ισχυρό, σε ένα λαό ισχυρό, σε μία κοινωνία πραγματική και δεμένη με ουσιαστικούς δεσμούς. Εάν οι άνθρωποι αχρηστεύονται, όπως με την ανεργία, την ημιαπασχόληση, την δουλειά και την δουλεία, τότε το ουσιαστικό τίμημα το πληρώνουμε όλοι σε οποιασδήποτε μορφής αντίληψη κοινωνικής συγκρότησης επιλέξουμε ως έννοια αναφοράς: ως έθνος, ως λαός, ως κοινωνία. Καμία πατρίδα δεν υπάρχει χωρίς τους ανθρώπους, κανένας λαός και κανένα έθνος. Γίνεται αδύναμο, νοσεί, χάνεται, εξαφανίζεται. Δυστυχώς, το τέρας του σύγχρονου καπιταλισμού προκαλεί τα προβλήματα και αδιαφορεί για όλα αυτά. Ισχυρή Ελλάδα, ισχυρός λαός, ισχυρή κοινωνία δεν γίνεται με ανθρώπους υποτελείς, φοβικούς και φοβισμένους. Δεν θα υπάρχει καθόλου Ελλάδα και καθόλου Ελληνες, εάν δεν επέμβουμε κατά τρόπο ουσιαστικό για να λύσουμε το πρόβλημα της λειτουργικής και ουσιαστικής αχρήστευσης των ανθρώπων. H μόνη λύση είναι ένας σαφής και ουσιώδης κοινωνικός μετασχηματισμός: να δημιουργήσουμε κοινωνίες και δομές που να στηρίζονται στον άνθρωπο και στην ανθρώπινη ελεύθερη συλλογικότητα.   
Οσο για τον ρατσισμό, την σκόπιμη στέρηση πρόσβασης σε βασικές και κεφαλαιώδεις ανάγκες, τα ζητήματα ισότητας ... . Αυτά αποτελούν αποδείξεις της συστημικής σκοπιμότητας όσων αναλύσαμε.  
Πολλές ημέρες και ώρες θα μπορούσαμε να απαριθμούμε και να αναλύουμε τα αποτελέσματα της ανεργίας σε ατομικό ανθρώπινο, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα το αυτονόητο δεν θέλει ανάλυση, αλλά ουσιαστική δράση. Εμείς προχωράμε ένα βήμα παραπέρα: καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις για να γίνουν κτήμα του λαού, κτήμα της κοινωνίας, κτήμα των ανέργων και των εργαζόμενων και να αποτελέσουν απαρχή μιας ουσιαστικής κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής.

Γ.         ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ

Το Λαϊκό Κίνημα μέσα από τις προτάσεις της συνολικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας (έχει ήδη δοθεί στην δημοσιότητα - http://laikometopo.blogspot.com/2011/11/blog-post_10.html ) και τις προτάσεις για τις κοινωνικές παραγωγικές συλλογικότητες (http://laikometopo.blogspot.com/2011/07/blog-post_05.html ) , που είναι το νέο μοντέλο – πρότασης πραγματικής παραγωγικής κοινωνικής ανάπτυξης, δημιουργεί μια νέα κουλτούρα, μια νέα ανθρωποκεντρική δημοκρατία που εξαφανίζει λειτουργικά την ανεργία. Μέσα από τις προτάσεις αυτές δίνονται στους ανθρώπους και στην κοινωνία νέες και ουσιαστικές παραγωγικές λύσεις (δείτε π.χ. http://laikometopo.blogspot.com/2011/07/blog-post_13.html , http://laikometopo.blogspot.com/2011/07/blog-post_20.html - τα υπόλοιπα κείμενα της νέας αντίληψης θα δημοσιευτούν μέσα στον Ιανουάριο).
Για εμάς το ζήτημα δεν είναι απλά τεχνικό ή τεχνοκρατικό. Είναι ζήτημα φιλοσοφικό και πολιτικό, είναι ζήτημα κεφαλαιώδους ουσίας της κοινωνικής λειτουργίας. Η ανεργία, αυτή η τεράστια μάστιγα της ανθρωπότητας δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με συνολικές τομές. Με τομές φιλοσοφίας και αντίληψης άλλης από την «κρατούσα» ανθρωποφάγο ατομικιστική αντίληψη. Χρειάζεται νέα αντίληψη για το τι είναι Ελλάδα, νέα παραγωγική συλλογική κοινωνική και ατομική φιλοσοφία, νέα πορεία. Μια πορεία προς την παραγωγική κοινωνική και εθνική αυτάρκεια, γιατί αυτή είναι το κλειδί για την σωτηρία και την ουσιαστική πρόοδο της χώρας.    
Το δεύτερο μέρος, αυτό που σε λίγο θα διαβάζετε, αφορά ειδικά τους ανέργους και αποτελεί ένα μοντέλο ελπίδας.
Για την αποφυγή επαναλήψεων τονίζουμε ότι οι προτάσεις για τους ανέργους και την ανεργία ακολουθούν διαρθρωτικά το πρόγραμμα για τις κοινωνικές παραγωγικές συλλογικότητες και διέπονται από τις ίδιες αρχές. Για τον λόγο αυτό οι παρούσες προτάσεις συμπληρώνονται από τις γενικές αρχές και θέσεις των λοιπών προτάσεών μας.

ΠΡΟΤΑΣΗ Α’
ΜΟΝΑΔΕΣ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΟΥΝ, ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Ή ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ.

Το Λαϊκό Κίνημα, το κίνημα που έθεσε την βάση της «οικονομίας χωρίς κέρδος», ήτοι με  «ολιστικό κοινωνικό όφελος» θεωρεί αναγκαία την ύπαρξη ενός απλού και συγκεκριμένου νομοθετικού πλαισίου, το οποίο να στηρίζει την απόφαση των εργαζομένων μιας τέτοιας επιχείρησης να λειτουργήσουν οι ίδιοι την επιχειρηματική μονάδα.
Η πρότασή μας περιλαμβάνει :
-           Την δυνατότητα εργαζομένων να ζητήσουν την συνέχιση της λειτουργίας της επιχειρηματικής μονάδας υπό την άμεση δική τους διαχείριση και διοίκηση.     -         Την εκ μέρους τους συγκρότηση συλλογικότητας (όπως π.χ. του νέου θεσμού της κοινωνικής επιχείρησης) με αντίστοιχες φοροαπαλλαγές, τουλάχιστον κατά τα πρώτα 5 έτη λειτουργίας της επιχειρηματικής μονάδας. Αντίστοιχα, αναγκαία θα είναι και η χρηματοδότηση του εγχειρήματος με ειδικά προγράμματα, στα οποία οι εργαζόμενοι θα συνεισφέρουν τα επιδόματα ανεργίας που θα λάμβαναν εάν η επιχείρησή τους έκλεινε.             
-           Την εκ μέρους των εργαζόμενων δέσμευση για πώληση των παραγόμενων ή για παροχή υπηρεσιών στο λειτουργικό κόστος της επιχείρησης.
-           Την ύπαρξη δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου μέσα από αρχές που προκύπτουν από διαδικασίες πραγματικής δημοκρατίας.
-           Τον διαχωρισμό (νομικό και ουσιαστικό) των τυπικών δικαιωμάτων κυριότητας της μονάδας, από τα διαχειριστικά και ουσιώδη, ώστε να υπάρχει μία καταρχήν κάλυψη των πιστωτών, αλλά οι εργαζόμενοι να ασκούν ακώλυτα τα ουσιώδη δικαιώματα διαχείρισης της μονάδας.
            Μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να ξεκινήσει την υλοποίησή της έστω εν μέρει και ακόμα και σήμερα σε επιχειρήσεις που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όπως είναι σήμερα ο τηλεοπτικός σταθμός ΑLTER.

ΠΡΟΤΑΣΗ Β’ 
ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΧΡΗΣΗ ΠΟΡΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΩΝΤΑΙ

Υπάρχουν πακτωλοί χρήματος που έχουν κατασπαταληθεί στην χώρα μας ή διατίθενται χωρίς καμία ουσιαστική κατεύθυνση και χρησιμότητα. Άλλοι πόροι κατασπαταλούνται και καταλήγουν στις τσέπες κομματικών επιτηδείων. 
Με συγκεκριμένες παρεμβάσεις, τα χρήματα που καταβάλλονται σε επιδόματα ανεργίας, σε επιδοτήσεις επενδύσεων και σε άλλες ανούσιες κατασπαταλήσεις διατίθενται για την δημιουργία κοινωνικών παραγωγικών συλλογικοτήτων ανέργων.    
Το ΕΣΠΑ, το οποίο διασπαθίζεται από ημετέρους και κατασπαταλείται σε απαράδεκτες άχρηστες δράσεις χωρίς παραγωγικό αντικείμενο, οφείλει να διατίθεται ολόκληρο στις παραγωγικές συλλογικότητες. Είναι υπεραρκετό για την εκκίνηση. Το ίδιο και τα άχρηστα επιδόματα ανεργίας, ακολουθούν τους πολίτες που μετέχουν σε παραγωγικές συλλογικότητας. Είναι και αυτά υπεραρκετά. Π.χ. 500 επιδόματα ανεργίας Χ 5 χρόνια είναι 21.000.000 Ευρώ. Με αυτά μπορείς να δημιουργήσεις μονάδες παραγωγικής συλλογικότητας και να δημιουργήσεις ένα παραγωγικό κοινωνικό ιστό που θα καλύψει δημιουργικά τους ίδιους τους ανέργους λήπτες των επιδομάτων για το υπόλοιπο του βίου τους και για πολλές δεκαετίες, χωρίς άλλο κοινωνικό ή χρηματικό κόστος. Αντίθετα, η παραγωγική κατεύθυνση της οικονομίας παράγει ανθρώπινο και κοινωνικό πλούτο για όλους στα πλαίσια μιας πραγματικά κοινωνικής οικονομίας. Φτάνει πια η ανεγκέφαλη καταστροφή, η ζούγκλα και η βαρβαρότητα, υπάρχουν λύσεις και οφείλουμε να τις εφαρμόσουμε, να παλέψουμε  για το παρόν και το μέλλον μας.
 Ο θεσμός των επιδοτήσεων επενδύσεων αναμορφώνεται συνολικά, ώστε αυτές να δίνονται άπαξ σε κάθε πολίτη και σύμφωνα με τον αριθμό των μετεχόντων σε κάθε πρόταση. Κατά συνέπεια τα χρήματα όλων των πολιτών μοιράζονται σε όλους και όχι στους ίδιους και στους ίδιους κρατικοδίαιτους «επενδυτές». Η πραγματικότητα απέδειξε ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς λειτούργησαν ως καιροσκόποι απατεώνες σε βάρος και πάλι του ελληνικού λαού. 
Το νομικό πλαίσιο αλλάζει, ο Ο.Α.Ε.Δ. αλλάζει μορφή και γίνεται ένα σύγχρονο κοινωνικό εργαλείο προσφοράς γνώσης.  Σύντομα ο άνεργος θα μπορεί να  επανέλθει στην εργασία, είτε ως εργαζόμενος είτε απασχολούμενος σε νέες επιχειρήσεις που θα δημιουργούνται με την συμμετοχή του.  
Είναι σαφές ότι το σχέδιο του Λαϊκού Κινήματος για την εξάλειψη της ανεργίας εδράζεται σε σειρά ρυθμίσεων και παρεμβάσεων στην οικονομία, που ξεκινούν όχι μόνο από την πολιτική στήριξης των ανέργων σε κάθε επίπεδο,  αλλά και την μελέτη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, την ενίσχυση των παραγωγικών δομών, την δυνατότητα αυτοοργάνωσης των εργαζομένων, την δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής σε τομείς που πράγματι μπορούν να είναι παραγωγικοί, την δημιουργία πανεπιστημιακών, παραγωγικών και επιμορφωτικών σχολών με ειδικά αντικείμενα και γνώση παραγωγικής οργάνωσης, την παιδεία της γνώσης.
Οι προτάσεις που θα λύσουν τα δεσμά της ανεργίας, που θα απελευθερώσουν τους ανθρώπους, είναι παρούσες, πραγματικές και ουσιαστικές.

ΑΝΕΡΓΕΣ & ΑΝΕΡΓΟΙ Γίνετε μέλη και φίλοι του Λαϊκού Κινήματος. Μαζί θα παλέψουμε για τις λύσεις της προσωπικής και κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ




   

Πάμε για ένα νέο Μεσαίωνα ή για μια νέα Ελλάδα;


Πάμε για ένα νέο Μεσαίωνα ή για μια νέα Ελλάδα;

Η κρίση αυτή είναι η πιο βαθιά και η πιο ανηλεής στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Στην επόμενη δεκαετία θα παιχτεί η ύπαρξη της ανθρωπότητας πάνω στη γη με τη μορφή που τη γνωρίζουμε κάποιες χιλιάδες χρόνια. Όταν ξεκίνησε η κρίση πριν 5 χρόνια περίπου από τις Η.Π.Α., λέγαμε κάποιοι (για πολλούς βαρεμένοι - κινδυνολόγοι ) ότι δεν είναι η κρίση οικονομική μόνο όπως εμφανίζεται, αλλά κοινωνική, συνειδησιακή, οντολογική και σε τελευταία ανάλυση βαθειά ανθρώπινη.
Για το λόγο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα, όπως πολλοί νόμιζαν και νομίζουν ακόμη. Ούτε πρόκειται να επιστρέψουμε ποτέ στο επίπεδο που ζούσαμε μέχρι πριν μια πενταετία.
Εκτός και αν αλλάξουμε τοποθέτηση, τρόπο ζωής και συμπεριφορές προς τα τεκταινόμενα, σαν άτομα πρώτα, σαν ομάδες, σαν κοινότητες και σαν κοινωνίες στη συνέχεια. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να βιώσουμε καταστάσεις και ζωή ασύλληπτα καλύτερη από ότι βιώνουμε εδώ και εκατοντάδες χρόνια στη γη.

Όχι πια βουλγάρικα, αλλά κινέζικα μεροκάματα, αυτός είναι τώρα ο σκοπός που επιδιώκει το τραπεζοληστρικό και αγγλοσαξονικό κεφάλαιο εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση που αυτοί δημιούργησαν στην Ευρώπη και που θα εξαπλώσουν παγκοσμίως στη συνέχεια. Και πράγματι έτσι είναι, μιας και στο κραχ το 1929 δεν υπήρχαν οι δισεκατομμύρια πάμφθηνοι Ασιάτες εργάτες. Αν δεν επαναστατήσουμε εναντίον αυτής της μεθόδευσης, τότε ιδού το που οδηγούμαστε. Σε έναν άθλιο και σκοτεινό Μεσαίωνα εξαθλίωσης των ανθρώπων και των κοινωνικών κεκτημένων, που με αγώνες και αίμα οι λαοί κυρίως του δυτικού κόσμου θεμελίωσαν τις τελευταίες δεκαετίες.

"Οσο πιο περίπλοκη και ειδικευμένη γίνεται μια οικονομία, τόσο πιο αβοήθητοι μένουν οι πολίτες όταν διαλυθεί".

Αυτό είναι πράγματι αλήθεια. Αλλά μας βοηθά και στο να καταλάβουμε λίγο καλύτερα και πολλά ακόμα για τον κόσμο μας: Στις πρώτες κοινωνίες η εξειδίκευση ήταν πολύ χαμηλή, οι άνθρωποι ήταν κυνηγοί, χρησιμοποιούσαν εντελώς πρωτόγονα εργαλεία και κάλυπταν με το ζόρι τις ανάγκες τους. Ήταν αυτόνομοι και είχαν την σχετική αυτάρκεια που τους προσέφερε το περιβάλλον τους για να επιβιώνουν.
Συνεργαζόμενοι ανά μικρές ομάδες στη συνέχεια, άρχισαν να βελτιώνουν τα εργαλεία και τα όπλα τους, άσε που μετά ανέπτυξαν και τη γεωργία, υπήρξε δηλαδή μεγαλύτερη εξειδίκευση, και έγιναν πιο "παραγωγικοί". 
Για πρώτη φορά, άρχισαν να δημιουργούνται διαφορετικά επαγγέλματα, και ο κάθε "επαγγελματίας" γεωργός, κτηνοτρόφος, κυνηγός, στη συνέχεια χτίστης, κεραμοπλάστης κ.λ.π. έπαψε να είναι αυτάρκης, αλλά βασιζόταν πάντα και στη συνεργασία του με τους άλλους για να ζήσουν όλοι μαζί μια καλύτερη ζωή. Με την αύξηση της παραγωγικότητας, παρήγαγε π.χ. σιτάρι τόσο για τον εαυτό του, όσο και για να το ανταλλάξει αρχικά με κρέας, ρούχα, κτλ. και αργότερα με την δημιουργία του χρήματος, να το πουλήσει και σε άλλους.

Από τη στιγμή δηλαδή που ο άνθρωπος αύξησε την παραγωγικότητα του και δημιούργησε επαφές με άλλες κοινότητες σε άλλους τόπους, με άλλες φυλές και με άλλες γλώσσες, εμφανίζεται και το εμπόριο με τον έναν να ανταλλάσσει κάτι "δικό του" με κάτι άλλο, που ανήκει σε "κάποιον άλλο". Παρεμπιπτόντως, έτσι γεννιέται και το χρήμα, μιας και όσο μεγαλώνει η περιπλοκότητα και η εξειδίκευση, τόσο μεγαλώνει και το εμπόριο, και δεν ήταν πλέον και τόσο πρακτικό να συναλλάσσονται σε είδος. Κάποια προϊόντα δε μπορούν εκ φύσεως να μεταφερθούν, κάποια άλλα "χαλάνε" μετά από λίγο (π.χ. κάποια τρόφιμα πρέπει να καταναλωθούν άμεσα). Άσε που δημιουργείτε η ανάγκη κάλυψης της κόστους του εμπόρου και των εμπλεκόμενων υπηρεσιών (μεταφορές, ασφάλειες, αποθηκεύσεις κ.λ.π.). Γι' αυτό και στράφηκαν προς κάτι άλλο, ένα μέτρο σύγκρισης όλων των υπόλοιπων εμπορευμάτων, το χρήμα. Όλα τα υπόλοιπα εμπορεύματα και υπηρεσίες έχουν μια αξία που μπορεί πλέον να εκφραστεί μέσω αυτού.
Έτσι ο άνθρωπος ξεφεύγει από την κοινοκτημοσύνη των πρώτων κοινοτήτων (που επειδή δεν είχαν και πολλά, μοιράζονταν τα πάντα). 
Πλέον εμφανίζεται η έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας και περιουσίας. Ο άνθρωπος δεν στηρίζεται πλέον στη συνεργασία του με τους άλλους ανθρώπους που ήταν μέχρι τότε η ουσία της συνοχής του κοινωνικού ιστού και της ανθρωποκεντρικής κοινωνίας. Στηρίζεται στην προσωπική του περιουσία και στην οικονομική δύναμη που του προσφέρει το χρήμα και αλλάζει την τοποθέτησή του προς τους άλλους. Συνεργάζεται κυρίως με τους αντιστοίχως ομοίους του οικονομικά και συνήθως η συνεργασία αυτή του προσφέρει περισσότερο πλουτισμό. Εκμεταλλεύεται τους φυσικούς πόρους και τους μη προνομιούχους συνανθρώπους του με κλιμακούμενη συνεχή έκπτωση κάθε σεβασμού και ήθους προς αυτούς. Για το κεφάλαιο και την αέναη επέκτασή του, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και στο όνομα του κέρδους επιτρέπονται τα πάντα. Μετατρέπονται έτσι οι κοινωνίες σε οικονομοκεντρικές και ανθρωποκτόνες από τη στιγμή που οι ανάγκες του ανθρώπου περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Από τη στιγμή βέβαια που το παγκόσμιο εμπόριο έχει γιγαντωθεί, χάρη και στην πολλή μεγάλη εξειδίκευση και την άνοδο της παραγωγικότητας που αυτή έχει επιφέρει, είναι λογικό να αυξάνεται και η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί στην αγορά για να μπορούν να πραγματοποιούνται οι ολοένα και περισσότερες συναλλαγές. Και μη νομίζετε, ότι ο καπιταλισμός τα τελευταία χρόνια έχει γιγαντώσει το εμπόριο και την παγκόσμια οικονομία, απλά την έχει γιγαντώσει με εντελώς άνισο και ανορθολογικό τρόπο, με τη μεταφορά της παραγωγής στην Ασία, και το ξεζούμισμα των Ασιατών εργατών. Στη Δύση η μόνη παραγωγή που ανθεί τα τελευταία χρόνια είναι η παραγωγή χαρτονομισμάτων από τα ηλεκτρονικά τυπογραφία των κρατών.

Τέλος πάντων, επιστρέφοντας στα της εξειδίκευσης, ο καπιταλισμός έχει πλέον ενσωματώσει και την Κίνα, δημιουργώντας μια παγκόσμια αγορά, στην οποία όντως υπάρχει τεράστια εξειδίκευση. Αυτό σημαίνει πως υπάρχει ένα παγκόσμιο σύστημα, όπου όλοι είμαστε σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, όχι όμως μέσα από
σχέσεις συνεργασίας, αλληλεγγύης και εξανθρωπισμού αλλά μέσα από σχέσεις χειραφέτησης, εξάρτησης και υποδούλωσης των αδυνάτων από την παγκόσμια καπιταλιστική ελίτ. Το σύστημα αυτό για να μην καταρρεύσει χρησιμοποιεί κάθε μέσο (πολέμους, τρομοκρατία, φόβο, ανασφάλεια κ.λ.π) ώστε τελικά αυτή η κρίση να είναι η τελική προσπάθεια, ώστε να συσσωρευτεί όλος ο παραγόμενος πλούτος και κάθε ιδιοκτησία (ιδιωτική και δημόσια) στα χέρια όλο και λιγότερων.
Το θέμα είναι πως και στο επίπεδο της παγκόσμιας ελίτ υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των. Και αυτό είναι το πρόβλημα, διότι οι ανταγωνισμοί του σημερινού συστήματος πηγάζουν από τη δίψα του κάθε καπιταλιστή για το δικό του κέρδος. Αυτοί οι ανταγωνισμοί απειλούν να μας γυρίσουν σε ένα νέο Μεσαίωνα, σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο (με πυρηνικά μάλιστα αυτή τη φορά) και ποιος ξέρει σε τι άλλο.

Οι καπιταλιστές αρχίζουν πλέον να το βλέπουν αυτό, αλλά προφανώς ποτέ δε θα βρουν τη λύση - γιατί η λύση είναι να φύγουν αυτοί και το σύστημα τους από τη μέση, και οι παραγωγοί του πλούτου να τον παράγουν και να τον μοιράζονται "από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του".

Είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, αλλά μας διαιρούν μια χούφτα ολιγάρχες, που μάλιστα όχι απλά δεν παράγουν τίποτα, αλλά μας εκμεταλλεύονται και από πάνω, αρπάζοντας για τους εαυτούς τους ολοένα και περισσότερο από τον παγκόσμιο πλούτο, αφήνοντας ψίχουλα για εμάς. 
Η πορεία αυτή οδηγεί σε πλήρη εξόντωση (θάνατο) πολλών από εμάς και σε φτώχεια και σε υποτέλεια για όσους επιβιώσουν. Πρέπει να ανατραπεί, όσο δύσκολο και επώδυνο και αν είναι.
Η λύση που έχουμε είναι να ακολουθήσουμε, σαν κοινωνίες, την αντίστροφη πορεία που κάναμε μέχρι να φτάσουμε εδώ. Να απλοποιήσουμε την περίπλοκη εξειδίκευση που βάλαμε σε κάθε φάση της ζωής μας και να επιστρέψουμε στην απλότητα, και στον ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής που είναι το βασικό θεμέλιο της επιβίωσης των ανθρώπων. Έτσι ώστε να συνεχίσουμε να είμαστε εξαρτημένοι ο ένας από τον άλλο, αλλά μέσα από
την ενότητα, την αλληλεγγύη, τη φιλία, τη δημιουργικότητα, την ομαδικότητα και τη συνεργασία. Όχι μέσα από την αλληλοεξόντωση, τον ανταγωνισμό και εν τέλει τον κανιβαλισμό που κινδυνεύουμε να καταλήξουμε και να χάσουμε κάθε ίχνος ανθρωπιάς, αξιών και ήθους που λίγοι πια γνωρίζουν το νόημά αυτών των λέξεων.
Ας τολμήσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας πρώτα, να καταθέσουμε το εγώ μας στο εμείς, να ενωθούμε σε ένα κοινό όραμα για την οικογένειά μας, την κοινωνία μας και την πατρίδα μας. Σε ένα όραμα μιας νέας κοινωνίας με κέντρο τον άνθρωπό, χωρίς αυτοσκοπό το χρήμα αλλά το συλλογικό και κοινωνικό όφελος που έτσι κι αλλιώς επιστρέφει σε εμάς.

Φανταστείτε την Ελλάδα μας σαν ένα μεγάλο κοινοτικό συνεταιρισμό που είμαστε όλοι εμείς συνέταιροι. Ότι παράγει το χρησιμοποιούμε για να ζούμε και ότι περισσεύει το εξάγουμε ή το ανταλλάσουμε με αγαθά που δεν παράγουμε τώρα εμείς. Έτσι αποκτάμε την αυτονομία και την αυτάρκειά μας. Ότι συγκεντρώνεται σαν κέρδος - όφελος του κοινοτικού
συνεταιρισμού, διανέμεται στον κάθε συνέταιρο κατά κεφαλήν. Να πως επιστρέφει το όφελος σε εμάς. Και σε όσους φανεί αυτό ουτοπικό, θα σας πω ότι η χώρα μας μπορεί να παράξει τα πάντα. Τί λείπει από το σχέδιο αυτό για να είναι εφαρμόσιμο; Ο ιδιοκτήτης του συνεταιρισμού. Ο ντόπιος και διεθνής "νταβατζής". Μα φυσικά αφού ιδιοκτήτης είναι η
Ελλάδα, ο κοινοτικός συνεταιρισμός που είμαστε όλοι εμείς συνέταιροι.
Και τώρα σταματήστε να φαντάζεστε και ζήστε το, με ενότητα, εργασία, δημιουργικότητα και αγάπη...

ΤΟ ΑΫΛΟ ΧΡΗΜΑ


                                        ΤΟ ΑΫΛΟ ΧΡΗΜΑ

            Μετά την πρόταση για την θέσπιση ανταλλακτικής μονάδας, η σκέψη   προχωρά στην έκφραση νέων καινοτόμων και ουσιαστικών προτάσεων. Μια τέτοια πρόταση είναι και αυτή της θέσπισης άϋλου χρήματος. Οι «μύστες» εύκολα θα εννοήσουν την πρόταση, οι υπόλοιποι ας διαβάσουν προσεκτικά για να συλλάβουν την έννοια των πραγμάτων.

α.        Τι είναι το  «χρήμα»

            Το χρήμα είναι ένα συμβολικό μέσο αποτίμησης της ανταλλακτικής αξίας των αγαθών και των υπηρεσιών μεταξύ των ανθρώπων. Το χρήμα είναι ένα τεχνητό ανθρώπινο δημιούργημα συμβατικής προέλευσης και λειτουργίας με σκοπό την διευκόλυνση των συναλλαγών μεταξύ των ανθρώπων.

Τι προκύπτει από τα ανωτέρω:
- Το χρήμα είναι ένα μη έμβιο τεχνητό ανθρώπινο δημιούργημα, δεν είναι οργανισμός ή προϊόν της φύσης.
- Το χρήμα και η λειτουργία του είναι προϊόντα σύμβασης, δηλ. μιας ανθρώπινης παραδοχής – συμφωνίας. Ανθρωποι συμφωνούν και ορίζουν τι θα λογίζεται ως χρήμα, τι θα αποτελεί ανταλλακτικό μέσο, ποια θα είναι η συμβατική βάση – αξία ανταλλαγής ανά μονάδα κλπ. . Αυτά αποτελούν ανθρώπινη συμβατική δράση.
-   Το χρήμα είναι απλώς μέσο. Δεν αποτελεί ούτε άμεση, ούτε έμμεση βιοτική ανάγκη των ανθρώπων. Το χρήμα δεν καλύπτει και δεν ικανοποιεί βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων. Βιοτικές ανάγκες καλύπτουν τα αγαθά και οι ανθρώπινες εργασίες που ικανοποιούν βιοτικές ανάγκες. Αυτά ισχύουν μέχρι σήμερα, παρεκτός και εάν συμφωνήσουμε ένα αγαθό, π.χ. το ψωμί, ως χρήμα. Όπως αντιλαμβάνεστε θα μπορούσαμε στο πλαίσιο μιας συμβατικής ρύθμισης να ορίσουμε ως χρήμα το ψωμί ή οποιοδήποτε άλλο αγαθό ικανοποιεί παράλληλα και βιοτικές μας ανάγκες.   
-           Σκοπός δημιουργίας του χρήματος είναι η διευκόλυνση των συναλλαγών μεταξύ των ανθρώπων.

Στον αντίποδα των ανωτέρω και εννοιολογική και κοινωνική έκπτωση του χρήματος είναι το «νόμισμα». Το «νόμισμα» είναι μεν χρήμα, αλλά σε αυτό υπερέχει ο συμβατικός καθορισμός της αξίας του, ο οποίος υπερέχει πλέον του χρηστικού συναλλακτικού χαρακτήρα. Ο συμβατικός καθορισμός αυτός στο νόμισμα έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι είναι πολλές φορές αυθαίρετος και στηρίζεται σε εξωγενείς, διαφορετικούς από το χρήμα, παράγοντες, που συχνά-πυκνά είναι παράγοντες επιβολής ή προϊόν του σαθρού κανόνα προσφοράς και ζήτησης, λες και το χρήμα είναι αναλώσιμο αγαθό.

β.         Τι είναι το «άϋλο χρήμα»

            Μέχρι σήμερα το χρήμα ορίζεται υλικά. Ο κάτοχός του κατέχει ένα υλικό σώμα, μετρήσιμο και προκαθορισμένο ποσοτικά, κυρίως ως νόμισμα. Το νόμισμα, όπως είδαμε, φέρει στον ορισμό του έναν υπέρτερο συμβατικό προσδιορισμό της «αξίας» του. Δηλ. το νόμισμα – χρήμα και η ανταλλακτική του αξία αποτελεί συμβατικά καθοριζόμενο μέγεθος. Στις μέρες μας η αξία αυτή καθορίζεται από κέντρα ισχύος και εξουσίας που δεν έχουν καμία ή μόνο τυπική δημοκρατική νομιμοποίηση.
Το «άϋλο χρήμα» ως σύλληψη και πρόταση έρχεται να αξιοποιήσει τα χαρακτηριστικά του χρήματος επανατοποθετώντας την συναλλακτική «αξία» του μέσα από την ικανοποίηση πραγματικών βιοτικών αναγκών. Βεβαίως πάντοτε το χρήμα εμπεριέχει μία σύμβαση και η χρήση των συμβατικών όρων χρειάζεται προσοχή, ώστε να μην καταστεί νόμισμα ή αυτοσκοπός.
            Στην ίδια βάση που είχε αναλυθεί με την πρόταση της ΕΑΜ (Εθνική Ανταλλακτική Μονάδα), η Ελλάδα έχει ένα ουσιαστικό χρηματο-νομισματικό πρόβλημα, απότοκο του καπιταλιστικού συστήματος και της λογικής συσσώρευσης από κάποιους ανά τον πλανήτη, άχρηστων κατ’ ουσία νομισματικών μεγεθών. Στην Ελλάδα το πρόβλημα αυτό λέγεται έλλειψη χρημάτων ικανών να ικανοποιήσουν τις επιβληθείσες δανειακές ανάγκες της χώρας και ταυτόχρονα ικανών να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της λειτουργίας της κοινωνίας και κυρίως και για πολλούς την κάλυψη ακόμα και των άμεσων βιοτικών αναγκών.
Η λύση της δημιουργίας άϋλου, εσωτερικού κοινωνικού χρήματος, λύση αντίστοιχη με την άϋλη αξία πολλών ανθρωπίνων αγαθών, έχει την δυναμική να θεραπεύσει πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα της Ελλάδας και της ελληνικής κοινωνίας. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μετρούσαμε κάποιες αναγκαίες άμεσες βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων και κατά σύμβαση  αποφασίζαμε να τις καλύψουμε με την έκδοση άϋλου χρήματος, υπό την μορφή μιας ηλεκτρομαγνητικής κάρτας (όπως αυτές που χρησιμοποιούν οι τραπεζίτες για να επιβάλλουν επικυριαρχία ληστρικών τόκων). Αυτή την κάρτα με το περιεχόμενό της θα μπορούσαμε να την χρησιμοποιήσουμε στις εκατέρωθεν εσωτερικές συναλλαγές, αντί να χρησιμοποιούμε νόμισμα, το οποίο μας λείπει, δεν το εκδίδουμε και το πληρώνουμε ακριβά … . Το όφελος θα ήταν πολλαπλό με κύρια αποτελέσματα την εξοικονόμηση κεφαλαίων νομίσματος, την ανάπτυξη της εσωτερικής οικονομίας, την κάλυψη αναγκών των ανθρώπων – πολιτών, αλλά και την άλλη αντίληψη για το χρήμα: την επαναφορά του σε θέση μέσου και όχι σε θέση κοινωνικού επικυρίαρχου.       
            Το εγχείρημα θα ήταν υπό την αρχική διαχείριση (όχι κυριότητα, αρμοδιότητα, εξουσία κλπ. αλλά απλή διαχείριση) του κράτους και θα μπορούσε εύκολα στο μέλλον να περάσει στην διαχείριση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κοινωνικής αρχής, δηλ. στην ίδια την κοινωνία.
            Στην φάση της πραγμάτωσης του «άϋλου χρήματος» θα πρέπει να γίνει ειδική μνεία στο περιεχόμενο του μέσου. Είναι αυτονόητο ότι στην κάρτα αυτή, η οποία θα ήταν διασφαλισμένα μόνο ατομικής χρήσης, θα μπορούσαν να πιστώνονται και νέες μονάδες, όπως και το ότι ένα μέρος του μισθού θα μπορούσε να πιστώνεται σε μία τέτοια κάρτα – αντί νομίσματος – με τις αυτονόητες, αλλά και βαθύτερες συνέπειες ατομικής και κοινωνικής ασφάλειας που προκύπτουν από μία τέτοια πρακτική. Το βασικό όμως κύριο ζήτημα επιλογής για την φύση του περιεχομένου είναι μεταξύ κοινών μονάδων ή απευθείας βιοτικών αναγκών. Η πρώτη επιλογή είναι πιο εύχρηστη και διευκολύνει την περαιτέρω ανταλλαγή μονάδων (πλέον), ήτοι την κυκλοφορία του Α.Χ. (άϋλου χρήματος). Η δεύτερη επιλογή είναι πολιτικά δικαιότερη και πιο στέρεα φιλοσοφικά, πολιτικά, αλλά και έναντι τυχόν διεθνών αντιδράσεων, αφού με αυτή καλύπτονται απευθείας ανάγκες των ανθρώπων και δεν πρόκειται περί τυπικού χρήματος ή νομίσματος. Στην περίπτωση όμως αυτή θα πρέπει να έχει δομηθεί ένα σύστημα ικανό να προσφέρει συμβατικά ανταλλακτική δύναμη. Καθώς δεν είναι δυνατόν ο λήπτης μονάδων αγοράς συγκεκριμένων αγαθών, π.χ. έμπορος μακαρονιών, να χρησιμοποιήσει εύκολα το Α.Χ. για να προμηθευτεί και πάλι το προϊόν που εμπορεύεται (τα μακαρόνια). Θα πρέπει να δομηθεί ένα σύστημα αντιστοίχισης για την μετέπειτα κυκλοφορία των Α.Χ. . Αυτό σε πρώτη φάση λειτουργίας μπορεί να είναι και ένα μεικτό σύστημα, όπως ένα σύστημα μετατροπής των μονάδων αγαθών σε λογιστικές μονάδες ή ένα σύστημα αντιστοίχισης επιμέρους ανταλλαγών των μονάδων αγαθών μεταξύ τους. Ως προς τα λοιπά ισχύουν κατ’ αναλογία όσα ήδη προτάθηκαν στις προτάσεις για την ΕΑΜ (http://laikometopo.blogspot.com/2011/11/blog-post.html).
Αυτά μέχρι να οδηγηθούμε στην κοινωνία που θα λειτουργεί με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, σε μια πραγματική κοινωνική οικονομία των ανθρωπίνων αναγκών.
Το άϋλο χρήμα σε μια πραγματική δημοκρατία, σε μια ανθρωποκεντρική δημοκρατία είναι ένα ουσιαστικό βήμα για να ξεφύγει η ανθρωπότητα από την άθλια μέγγενη της κερδοκρατίας και των κερδοκρατών.
            Ταυτόχρονα για την Ελλάδα, η δημιουργία άϋλου χρήματος με οποιαδήποτε μορφή, αποτελεί μια άμεση πρακτική λύση του τεράστιου προβλήματος που δημιούργησαν οι άθλιες πολιτικές και οι ανάξιοι πολιτικοί.
            Ουσιαστικά, όμως το άϋλο χρήμα, ως μέσο συναλλαγής εσωτερικής κυκλοφορίας, μη τοκοφόρο και απαλλαγμένο από τον ετεροκαθορισμό της αξίας του, θα έλθει για να αποτελέσει για την ελληνική και τις υπόλοιπες κοινωνίες του πλανήτη ένα επαναστατικό μέσο απελευθέρωσης των ανθρώπων και των κοινωνιών τους από την παντοκρατορία των «αγορών» και των τραπεζών. Ένα όπλο που δεν μπορούσαν να φανταστούν και δεν μπορούν να πολεμήσουν με ανάλογα όπλα και μέσα. Δημιουργεί και διδάσκει μια νέα κουλτούρα, συγκροτεί μια νέα πραγματικότητα, αχρηστεύει τις δοξασίες χιλιάδων ετών.    
            Για εμάς στο Λαϊκό Κίνημα, μια ελεύθερη σκέψη στο μυαλό κάθε ανθρώπου, η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός είναι το μυστικό κλειδί για την ριζική απαλλαγή ολόκληρης του ίδιου και ολόκληρης της κοινωνίας από όσα βάναυσα την ταλανίζουν. Ας το πάρουμε απόφαση: το σύστημα μας οδηγεί στον αφανισμό.


ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, το κίνημα που απελευθερώνει.



Γίνετε μέλη και φίλοι του Λαϊκού Κινήματος

ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ - ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ;


                             ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ;
                                    ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Μια ανάλυση του μέλους του κινήματος Μιχάλη Οκταποδά φανερώνει πολλά …

                                      -----------------------------

Σε περίπου 32 δισ. ευρώ ή 12,8% του συνόλου των χορηγήσεων διαμορφώθηκαν τα «κόκκινα» δάνεια από νοικοκυριά και επιχειρήσεις έωςτον Ιούνιο του 2011, ποσό το οποίο
 αντανακλά την αδυναμία αποπληρωμής  λόγω της ύφεσης, αλλά και την επιδείνωση της ποιότητας των δανειακών χαρτοφυλακίων των τραπεζών. Οσον αφορά την κατηγορία των στεγαστικών δανείων, οι επισφάλειες το α' εξάμηνο του 2011 διαμορφώθηκαν σε 11,9%, ποσοστό το οποίο αντιστοιχεί σε περίπου 9,5 δις ευρώ. Στα καταναλωτικά δάνεια, περίπου 8,5 δισ. ευρώ δεν εξυπηρετούνται και το ποσοστό αντιστοιχεί σε 24%, ενώ στα επιχειρηματικά, τα επισφαλή δάνεια ανέρχονται σε περίπου 14 δισ. ευρώ ή 11,2%
        Υπό τις παρούσες συνθήκες, λέει η έκθεση της ΤτΕ, η σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος δέχεται ισχυρές πιέσεις, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη για ενίσχυση
 της κεφαλαιακής βάσης, εξυγίανση των ισολογισμών και επαναπροσδιορισμό του επιχειρησιακού υποδείγματος λειτουργίας των τραπεζών.

ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΛΕΜΕ:
Αν τα 32 δισ. ευρώ είναι το 12,8% του συνόλου των χορηγήσεων όλων των τραπεζών της Ελλάδας ανά την επικράτεια τότε το σύνολο των χορηγήσεων είναι 250 δισ ευρώ.

Άρα, εφόσον τα 32 δισ. ευρώ είναι προβληματικά, τα 218 δισ. ευρώ δεν είναι και εξυπηρετούνται κανονικά. Τα 250 δισ. ευρώ οι τράπεζές μας, τα δανείστηκαν με 1% τόκο ή παρεμφερή. Αν υπολογίσουμε ότι τα χρήματα αυτά μας τα δανείζουν με ένα επιτόκιο μέσου όρου 6% (που είναι στην πραγματικότητα πολύ μεγαλύτερο) έχουμε τα ακόλουθα αποτελέσματα:

Οι τράπεζές μας πληρώνουν τόκο στους δανειστές τους 2,5 δισ. ευρώ συνολικά για όλο το ποσό των 250 δισ. ευρώ.
Χάνουν από τα 32 δισ. ευρώ που είναι τα προβληματικά δάνεια 1,92 δισ. ευρώ.
Κερδίζουν από τα 218 δισ. ευρώ που δεν είναι προβληματικά και εξυπηρετούνται κανονικά 13,08 δισ. ευρώ.
Άρα εισπράττουν 13,08 δισ. ευρώ, πληρώνουν 2,5 δισ. ευρώ (για όλο το χρόνο και για όλο το ποσό των 250 δισ. ευρώ. για να μην έχουν πρόβλημα με τους διεθνείς τραπεζίτες από όπου δανείζονται) και κερδίζουν τελικά 11,16 δισ. ευρώ.
Και αυτά μόνο για το πρώτο εξάμηνο του 2011.
ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ "ΘΗΛΙΑ" ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ;  
ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ 155 δισ. ευρώ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (δηλαδή από εμάς) ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΟΥΝ. ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ;  

Μπορούν ΜΕ ΤΑ ΜΙΣΑ από τα 155 δισ. ευρώ που τους δώσαμε, ΝΑ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ κάθε τέλος του χρόνου, ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΩΝ ΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ 6 ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, χωρίς να διαταράξουν τα κέρδη τους περαιτέρω.
Τα άλλα μισά να τα κρατήσουν για να δώσουν νέες χρηματοδοτήσεις στην πραγματική οικονομία.
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΤΕ.
ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΦΟΒΟΣΑΣΤΕ.
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.
ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΟΦΕΙΛΕΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ.

ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.

ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΙΔΙΑ ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΔΑΝΕΙΟΥ, ΜΕΧΡΙ 2 έως 3 ΜΟΝΑΔΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ.

ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ.

ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΝ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΔΙΟΤΙ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Τα μέλη του Λαϊκού Κινήματος, όντας σε σημαντικές θέσεις προσφοράς στις ενώσεις καταναλωτών έχουν συντάξει πολλά κείμενα ουσιαστικών προτάσεων και λύσεων, έχουν αγωνιστεί και αγωνίζονται χρόνια για την διάσωση των πολιτών απέναντι στην λαίλαπα της κερδοκρατίας και της «τραπεζοκρατίας».
 
Ενωθείτε Έλληνες, οργανωθείτε σε συλλογικότητες και αγωνιστείτε για την Ελευθερία από κάθε ζυγό που εξαθλιώνει την αξιοπρέπεια, την τιμή και την ανθρώπινη υπόσταση μας. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άτομα, σαν οικογένειες και σαν κοινωνίες αλληλεγγύης, δημιουργίας και προόδου.
Μόνο τότε θα καταλάβουμε την πραγματική αξία του ΑΝΘΡΩΠΟΥ την αφετηρία μας, το σκοπό της ζωής μας και τον προορισμό μας.

ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ.
ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

ΕΚΛΟΓΙΚΟ

ΕΚΛΟΓΙΚΟ Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τις εκλογές, (όπως και την κοινωνική τους πορεία που είναι και πορεία ζωής) σχεδόν μονοσήμ...